مطالعه‌ی جدیدی نشان می‌دهد که داروی ضدمالاریایی که ۷۰ سال پیش کشف شده بود، می‌تواند سلول‌های ایمنی کبد را مهار کند. در نتیجه نانوذرات می‌توانند با غلبه بر یک سد مهم در برابر تحویل داروها، خود را به تومورهای هدف برسانند.
بسیاری از بیماران سرطانی به شیمی درمانی پاسخ نمی‌دهند، زیرا این داروها هرگز به سلول‌های سرطانی نمی‌رسند. حتی در نانو پزشکی (که یکی از بهترین روش‌های جدید برای تحویل داروها به تومور است)، فقط حدود یک درصد از نانوذرات می‌توانند به طور موفقیت‌آمیز به تومورهای هدف خود برسند. بقیه توسط سلول‌های ایمنی کبد و طحال از بین می‌روند.
محققان با استفاده از کلروکین (داروی ضد مالاریا)، نه تنها توانستند گردش نانوذرات را در بدن افزایش دهند، بلکه موفق شدند از بین رفتن نانوذرات توسط بدن را نیز کاهش دهند. همچنین تحویل داروها به تومور نیز بهبود یافت.
مقاله‌ی مرتبط: باکتری‌های مهندسی شده؛ امیدی جدید برای مقابله با مالاریا
این تحقیق اخیرا در Scientific Reports که یک ژورنال تحقیقاتی زیرمجموعۀ Nature است، منتشر شده است .
در این تحقیق که به سرپرستی دکتر Mauro Ferrari، مدیر موسسه تحقیقاتی هوستون متودیست و دکتر Joy Wolfram (که هم اکنون در مایوکلینیک فلوریدا مشغول به کار است) نشان داده شد که کلروکین، سلول‌های ایمنی که ماکروفاژ نامیده می‌شوند را مسدود می‌کند. ماکروفاژها توسط سیستم ایمنی بدن برای شناسایی و نابود کردن ذرات خارجی بیگانه به کار می‌روند.
در این تحقیق به نمونه‌های موش، کلروکین تزریق شد و به دنبال آن نانوحامل‌های دارویی هم تزریق شدند. مشاهده شد که کلروکین توانایی ماکروفاژها برای نابودی نانو ذرات را کاهش می‌دهد.
این یافته ها اهمیت زیادی دارند، زیرا نه تنها نانوذرات در بدن باقی ماندند، بلکه در اطراف تومور نیز تجمع یافتند. به علاوه در ریه‌ی موش‌های سالم نیز جمع شدند که این مسئله نشان‌دهنده این است که این رویکرد درمانی می‌تواند در درمان بیماری‌های ریوی نیز موثر باشد.
کلروکین در دهه ۱۹۴۰ برای پیشگیری و درمان مالاریا ساخته شد. از آن جایی که این دارو سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند در برخی بیماری‌های خود ایمنی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ مثل روماتیسم مفصلی و لوپوس. به جز این تحقیق، این دارو در تحقیقات دیگری نیز مطالعه شده است. مثلا در درمان سرطان سینه سه‌گانه منفی و سرطان پانکراس.
????????????????