ریبوفلاوین یا ویتامین B2 برای متابولیسم مواد مغذی از جمله کربوهیدرات‌ها، آمینو‌اسید‌ها و لیپید‌ها ضروری بوده و موجب آزادسازی انرژی از این ترکیبات می‌گردد.وظیفه‌ی دیگر این ماده حفاظت آنتی‌اکسیدانی از بدن در برابر مواد اکسیدکننده است. ریبوفلاوین این وظایف را در اشکال کوآنزیمی فلاوین آدنین دی نوکلئوتید (FDN) و فلاوین آدنین مونو نوکلئوتید (FMN) به انجام می‌رساند. در لیل نقش‌های اساسی این ویتامین در متابولیسم، کمبود آن نخست در بافت‌هایی که تولید سلولی بالایی دارند به‌سرعت نمایان می‌گردد. این بافت‌ها شامل پوست و بافت اپی‌تلیال می‌باشد.
جذب، انتقال و ذخیره ریبوفلاوین
ریبوفلاوین به شکل آزاد به‌وسیله فرآیند با واسطه حامل در قسمت بالایی روده کوچک جذب می‌گردد. جذب این ویتامین با واسطه بوده و به انرژی ATP نیاز دارد. همچنین این ماده در پلاسمای خون به شکل آزاد و به فرم FMN حمل می‌گردد. هر دو فرم این ماده عدمتاً به حالت متصل به آلبومین پلاسما حمل می‌گردند.
مقادیری از این ویتامین در اندام‌هایی نظیر کلیه و کبد ذخیره می‌گردند. با این‌حال مقادیر ذخیره شده ناکافی بوده و بنابراین نیاز است تا افراد به‌صورت مداوم این ویتامین را مصرف نمایند.
منابع ویتامین ریبوفلاوین
سبزیجات برگ سبز با رشد سریع غنی از این ویتامین می‌باشند؛ با این حال گوشت قرمز و محصولات لبتی مهم‌ترین منایع این ویتامین در رژیم آمریکایی هستند. در زمان آسیاب کردن آرد بیش‌از نیمی از ویتامین از دست می‌رود. با این حال اغلب نان‌ها و غلات با ریبوفلاوین غنی شده و بخش قابل توجهی از دریافت کل روزانه این ویتامین را به خود اختصاص می‌دهند.
ریبوفلاوین در برابر حرارت مقاوم است اما می‌تواند به راحتی توسط مواد قلیایی و مواجهه با اشعه فرابنفش تخریب گردد. در طی پخت و پز و آماده‌سازی غذا‌ها میزان خیلی کمی از این ویتامین از بین می‌رود. با این حال به‌علت حساسیت آن در قلیا، افزودن جوش‌شیرین خوراکی برای نرم کردن نخود و لوبیای خشک، مقدار بیشتری ریبوفلاوین را از بین می‌رود.
