تحقیقات جدیدی از مراکز طول عمر (CVL) در دانشگاه تگزاس واقع در شهر دالاس، نشان می دهد شکایات ذهنی در مورد عملکرد ضعیف حافظه بویژه در افراد بالای ۶۰ سال، می تواند یک نشانگر تشخیصی برای شروع زودرس زوال عقل خفیف و حتی بیماری آلزایمر باشد.حافظه ذهنی در حقیقت ارزیابی فرد درباره عملکرد حافظه خویش را در بر می گیرد، و اینکه فرد با توجه به سیر تحول و افزایش سن، چه نظری درباره عملکرد حافظه خویش دارد. خیلی اوقات تغییراتی که در سیستم حافظه بوجود می آیند، توسط دیگران، آزمون های روانشناختی و لوازم پاراکلینیک قابل ارزیابی نیستند و تنها این خود فرد است که قادر به ارزیابی عملکرد حافظه خویش می باشد.
اخیرا مقاله ای در حوزه ” روانشناسی و طول عمر ” منتشر شده است. دکتر کارن رودریگز شکایت از طریق حافظه ذهنی نسبت به کاهش عملکرد حافظه را در نمونه ای با حجم ۲۰۰ بزرگسال سالم در سنین ۲۰ تا ۹۰ سال، مورد بررسی قرار داده است. مطالعات قبلی نشان می دهند که شکایات مرتبط با کاهش عملکرد حافظه از طریق ارزیابی حافظه ذهنی، می توانند بیشتر مرتبط با تاثیرات میزان اضطراب و اختلالات خلقی همچون افسردگی باشند.
مقاله مرتبط: نواحی مربوط به حافظه نیز در ابتلا به افسردگی و اضطراب مقصر هستند!
مطالعه فعلی میزان افسردگی و اختلالات خلقی از جمله افسردگی را در نمونه ها سنجیده است و همچنین تمام نمونه ها را از لحاظ سطوح بتا آمیلوئید در مغز و وجود یک نوع ژن بنام “ApoE4” که مرتبط با زوال عقل و بیماری آلزایمر می باشد، آزمایش کرده است. تمام این آزمایشات اولیه به محققان کمک کرد تا بتوانند میزان قابل اعتماد بودن حافظه ذهنی نسبت به کاهش عملکرد حافظه در افراد را بسنجند.
این مطالعه بمنظور سنجش، بر روی حافظه ارتباطی تمرکز کرده است. بدین شکل که آزمون هایی با محتوای یادآوری جفت جفت کلمات و جفت کردن اسامی و صورت ها، از دسته تکالیفی بودند که به شرکت کنندگان ارائه شد. می دانیم که این نوع از حافظه همبستگی خوبی با افزایش سن دارد و یکی از شایع ترین شکایات مبتنی بر کاهش عملکرد حافظه را در بر می گیرد.
این مطالعه در نتیجه نشان داد که ارزیابی فرد از عملکرد حافظه خویش، می تواند نشانگر قابل اعتمادی بمنظور پیشبینی کاهش عملکرد حافظه باشد. همچنین می تواند بیشتر از هر کس برای افرادی که ریسک فاکتور های ژنتیکی مرتبط با زوال عقل و بیماری آلزایمر دارند، کارآمد باشد.
مارسی هورن، دانشجوی دکترای علوم روانشناسی و نویسنده اصلی مقاله، می گوید: ” یافته های ما نشان می دهد که حافظه ذهنی می تواند یک شاخص قابل اعتماد در زمینه عملکرد حافظه محسوب شود و حتی برای بزرگسالان سالم نیز کارآمد می باشد.”
افرادی که از طریق حافظه ذهنی نسبت به کاهش عملکرد حافظه خویش شکایت دارند، ممکنست ریسک فاکتور های دیگری نیز در ارتباط با آلزایمر و زوال عقل بهمراه داشته باشند.
مقاله مرتبط: تفاوت بین آلزایمر و زوال عقل چیست؟
محققان همچنین در طی آزمایش بدین موضوع پی بردند مردانی که دارای سطوح بالاتری از پلاک های آمیلوئیدی در مغز هستند، شکایات ذهنی بیشتری مبنی بر کاهش عملکرد حافظه دارند. همچنین این مطالعه ادعا می کند که مطالعات قبلی فاکتور جنسیت را بطور کامل در نظر نگرفته بودند و همچنین ریسک فاکتور های ژنتیکی و پلاک های آمیلوئیدی را در مطالعات خویش بررسی نکرده بودند.
بیشترین و قوی ترین همبستگی میان شکایات ذهنی در رابطه با کاهش عملکرد حافظه و کاهش عملکرد های شناختی که توسط ابزار پاراکلینیک و عینی تشخیص داده شده اند، میان افرادی مشاهده شد که بیش از ۶۰ سال سن داشتند و غالبا این افراد بیشتر در معرض بیماری آلزایمر قرار دارند. رودریگز می گوید:
ما مطالعات خویش در این زمینه را در طول عمر افراد ادامه خواهیم داد تا اعتبار ملاک حافظه ذهنی را افزایش دهیم.
