طبق تحقیقات جدید دانشگاه استرالیا جنوبی که در Nature’s Scientific Reports به چاپ رسیده‌است، در کودکان مادران جوان، استعداد ابتلا به ADHD یا اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی بیشتر است.
بررسی استعداد ابتلا به ADHD در فرزندان مادران جوان
با بررسی ارتباط ژنتیکی بین صفات تولید مثلی زنانه و اختلالات مهم روان پزشکی، مشخص شد که خطر استعداد ابتلا به ADHD در کودکان که مادران جوانی دارند، به ویژه زنان کمتر از ۲۰، سال بسیار بالا می‌باشد.
در استرالیا، از هر ۲۰ نفر یک نفر از ADHD رنج می‌برد. اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی نوعی اختلال پیچیده عصبی است که بر توانایی فرد در خود کنترلی‌های مطابق با سن خود، تأثیر می‌گذارد.
این افراد با توجه به الگوهای مداوم بی توجهی، تکانشی (این افراد بدون تفکر قبلی و به طور ناگهانی تصمیم به انجام کاری می‌گیرند)، و گاه بیش فعالی، شناسایی می‌شوند. تمرکز و کنترل احساسات برای این افراد دشوار است.
در این مطالعه با استفاده از داده های ژنتیکی ۲۲۰۶۸۵ زن که از طریق Biobank UK بدست آمده بود، ارتباط ژنتیکی بین پنج صفت تولید مثلی زنان (سن تولد فرزند، سن اولین رابطه جنسی، سن اولین قاعدگی، سن یائسگی و تعداد تولد‌های زنده) و شش اختلال روانی شایع (ADHD ، اوتیسم، اختلالات غذایی، افسردگی، اختلال دو قطبی و اسکیزوفرنی) بررسی شده است.
محقق و دانشیار دانشگاه استرالیا جنوبی، هونگ لی (Hong Lee)، معتقد است که بررسی این یافته‌ها به منظور ارزیابی استعداد ابتلا به ADHD ، می‌تواند به بهبود سلامت تولید مثلی زنان و همچنین نتایج بهتر برای فرزندانشان كمك کننده باشد.
مادران جوان می‌توانند با این مشکل مواجه شوند، به ویژه که خودشان با وجود سن پایین در حال تجربه والد شدن هستند.
با پی بردن به ارتباط بین مادر شدن در سنین پایین و افزایش استعداد ابتلا به ADHD در فرزند متولد شده، ما قادر خواهیم بود که هرچه زودتر به آموزش خانواده‌ها پرداخته و پشتیانی‌های لازم را از آن‌ها انجام دهیم.
محقق و دانشیار هونگ لی
این دستاورد، دارای دو مزیت است. در وحله اول، زنان جوان از وجود خطر استعداد ابتلا به ADHD در کودکانشان در صورتی که در سنین پایین بچه دار شوند، آگاه سازیم. با این اقدام آگاهی لازم به وجود آمده و از زایمان در سنین پایین که فرد نابالغ است، جلوگیری می‌شود. این امر نه تنها سلامت تولید مثلی زنان را تضمین می‌کند بلکه سبب بهبود محیط مادرانه برای کودکشان می‌شود.
مزیت دوم این است که، مادران جوان با مشخصه‌های ADHD ، مانند بی‌توجهی و رفتارهای تکانشی آشنا می‌شوند، که به مادران کمک می‌کند تا شرایط فرزندشان را بهتر تشخیص دهند و هرچه زودتر نسبت به درمان مشکل فرزند خود اقدام نمایند.
ADHD قابل درمان است، اما تشخیص و درمان زودهنگام برای دست یابی به نتایج موفقیت‌آمیز بسیار حیاتی است.
پروفسور لی بیان می‌کند که اگرچه این یافته‌ها بسیار قابل توجه هستند، اما پیچیدگی‌های ناشناخته‌ای همچنان وجود دارند.
درک این نکته اهمیت دارد که اگرچه ارتباط ژنتیکی مشخصی بین استعداد ابتلا به ADHD در کودکان و مادران جوان وجود دارد، ولی لزوماً به معنای وجود یک رابطه حتمی نیست.
در نتیجه!
ADHD نوعی اختلال بسیار موروثی است؛ به این معنی که یک مادر جوان ممکن است ژن‌های مؤثر برخطر ابتلا به ADHD را داشته باشد؛ و ممکن است بعدها این ژن‌ها توسط فرزندش به ارث برسد.
پس دانستن اینکه یک زن از لحاظ ژنتیکی مستعد داشتن فرزند مبتلا به ADHD است، می‌تواند در تاریخچه پزشکی خانوادگی وی ثبت شود و برای نظارت بر سلامت فرزندانش استفاده شود. از این طریق، ما می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم مادر و کودک پشتیبانیهای لازمه را دریافت خواهند کرد.
مقالات مرتبط: ارتباط ژنتیک با اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی و ۴ روش برای مدیریت اختلال کم‌توجهی، بیش‌فعالی بدون دارو
