در جدیدترین نشست سالانه ASCO درباره ۲۵۸ بیمار مبتلا به لوسمی حاد مغز استخوان که با مهارکننده IDH1 یا همان ivosidenib تحت درمان قرار گرفته‌بودند بحث و بررسی صورت گرفت و گفته‌شد که پاسخ کلی به این روش درمانی ۴۱.۹% بوده و ۲۴% از بیماران هم به طور کامل درمان شدند.
IDH1 تشابه بالایی با IDH2 که با داروی enasidenib (دریافت کننده مجوز از سازمان غذا و دارو در سال ۲۰۱۷) درمان می‌شود، دارد. IDH1 و IDH2 عملکرد پیچیده‌ای دارند و در صورت جهش از طریق غیرفعال کردن ژن‌های سرکوب‌کننده تومور سبب فعال شدن انکوژن‌های دیگر می‌شود. هم enasidenib وهم ivosidenib از طریق ایجاد اختلال در عملکرد ژن‌های IDH جهش یافته مانع ادامه فرآیند سرطانی‌شدن می‌شوند.
مقاله مرتبط: لوسمی میلوئیدی حاد (AML)
مطالعات کنونی درحالی انجام می‌گیرند که اطلاعات نسبتاً کاملی راجع به AML و ژن‌های دخیل در بروز آن وجود دارد. پروفسور Daneil A می‌گوید:
ده سال پیش نخستین ژن دخیل در سرطان خون در یک بیمار مبتلا به AML یافته شد. AML یک مرجع معتبر در توالی ژنتیکی سرطان باقی مانده است، که منجر به درک بهتر ژن های دخیل می شود. در حال حاضر ما حدود ۵۰ ژن یا بیشتر که در AML دخیلند را می‌شناسیم و محققان در حال تلاش برای یافتن بهترین دارویی که بر تعداد بیشتری از این ژن‌ها تاثیر بگذارد هستند.
دکتر Polly می‌گوید:
راه حل متعارف این است که راه‌های درمانی لوسمی حاد مغز استخوان را به گونه‌ای تنظیم کنیم که بیشتر یا همه ژن‌های دخیل را در بر بگیرند و سپس داروها را برای بیماران شخصی سازی کرده و برای هر کدام داروهایی را استفاده کنیم که بیشترین تعداد ژن معیوب را هدف قرار دهد. همچنین استراتژی‌های که سلول‌های بنیادی در آن دخیل باشند نیز جزو روش‌ها معرفی شده‌اند.
وی همچنین افزود:
به نظر می‌رسد بهترین سلاح ما ivosidenib خواهد بود. این یک درمان خوراکی مناسب برای بیمارانی است که راه‌های درمانشان محدود است و به علاوه ابزار جدیدی جهت استفاده ما خواهد بود.
