من همیشه تعجب می‌کنم که اخبار با اشتیاق از اینکه دانشمندان سطح جدیدی از احساسات حیوانی را کشف کرده‌اند، حرف می‌زنند. چه کسی است که ادعا کند حیوانات احساسی را تجربه نمی‌کنند؟
هرکسی که سگ داشته باشد، می‌داند آن‌ها احساسات و شخصیت‌های متمایز دارند. هر کس که یک حیوان ماده را زمان پرورش کودکانش تماشا کند، می‌داند آن‌ها هم احساساتی دارد.
یکبار سوار اسبی شدم که احساس می‌کردم اخمو است، وقتی علتش را از صاحبش پرسیدم، گفت؛ این اسب، معمولا اسب رهبر در مزرعه است و چون او را برای سواری اجاره داده‌ام، از این موضوع ناراحت است.
عنوان! حیوانات احساس دارند! حیوانات درد را می‌فهمند! حیوانات هوشمند هستند!
به همین دلیل است که قوانین رفاه حیوانات داریم. ما قوانین دقیقی برای استفاده و مراقبت از حیوانات ایجاد کرده‌ایم، زیرا برخلاف انسان، صدها سال پیش فکر می‌کنیم آن‌ها ماشینی نیستند. ما وظایفی داریم که حیوانات ندارند، پس تعهد به حیوانات از طبیعت مستثنی ما ناشی می‌شود.
اما این حقایق بیولوژیکی در مورد حیوانات اغلب مورد سواستفاده قرار می‌گیرد تا آن‌ها را فراتر از وظایف رفاهیمان استفاده کنیم و برایشان حقوق مشابه انسانی در نظر بگیریم، که این برداشتِ واقعا دوری است.
حیوانات حقوقی ندارند. هیچ کدامشان نمی‌تواند به خاطر مسائل اخلاقی پاسخگوی رفتارشان باشند و یا مسئولیت و وظایفی در قبال ما یا دیگر حیوانات به عهده بگیرند. چون طبق طبیعتشان نمی‌توانند در همزیستی بین حقوق و وظایف شرکت کنند، پس نمی‌توانند حامی حقوقشان باشند.
مقالات مرتبط: آیا سایر حیوانات نیز یائسه می‌‌شوند؟
از سوی دیگر، انسان‌ها به طور ذاتی توانا اند. مطمئنا افرادی هستند که به دلیل عدم بلوغ، بیماری، آسیب و یا دیگر ناتوانی‌های غیرعادی، از این جنبه اساسی طبیعت انسانی محروم‌اند ولی این به آن معنا نیست که همه انسان‌ها حقوقی ندارند و یا نباید داشته باشند. زیرا ما به عنوان یک گونه، قادر به انجام هر دو طرف معادله‌ی حقوق/وظیفه هستیم.
در حقیقت برای نشان دادن حقوق حیوانات، راه دیگری هم وجود دارد که می‌گوید ما وظایفی نسبت به آن‌ها داریم، از خودگذشتگی زیادی لازم است تا بدانیم ما مالک آن‌ها نیستیم و بدون در نظر گرفتن مزایا برای اهداف خودمان از آن‌ها استفاده نکنیم و بدون توجه به اینکه چقدر انسانی با آن‌ها رفتار می‌کنیم.
جالب اینجاست که اصرار مدافعان حقوق حیوانات، بر اینکه ما در چنین ازخودگذشتگی رادیکال و مضری گیر افتاده‌ایم، نشان دهنده‌ی ذات استثنایی انسان‌هاست که همواره منکر آن اند.
