در مطالعه‌ای موجود که توسط مارک رویگ_که قبلا در دانشگاه کوپنهاگ دانمارک بود، ولی الان در دانشگاه مک‌گیل مونترئال مستقر است_ و همکارانش انجام شده نشان می‌دهد که یک نوع ورزش می‌تواند به تحکیم توانایی‌های حرکتی جدید کمک کند.
درک بهتر مکانیسم های احتمالی که در چگونگی تاثیر ورزش بر تقویت حافظه حرکتی سهیم هستند، به اتخاذ استراتژی‌های بهتر برای بیماران سکته مغزی و سایر جراحات مشخص که در فاز ریکاوری هستند، کمک می‌کند.
همینطور رویگ و تیمش با نگاهی به جلو درباره چگونگی تاثیر احتمالی ورزش ها، به خصوص نوع هوازی، بر بهبود تثبیت مهارت های حرکتی تازه کسب شده می‌پردازند.
ارتباط مغزی موثرتر
محققان با یک سری از داوطلبان موافقت کردند تا آن‌ها وظیفه نیشگون گرفتن (pinch task) را برعهده بگیرند. این کار شامل یک داینامومتر مخصوص بود که با تغییر اندازه نیروی بکارگرفته عقربه آن حرکت می‌کرد و به همراه آن تعدادی کار معین که در کوتاه ترین زمان ممکن باید انجام می‌شد.
این نوع ورزش به شرکت کنندگان اجازه می‌دهد تا با تنظیم نیروی اعمالی خود به اهدافشان دست یابند.
بعد از اینکه وظایفشان را کامل کردند، رویگ و تیمش از شرکت‌کنندگان خواستند یا ۱۵ دقیقه استراحت کنند یا درهمان مدت زمان ورزش هوازی انجام دهند.
سپس شرکت‌کنندگان نسخه کوتاه‌تری از وظایف قبلی را انجام دادند، به این ترتیب که داینامومتر را با همان اندازه نیرو قبلی به مدت چند ثانیه “فشار” دهند.
بعد استراحت و ورزش هوازی، این فعالیت در دوره های ۳۰، ۶۰ و ۹۰ دقیقه‌ای تکرار شد.
در اخر برای اینکه تعیین شود که ایا خواب نقشی در تحکیم مهارت‌های حرکتی جدید دارد یا نه، از همه شرکت‌کنندگان خواسته شد تا دوباره pinch task را ۸ الی ۲۴ ساعت بعد از اولین تلاش خود انجام دهند.
هنگام مشاهده فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان، محققان یافتند شرکت‌کنندگانی که میان انجام وظایف خود ورزش کرده‌بودند، دارای ارتباطات مغزی موثرتری با مناطق مغزی مرتبط با نیشگون گرفتن بودند.
در همین حال فعالیت مغزی کمتری نسبت به افرادی که استراحت کرده بودند، نشان دادند.علاوه بر آن ارتباطات مغزی بهتر و فعالیت‌های مغزی کمتر با یادآوری بهتر مهارت‌های حرکتی طی ۲۴ ساعت ارتباط مستقیمی داشت.
ورزش ممکن است گنجایش مغز را بهبود ببخشد
محققان دیدند که بعد از ورزش هوازی، شرکت‌کنندگان فعالیت مغزی کمتری را نشان می‌دهند. رویگ و تیمش باور دارند که این بدلیل موثرتر شدن ارتباطات مغزی می‌باشد.
فابین دال ماسو، نویسنده اصلی میگوید:
چون فعال‌سازی نورونی در مغز افرادی که ورزش کرده بودند، در سطح پایینی قرار داشت، این افراد می‌توانستند منابع نورونی خود را به سوی چند فعالیت دیگر نیز معطوف کنند. ورزش ممکن است بخشی از مغز را برای انجام سایر فعالیت‌ها در دسترس قرار دهد.
خواب نیز، همانطور که اشاره شد، ممکن است نقشی در حمایت از مغز برای یادگیری مهارت‌های حرکتی جدید داشته باشد.
در آزمایش قبل، بعد از ۸ ساعت خواب تفاوت محسوسی میان افراد ورزش‌کرده و افرادی که استراحت کرده بودند، دیده نمی‌شد. با این حال بعد از ۲۴ ساعت، شرکت کنندگان ورزش‌کرده بار دیگر به وضوح عملکرد قابل توجهی داشتند.
رویگ میگوید:
چیزی که این مطالعه به ما می‌گوبد و آنچه که در مطالعات آتی خود دنبال خواهیم کرد، این است که خواب می‌تواند در تعامل با ورزش در بهینه‌سازی تحکیم حافظه حرکتی تاثیرگذار باشد.
همچنین نویسنده اصلی در ادامه بیان می‌دارد:
کار در این حیطه بسیار هیجان‌انگیز است چون موارد زیادی برای یادگرفتن وجود دارد و این مطالعه منجر به باز شدن درهایی خواهد شد که ابداعات درمانی حاصل از آن، پتانسیل ایجاد تغییر شگرف در زندگی مردم را دارند.
