کسب اطلاعات جدید در مورد نحوه‌ی عملکرد پیچیده‌ی بی‌هوش کننده‌های عمومی در تاثیرگذاری روی مغز می‌تواند در نهایت منجر به بهبود داروهای جراحی شود. با این که استفاده از این داروها از رایج‌ترین روش‌های پزشکی در سراسر جهان است اما، طرز کار این بی‌هوش کننده‌ها هنوز مشخص نیست.
محقق دانشگاه Queensland، دانشیار Bruno van Swinderen با اشاره به این که تحقیقات تیمش نشان می‌دهد که داروهای بی‌هوش کننده‌ی عمومی کارهایی بیش از بی‌هوش کردن انجام می‌دهند؛ گفت که این تیم دیدگاه قبلی در مورد نحوه‌ی اثرگذاری این بی‌هوش کننده‌ها بر مغز را تغییر داده است.
دانشمند موسسه‌ی UQ Queensland Brain گفت: “ما در مورد تاثیرات پروپوفول (یکی از رایج‌ترین داروهای بی‌هوش کننده‌ی عمومی) بر روی انتشار سیناپسی تحقیق کردیم.”
انتشار سیناپسی مکانیسمی است که توسط آن نورون‌ها – یا سلول‌های عصبی – با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.
دانشیار van Swinderen گفت: “ما از تحقیق قبلی می‌دانیم که بی‌هوش کننده‌های عمومی، از جمله پروپوفول مشابه قرص‌های خواب روی سیستم خواب در مغز تاثیر می‌گذارند. اما تحقیقات ما نشان می‌دهد که پروپوفول مکانیسم‌های پیش‌سیناپسی را نیز متوقف می کند و احتمالا بر ارتباط میان نورون‌ها در کل مغز تاثیر می‌گذارد. به نحوی که که به طور سیستماتیک با خوابیدن متفاوت است. به این ترتیب یک بی‌هوش کننده‌ی عمومی با یک قرص خواب بسیار متفاوت است.”
Ademunle Bademosi، دانشجوی دکترا، گفت که کشف اخیر سرنخ جدیدی در مورد نحوه‌ی عملکرد بی‌هوش کننده‌های عمومی در مغز به دست می‌دهد. او گفت: “ما دریافتیم که پروپوفول حرکت پروتئینی کلیدی (syntaxin1A) را که در سیناپس همه‌ی نورون‌ها مورد نیاز است، محدود می‌کند. این محدودیت منجر به کاهش ارتباط بین نورون‌ها در مغز می‌شود.”
مقاله مرتبط: جراحی مغز بدون بیهوشی
دانشیار van Swinderen گفت که این یافته به درک نحوه‌ی عملکرد بی‌هوش کننده‌های عمومی کمک کرد و توانست توضیح دهد که چرا مردم پس از خروج از عمل جراحی دچار ناتوانی در تشخیص موقعیت می‌شوند.
او گفت: “ما فکر می‌کنیم که اختلال‌های گسترده در ارتباطات سیناپسی – مسیرهای ارتباطی مغز – چیزی است که عمل جراحی را ممکن می‌سازد؛ گرچه بی‌هوش کننده‌های موثر مانند پروپوفول ابتدا شما را به خواب می‌برند. این کشف پیامدهایی برای کسانی که اتصال مغزی آن‌ها آسیب‌پذیر است دارد. مثلا برای کودکانی که مغز آن‌ها در حال رشد است یا برای افراد مبتلا به آلزایمر یا پارکینسون.”
“هرگز مشخص نشده بود که چرا بی‌هوش کننده‌های عمومی گاهی برای افراد بسیار جوان یا مسن مشکل‌ساز هستند. این مکانیسم جدید کشف شده ممکن است یک دلیل باشد.”
دانشیار van Swinderen گفت که تحقیقات بیشتری نیاز بود تا تعیین کنیم که بی‌هوش کننده‌های عمومی تاثیرات پایداری روی این گروه آسیب‌پذیر از مردم دارند یا نه.
“مطالعه‌ی این تاثیرات در سیستم‌های مدل، مانند موش‌ها و حشرات به ما این امکان را می‌دهد که با دستکاری مکانیسم‌های دخیل احتمالی، جواب سوال‌ها را بیابیم. عملی که نمی‌توانیم روی انسان انجام دهیم.”
این تحقیق در آزمایشگاه پروفسور Frederic Meunier در QBI انجام شد، که در آن تکنیک‌های میکروسکوپ با وضوح بالا، محققان را قادر به درک چگونگی عملکرد بی‌هوش کننده‌ها در سلول می‌سازد. دکتر Victor Anggono، که آزمایشگاهش در QBI بر روی مکانیسم‌های سیناپسی تمرکز دارد، در این مطالعه مشارکت داشت.
این مطالعه در Cell Reports منتشر شده است.
