تحقیقات انجام‌شده توسط دانشگاه Monash نشان داده‌است که تکامل دندانهای انسان بسیار ساده‌تر از آن چیزی است که قبلا تصور می‌شد و ما می‌توانیم اندازه دندان را که از فسیل‌ها انسان و از بستگان نزدیک منقرض شده‌است (hominins) پیش‌بینی کنیم.
مطالعهای جدید منتشر شده در مجله Nature، توسط دکتر Alistair، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه Monash، نگاهی تازه به دندانهای انسان و فسیل انسان انداخت.
این تحقیق تایید می‌کند که دندانهای آسیاب، از جمله دندانهای عقل، اندازه‌های پیش‌بینی‌شده توسط آنچه “ آبشاری بازدارنده“ نامیده می‌شود را دنبال می‌کنند؛ قاعده‌ای که نشان می‌دهد چگونه اندازه یک دندان بر اندازه دندان کناری آن تاثیر می‌گذارد. این مهم است زیرا نشان می‌دهد که تکامل انسان بسیار ساده‌تر از آن چیزی است که دانشمندان قبلا تصور کرده بودند.
دکتر Alistair اوانز توضیح می‌دهد که چگونه شیفتگی ما نسبت به جایی که از آن آمده‌ایم، و آنچه که اجداد فسیلی ما شبیه آن بودند، به جستجوی ما برای فسیل‌ها و اینکه چگونه می‌توانیم آن‌ها را تفسیر کنیم، دامن زده است.
دکتر ایوانز می‌گوید : “
دندان‌ها می‌توانند چیزهای زیادی در مورد زندگی اجداد ما به ما بگویند و اینکه چگونه در طول هفت میلیون سال گذشته تکامل یافته‌اند. چه چیزی انسانهای امروزی را از اقوام فسیلی ما متمایز می‌سازد؟ دیرین شناسان دهه‌هاست برای تفسیر این فسیل‌ها کار کرده‌اند و به دنبال راه‌هایی جدید برای استخراج اطلاعات بیشتر از دندان‌ها هستند.
تحقیقات
دکتر اوانز که یک متخصص تحقیقاتی در موزه ویکتوریا است، به این موضوع که چگونه این تحقیق جدید دیدگاه پذیرفته را به چالش کشیده‌است که تنوع زیادی در چگونگی رشد دندان در نزدیک‌ترین بستگان ما وجود دارد، پرداخته است.
دکتر ایوانز می‌گوید : “مطالعه جدید ما نشان می‌دهد که این الگو بسیار ساده‌تر از آن چیزی است که ما ابتدا فکر می‌کردیم – تکامل انسان بسیار محدودتر بود. “
دکتر اوانز یک تیم بین‌المللی از انسان‌شناسان و زیست‌شناسان تکوینی را از فنلاند، آمریکا، بریتانیا و آلمان، با استفاده از یک پایگاه‌داده گسترده جدید در مورد انسانهای فسیلی و انسانهای مدرن که در طول چندین دهه جمع‌آوری شده‌اند، و همچنین تصویر برداری سه‌بعدی را برای دیدن درون دندانهای فسیلی، رهبری کرد.
سپس این تیم تحقیقی را با استفاده از یافته‌های دو گروه اصلی انجام داد: گونه‌های موجود در سرده هومو (مانند ما و انسانهای غار نشین) و australopiths، از جمله نمونه‌هایی شبیه لوسی، فسیل معروف از آفریقا. در حالی که مشخص شد هر دو گروه از آبشاری بازدارنده پیروی می‌کنند، آن‌ها این کار را کمی متفاوت انجام می‌دهند.
به نظر می‌رسد تفاوتی کلیدی بین دو گروه وجود داشته باشد و شاید این اختلاف یکی از چیزهایی باشد که سرده ما را تعریف می‌کند. واقعا هیجان انگیز است که ما می توانیم از این قاعده آبشار مهارکننده استفاده کنیم تا بتوانیم اندازه دندانهای فسیلی را که از بین رفته‌اند پیش‌بینی کنیم. گاهی اوقات ما فقط چند دندان را در فسیلی پیدا می‌کنیم.
با این بینش جدید، ما می‌توانیم به طور قابل‌اطمینان تخمین بزنیم که دندانهای از دست رفته چقدر بزرگ بودند. The early hominin Ardipithecus یک نمونه خوب است – دومین مولار شیری پیدا نشد، اما اکنون می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که چقدر بزرگ بود.”
انسانهای امروزی
نویسنده دیگری در مقاله Nature، پروفسور گرانت تاونسند از دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آدلاید بود. این مطالعه دندانهای انسانهای مدرن، از جمله کسانی که در یکی از بزرگترین مجموعه های قالب گیری دندان پزشکی در بیمارستان دندان پزشکی آدلاید تحت درمان قرار گرفته اند، بررسی شده است.
این مجموعه‌ها از قالب‌های دندانپزشکی برای پیدا کردن جایگاه ما در درخت تکاملی هومینین‌ها، و پیشرفت دانش در سلامت دهان استرالیایی‌ها، حیاتی هستند.
یافته‌های این مطالعه در تفسیر یافته‌های جدید فسیل شناس بسیار مفید خواهد بود و به چیزی نگاه می‌کند که محرک‌های واقعی تکامل انسان بوده‌اند. همچنین با روشن شدن زاویه‌ای جدید در گذشته تکاملی ما، این قانون ساده نشان می‌دهد که چطور ممکن است در آینده تکامل پیدا کنیم.
