دانشمندان Emory and Case Western نشان دادهاند که ترکیبات مشتق شده از سموم آتشسوزی، میتواند در کاهش ضخیم شدگی و التهاب پوست در مدل حیوانی بیماری پسوریازیس موثر باشد. این نتایج در Scientific Reports منتشر شدهاست.
یافتههای حاصل میتواند به کشف روشهای درمانی جدید برای بیماری پسوریازیس که جزو بیماریهای متداول خودایمنی پوستی میباشد، منجر شود. در حال حاضر استروئیدهای موضعی اغلب برای درمان درجهی خفیف تا متوسط این بیماری مورد استفاده قرار میگیرد، اما این مواد عوارض جانبی مانند نازک شدگی پوست و کبودی مداوم را در پی دارد.
مقاله مرتبط: کشف کلید مولکولی بیماری خودایمنی
ویژگیهای شیمیایی مولکول
Solenopsins از ترکیبات اصلی سموم آتشسوزی میباشد. این مواد از لحاظ شیمیایی مشابه سرامید میباشند.
سرامیدها مولکولهای شبه لیپیدی هستند که همانند سدی در حفاظت از پوست ضروری میباشد. این ماده را میتوان در بسیاری از محصولات مراقبت از پوست یافت.
پروفسور Jack Arbiser سردبیر و متخصص پوست و استاد Emory University School of Medicine میگوید:
سرامیدها میتوانند همانند شمشیر دولبه عمل کنند تحت شرایط خاص، توسط سلولها به S1P (sphingosine-1-phosphate) که یک مولکول التهابی است، تبدیل شوند.
نتایج آزمایش
Arbiser و همکارانش دو آنالوگ solenopsin اختراع کردند که مشابه سرامید میباشند، ولی نمیتوانند به S1P تنزل یابند. سپس این مواد را در کرم پوستی یک درصد بهکار برده و به مدت ۲۸ روز ترکیب حاصل را در مدل حیوانی پسوریازیس مورد بررسی و آزمایش قرار دادند. ضخیم شدگی پوست در موشهایی که با آنالوگ solenopsin تحت درمان قرار گرفته بودند در مقایسه با گروه شاهد کاهش چشمگیرتری داشت (حدود ۳۰ درصد).
مقاله مرتبط:پسوریازیس چیست؟ و آیا درمان دارد؟
همچنین تعداد سلولهای ایمنی که نقش تصفیهی پوست را بر عهده دارند در موشهای درمان شده حدود ۵۰ درصد کمتر میباشد. وقتی سلولهای ایمنی در محیط کشت مورد بررسی قرار گرفتند، مشاهده شد که این ترکیبات سیگنال التهابی IL-22 را که توسط سلولها تولید میشود، کاهش داده و تولید ماده ضدالتهابی IL-12 را افزایش میدهد.
Arbiser میگوید:
ما معتقدیم که آنالوگهای solenopsin به ترمیم کامل عملکرد حفاظت از پوست کمک میکنند. امولسیونها (مایع کنندهها) میتوانند پوست را در بیماری پسوریازیس تسکین دهند ولی برای بازسازی نقش حفاظتی کافی نیستند.
همچنین دانشمندان چگونگی تغییر الگوی فعالیت ژن مربوطه در پوست موشهای تحت درمان را مورد بررسی قرار دادند. استفاده از آنالوگ Solenopsin، ژنهایی را که توسط روشهای درمانی فعلی مانند استروئیدها یا اشعهی ماورابنفش فعال شده بودند، غیرفعال میکند.
Arbiser:
این یک مکانیسم جبرانی و در عین حال مقاومتی در برابر درمان anti-psoriasis میباشد و اظهار میکند که ترکیبات solenopsin میتواند در ترکیب با روشهای موجود مورد استفاده قرار گیرد.
مقاله مرتبط: پسوریازیس ممکن است شانس ابتلا به بیماریهای قلبی را افزایش دهد
پیش از این آزمایشهای او نقش مهارکنندگی solenopsin بر رشد عروق خونی را اثبات کردهاست. همچنین این ماده بصورت بالقوه دارای یک عامل ضدسرطان میباشد. سمیت سیستمیک برای مشتقات solenopsin آزمایش نشده است اما Arbiser میگوید سمیت سیستمیک لزوما مانع استفاده از این ماده در بیماریهای پوستی نمیشود. (با اشاره به مثال استعمال خارجی سم بوتولینوم)
مقاله مرتبط: بوتولیسم