طبق بحث‌های اخیر، به نظر می‌رسد کمبود ویتامین D، به طور ویژه‌ای با اختلالات مغزی در ارتباط است.
همیشه نقش ویتامین D را به داشتن استخوان‌هایی سالم مرتبط می‌کنیم، اما واقعیت این است که برای سلامت کل بدن، مهم است. ویتامین D به عملکرد مناسب قلب، عضلات، ریه‌ها و مغز کمک می‌کند. بر خلاف سایر ویتامین‌ها، بیشتر ویتامین D از موادی که می‌خوریم، به‌دست نمی‌آید بلکه از قرار گرفتن در معرض آفتاب (و احتمالا از مکمل‌ها) است.
امروزه با این همه تأکید بر قرار نگرفتن در معرض خورشید و یا استفاده از کرم‌های ضدآفتاب، جای تعجب نیست که بسیاری از ما در حال حاضر کمبود ویتامین D داریم.
یکی دیگر از ویژگی‌های منحصر به فرد ویتامین D، این است که بدن ما آن را به هورمونی با نام ویتامین D فعال یا کلسیتريول تبدیل می‌کند.
مقاله مرتبط: سطح ویتامینD با شانس بقای سرطان پستان مرتبط است
برخی از بخش‌هایی که ویتامین D به آن‌ها کمک می‌کند، عبارتند از:
§ سیستم ایمنی
§ عملکرد عضلات
§ عملکرد قلبی عروقی
§ سیستم تنفسی
§ تکامل مغز
§ اثرات ضد سرطان
به طور خاص، کمبود ویتامین D با برخی سرطان‌ها، آسم، دیابت نوع II، فشار خون بالا، افسردگی، آلزایمر و برخی از بیماری های خودایمنی از جمله مولتیپل اسکلروزیس ((MS، دیابت کرون (Crohn) و نوع ۱ در ارتباط است.جالب توجه است که کمبود ویتامین D نیز با اختلالات شناختی در سالمندان و همچنین اسکیزوفرنی در ارتباط است.
در این مطالعه که در جولای ۲۰۱۷ منتشر شد، محققان میزان ویتامین D و عملکرد شناختی را در بیماران مبتلا به روان‌پریشی بررسی کردند. آن‌ها ارتباطی میان مقادیر کم ویتامین D و کاهش در سرعت پردازش و روان بودن کلام یافتند. نویسندگان اظهار کردند که گام بعدی باید کارآزمایی‌های کنترل شده‌ی تصادفی از مکمل‌های ویتامین D در افراد مبتلا به کمبود ویتامین D و روان‌پریشی می‌باشد.
مقاله مرتبط: هدف قرار دادن رسپتور‌های ویتامین D می‌تواند از دیابت نوع ۲ پیش‌گیری کند!
مطالعه دیگری که درPsychiatry Research در آگوست ۲۰۱۷ منتشر شد، به بررسی این‌که آیا ویتامین B12، هموسیستئین، اسید فولیک و ویتامین D ممکن است به اختلال وسواسی-اجباری کودکی (OCD) مرتبط باشد، می‌پردازد. در این مطالعه ۵۲ کودک و نوجوان مبتلا به OCD و ۳۰ نفر شاهد بدون OCD شرکت کردند که این امر نشان می‌دهد که میزان ویتامین D در شرکت کنندگان مبتلا به OCD پایین تر است و رابطه‌ی معکوسی با شدت بیماری دارد؛ یعنی هر چه سطح ویتامین D پایین‌تر، شدت بیماری بیشتر. محققان نتیجه گرفتند که به نظر می‌رسد کمبود ویتامین D به OCD کودکی مرتبط است و حتی ممکن است عامل خطری برای پیشرفت این اختلال باشد.
مقاله مرتبط: تغییرات مغزیِ مشابه در مغز کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم، ADHD و OCD
بنابراین این مطالعات واقعا چه معنایی دارند؟ آیا اسکیزوفرنی و OCD ناشی از کمبود ویتامین D هستند؟ یا آیا داشتن این اختلالات مغزی به نحوی باعث کمبود آن می‌شود؟ هر دو؟ هیچ یک از این دو؟در این مقاله، دکتر John M. Grohol توضیح می‌دهد که چرا پیچیده است. در حالی که او درباره کمبود ویتامین D در ارتباط با اختلالات روانی (به ویژه افسردگی) بحث می‌کند، اساس بحث یکسان است. تحقیقاتی با کیفیت بیشتر (مخصوصا کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده‌ی بیشتری) مورد نیاز است و حتی بعید است که اضافه کردن مکمل‌های ویتامین D به رژیم‌ها باعث تغییرات معجزه‌آسایی شود.
مقاله مرتبط: آیا واقعا مکمل‌ها کاری از پیش می‌برند؟
با این حال، ویتامین D برای سلامت کلی ما سودمند است و حفظ یک شیوه‌ی زندگی سالم، تا حد ممکن می‌تواند در کنترل بیماری‌ها مانند اختلالات مغزی موثر باشد.
