دانشمندان درمان جدیدی برای طاسی ابداع کرده‌اند که به رشد فولیکول‌های جدید کمک می‌کند
ولی البته حیله‌ای در کار است!
دارو‌‌های زیادی برای طاسی وجود دارد. ولی اگر می‌توانستید با استفاده از یک پماد شاهد رویش مجدد موی‌تان باشید، کدام یک را انتخاب می‌کردید؟
بر اساس مقاله‌ای که به نظر می‌رسد از طرح “راه‌حل کره بادام زمینی” (The Peanut Butter Solution) منشا گرفته است، دانشمندان کره‌ی شمالی (!) درمان جدیدی برای ریزش مو معرفی کردند که نه تنها مانع ریزش مو می‌شود، بلکه باعث رشد فولیکول‌های جدید در موش‌های بی‌مو نیز می‌شود.
مقاله مرتبط: به نظر می‌رسد به درمان قطعی طاسی دست یافته‌ایم!
گروهی از محققان تحت سرپرستی دکتر چوی کانگ یول از دانشگاه یونسی، پروتئین مسئول ریزش مو در طاسی آندروژنی را کشف کردند. طاسی آندروژنی تحت عنوان “طاسی وابسته به هورمون مردانه”، که معمول‌ترین نوع ریزش مو هم در زنان و هم در مردان است، نیز شناخته می‌شود.
کانگ یول می‌گوید:
ما پروتئینی را پیدا کردیم که رشد مو را کنترل می‌کند و ماده‌ی جدیدی را ایجاد کردیم که از طریق کنترل فعالیت این پروتئین باعث بازسازی مو می‌شود.
ما انتظار داریم که ماده‌ی بوجود آمده بتواند موجب تولید دارویی شود که نه تنها ریزش مو را درمان می‌کند بلکه بافت‌های پوستی آسیب دیده را بازسازی می‌کند.
به نظر می‌رسد عاملین آن (CXXC-type Zinc Finger Protein 5 (CXXC5 باشد که به عنوان تنظیم‌کننده‌ی منفی در مسیر Wnt/β-catenin عمل می‌کند. این مسیر در ارتباط با بازسازی مو و ترمیم زخم‌ها می‌باشد.
وقتی که CXXC5 به پروتئینی به نام Dishvelled متصل شود، مانع از رشد فولیکول‌ها و رشد دوباره‌ی موها می‌شود.
زیست‌مادۀ (biomaterial) جدید ساخته شده توسط تیم، از این اتصال جلوگیری می‌کند. این ماده PTD-DBM نامیده می‌شود و زمانی که به مدت ۲۸ روز بر روی پوست بی‌موی موش طاس مالیده شد، فولیکول های جدید رشد کردند.
ولی چند اشکال وجود دارد. در واقع می‌توان همه‌ی آن‌ها را به عنوان یک مشکل در نظر گرفت.
عنوان این مقاله این چنین است: نشانه‌گذاری CXXC5 با استفاده از پپتید مخالف آن، رشد دوباره موها و “نئوژنز (نوزایی) موی ناشی از زخم ها” را تحریک می‌کند.
ما به نشانه گذاری CXXC5 را پرداختیم، اما بخش دوم نیز مهم است: نئوژنز موی حاصل از زخم. براساس مقاله ای که در سال ۲۰۰۷ مستند شده است، زخم‌هایی با قطر بزرگتر از ۵ میلی‌متر (۰.۲ اینچ) که در عمق کامل پوست موش ایجاد شده باشد، در بعضی از شرایط می‌تواند در حین ترمیم باعث ایحاد فولیکول‌های جدید شود.
در سال ۲۰۱۳ بر اساس مقاله ای ثابت شد که در انسان ها، درمان طاسی آندروژنی زمانی که از سوزن های میکروسکوپی (microneedling) استفاده می‌شود به طور چشمگیری موثرتر است. در این روش از سوزن‌های بسیار کوچک برای بخیه زدن در پوست استفاده می‌شود.
مقاله مرتبط: خطر ابتلا به بيمارى‌هاى قلبى در مردان طاس پنج برابر بيشتر است
قوی‌ترین نتیجه‌ای که تیم کانگ یول به دست آوردند بعد از ترکیب نئوژنز موی حاصل از زخم ها با PTD-PBM و والپرویک اسید (که معمولا برای درمان حملهها، بیماری دو‌قطبی، اسکیزوفرنی و میگرن استفاده می‌شود) دیده شد. در این مثال، از آن به طور موضعی برای فعال‌سازی مسیر wnt/β-catenin استفاده می‌شد.
پس یک فعالیت سه بخشی در کار است. زخم‌ها موجب رشد فولیکول‌ها می‌شوند، والپرویک اسید مسیر سلولی مرتبط با رشد فولیکول‌ها را تحریک می‌کند و مهارکننده‌های PTD-PBD مانع از آن می‌شود که CXXC5 از رشد فولیکولی جلوگیری کند.
هرچند، ممکن است مدتی طول بکشد تا بتوان برای درمان به آسانی به این روش دسترسی یافت. مطالعۀ انجام شده در سال ۲۰۱۵ نشان داد که می‌توان از سلول‌های بنیادی برای رشد مجدد فولیکول‌ها استفاده کرد، اما همچنان دور از دسترس به نظر می‌رسد.
اغلب برای استفاده از روش‌های درمانی جدید زمان لازم است، زیرا باید تعیین امن بودن استفاده از آن ها در کارآزمایی‌های بالینی مورد بررسی قرار بگیرد. و همان طور که می‌دانیم استفاده از مدل‌های موشی برای مطالعه‌ی پاسخ مواد درمانی در انسان‌ها همیشه به کار نمی‌آید.
با این وجود تحقیقات گروه به سرعت پیشرفت می‌کند. آن‌ها اخیراً به مطالعه‌ی ماده‌ی جدیدشان در حیوانات پرداخته‌اند تا قبل از آن که در انسان‌ها مورد استفاده قرار بگیرد، سمی بودن یا نبودن آن را بررسی کنند.
