مطالعه‌ای جدید در ژورنال Biological Psychiatry، خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را در دوقلوها دنبال کرده است. محققان دانشگاه کپنهاگ، دانمارک، در بزرگترین مطالعات دوقلوهای مبتلا به اسکیزوفرنی تا به امروز، تخمین زده‌اند که بيش از ۷۹ درصد خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را می‌توان با عوامل ژنتیکی توجیه کرد. اين برآورد نشان می‌دهد که ژنتیک تأثیر قابل توجهی بر ریسک این اختلال دارد.
این مطالعه از یک رویکرد آماری جدید برای رفع یکی از عواملی که موجب ناهماهنگی در مطالعات قبلی می‌شود استفاده كرده است؛ معمولا مطالعات مربوط به وراثت‌پذیری نیاز به طبقه‌بندی افرادي دارد كه اسکیزوفرنی دارند و يا ندارند، اما برخی افراد در معرض خطر ابتلا هنوز هم بيماری‌شان می‌تواند پس از پايان مطالعه پيشرفت كند.
مقاله‌ی مرتبط: ژن مرتبط با ریسک ابتلا به اسکیزوفرنی، رشد عصبی را تنظیم می‌کند!
دکتر هلنيوس هيلكر (Helenius Hilker) و همکارانش روش جدیدی را برای حل این مشکل در نظر گرفتند و این بدان معنی است که تخمین‌های جاری احتمالاً دقیق‌تر از ان قبلی‌هاست.
دکتر جان کریستال، سردبیر ژورنال روانپزشکی زیستی، با اشاره به برآوردهای قبلی که بین ۵۰ تا ۸۰ درصد متغیر بود، می‌گوید:
برآورد جدید وراثتی اسکیزوفرنی، ۷۹ درصد، بسیار نزدیک به بالاترين نقطه‌ی برآورد پیشین در وراثت‌پذیری‌های قبلی آن است. این تلاش‌ها شدیداً از سعی برای شناسایی ژن‌هایی که در معرض خطر ابتلا به اسکیزوفرنی قرار می‌دهند، پشتیبانی می‌کند،
اين گفته‌های دكتر كريستال است که بر اساس آن ایده‌ی اينكه اسکیزوفرنی بر اساس یافته‌های نسل مطالعات دوقلوها بسیار قابل انتقال و ارثی است را ارائه داده است.
این مطالعه از ثبت‌نام دوقلوهای دانماركي در سراسر کشور استفاده کرد – كه یک ثبت اطلاعات از همه دوقلوهای متولد شده در دانمارک از سال ۱۸۷۰ همراه با اطلاعات ثبت شده مرکز تحقیقاتی روانپزشکی دانمارک برای ارزیابی استعداد ژنتیکی در بیش از ۳۰،۰۰۰ جفت از دوقلوها بود.
از آنجا که تشخیص اسکیزوفرنی مبتنی بر تعریف محدودی از علائم است، محققان همچنين وراثت را با استفاده از یک دسته بیماری گسترده‌تر از جمله اختلالات مرتبط با آن در طیف اسکیزوفرنی تخمین زدند. آنها برآوردی مشابه با ۷۳٪ پیدا کردند که نشان دهنده اهمیت عوامل ژنتیکی در طیف کامل بیماری است.
مقاله‌ی مرتبط: ژنتیک مشترک در اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی
دکتر هیلکر توضیح کی‌دهد:
این مطالعه در حال حاضر جامع‌ترین و دقیق‌ترین ارزیابی وراثت‌پذیری اسکیزوفرنی و تنوع تشخیصی آن است. جالب آنجاست كه نشان می‌دهد خطر ژنتیکی بیماری به نظر می‌رسد تقریبا در سراسر طیف اسکیزوفرنی برابر باشد.
اگرچه نمودهای بالینی ممکن است طيفی از علائم شدید با ناتوانی مادام العمر تا علائم ظریف و گذرا را شامل باشد.
او اضافه كرد:
به این ترتیب، خطر ژنتیکی به نظر نمی‌رسد كه به یک تعریف محدود از بیماری منحصر باشد، بلكه به جای آن شامل یک پروفایل تشخیصی گسترده‌تر است.
