لوله گوش در واقع نوعی سیلندر ریز و توخالی است که معمولا از جنس پلاستیک یا فلز است. این لوله‌ها با جراحی در پرده گوش قرار می‌گیرند. لوله گوش با ایجاد نوعی راه هوایی، هوای گوش میانی را تهویه کرده و از تجمع مایعات در پشت پرده گوش جلوگیری میکند.
لوله گوش با نام‌های دیگر لوله تمپانوستومی ، لوله تهویه گوش، لوله میرینگوتومی یا لوله تسویه فشار نیز شناخته می‌شود.
استفاده از لوله گوش برای کودکانی که ترشح مایع در پشت پرده گوش آن‌ها به شکل مداومی رخ می‌دهد، توصیه می‌شود، به خصوص اگر این بیماری باعث کم شنوایی و اختلال در رشد گفتار کودک شود.
همچنین اگر کودک شما مکررا به عفونت گوش مبتلا شود، پزشک ممکن است استفاده از لوله گوش را توصیه کند.
لوله‌های گوش اغلب بعد از شش تا نه ماه خود به خود خارج می‌شوند و سوراخ ایجاد شده نیز بسته می‌شود. اما بعضی از لوله‌ها باید با جراحی خارج شده و محل سوراخ بسته شود.
کاربرد لوله گوش
لوله گوش اغلب در مواردی مثل ترشح مدوام مایعات در گوش میانی، عفونت مزمن گوش میانی یا عفونت‌های مکرر گوش، برای ایجاد راهی برای تخلیه طولانی مدت و تهویه گوش میانی استفاده می‌شود.
تهویه طبیعی گوش
تهویه گوش میانی به طور معمول توسط شیپور استاش انجام می‌شود. شیپور استاش لوله باریکی است که گوش میانی را به پشت گلو متصل میکند. لوله‌های منتهی به گلو باعث می‌شوند تا:
- فشار هوا در گوش میانی تنظیم شود.
- هوای داخل گوش تهویه شود.
- ترشحات از گوش میانی تخلیه شود.
تورم، التهاب و تجمع مخاط لوله‌های تنفسی فوقانی ناشی از آلرژی در شیپور استاش، می‌تواند لوله‌ها را مسدود کند و باعث تجمع مایعات در گوش میانی شود. این مشکل در کودکان بیشتر دیده می شود، زیرا لوله استاش گوش در آن‌ها باریک تر و افقی تر است. این سبب مشکل‌تر شدن تخلیه شده و احتمال گرفتگی را افزایش می‌دهد.
تهویه به کمک لوله گوش
لوله گوش با ایجاد راه هوایی جایگزین، هوای گوش میانی را تازه نگه داشته و هوای اضافی را تخلیه کرده و فشار داخل گوش را با فشار هوای خارج از بدن برابر نگه می‌دارد. این لوله اغلب در کودکانی که یکی از شرایط زیر را دارند، استفاده می‌شود:
- تجمع مایع در پشت پرده گوش، باعث التهاب و افیوژن در گوش میانی می‌شود که می‌تواند در نتیجه نوعی عفونت باکتریایی یا ویروسی رخ دهد. حتی پس از برطرف شدن عفونت گوش، تولید مایعات همچنان ادامه خواهد داشت. همچنین تجمع مایع می‌تواند به دلیل برخی اختلالات در عملکرد یا انسداد غیر عفونی شیپور استاش نیز ایجاد شود.
- کاهش شنوایی غالباً ناشی از اوتیت میانی همراه با افیوژن است. این به این معنی است که عفونت گوش میانی در مایع به دام افتاده است. کاهش شنوایی می‌تواند منجر به اختلال در رشد گفتار، مشکلات ارتباطی، مشکلات رفتاری و عملکرد ضعیف کودک در مدرسه شود.
- عفونت گوش میانی که اگر سه بار یا بیشتر در طول شش ماه و یا چهار بار یا بیشتر در طول یک سال رخ دهد، عفونت مکرر گوش میانی در نظر گرفته می‌شود. در این حالت لوله گوش می‌تواند به جلوگیری از عود عفونت مکرر کمک کند.
- عفونت مزمن گوش میانی در واقع عفونت‌های طولانی مدت گوش میانی هستند که با درمان آنتی بیوتیکی بهبود نمی‌یابند.
- اوتیت چرکی مزمن که نوعی عفونت مداوم گوش است که می‌تواند منجر به پارگی یا سوراخ شدن پرده گوش شود.
خطرات
قرار دادن لوله گوش یک روش نسبتاً ایمن با ریسک کم رخداد عوارض است. خطرات احتمالی شامل موارد زیر است:
- خونریزی و عفونت
- تخلیه مداوم مایعات
- انسداد لوله‌ها با خون، مخاط یا ترشحات دیگر
- زخم یا ضعیف شدن پرده گوش
- خروج زود هنگام لوله‌ها یا باقی ماندن طولانی مدت آن‌ها
- عدم بسته شدن پرده گوش بعد از خروج لوله
بیهوشی
جراحی قرار دادن لوله گوش معمولاً نیاز به بیهوشی عمومی دارد، که خطرات خاصی نیز به همراه دارد. اگرچه بیهوشی در کودکان سالم خطر زیادی ندارد، اما مشکلات احتمالی شامل موارد زیر است:
- واکنش آلرژیک
- مشکلات تنفسی
- بی‌نظمی قلب
- حالت تهوع یا استفراغ بعد از عمل
آمادگی‌های لازم
در مورد نحوه آماده سازی فرزند خود برای جراحی قرار دادن لوله گوش، دستورالعمل‌هایی از بیمارستان دریافت خواهید کرد.
اطلاعاتی که باید قبل از جراحی جمع‌آوری شوند، شامل موارد زیر است:
- تمام داروهایی که فرزند شما مرتباً مصرف میکند.
- سابقه کودک یا خانواده وی در مورد واکنش‌های منفی به بیهوشی
- حساسیت شناخته شده یا سایر واکنش‌های منفی نسبت به داروها، مانند آنتی بیوتیک‌ها
سؤالاتی که باید از پزشک یا پرسنل بیمارستان پرسیده شوند:
- فرزندم از چه زمانی باید مصرف غذا را قطع کند؟
- قبل از عمل چه داروهایی را می‌تواند مصرف کند؟
- چه موقع باید به بیمارستان مراجعه کنیم؟
- زمان مورد انتظار برای بهبودی چه مدت است؟
- چه نوع بی حسی صورت خواهد گرفت؟ بی حسی استنشاقی یا تزریق داخل وریدی (IV)؟
نکاتی برای کمک به آماده سازی فرزندتان برای جراحی:
- صحبت در مورد بستری شدن در بیمارستان را چند روز قبل از عمل شروع کنید.
- توضیح دهید که این روش باعث بهتر شدن گوش و یا حس شنوایی خواهد شد.
- توضیح دهید که یک داروی خاص در حین عمل به او کمک خواهد کرد تا بخوابد.
- بگذارید کودکتان اسباب بازی مورد علاقه‌اش را انتخاب کند، تا بتواند با خود به بیمارستان ببرد.
- توضیح دهید که در طول عمل در آنجا خواهید بود.
آنچه انتظار می‌رود
قبل از عمل
جراح متخصص گوش، حلق و بینی، عمل جراحی قرار دادن لوله گوش را انجام خواهد داد.
بیهوشی
جراح معمولاً در طی جراحی از بیهوشی عمومی استفاده خواهد کرد، بنابراین کودک شما در طول عمل از هیچ چیز آگاهی نخواهد داشت. تیم جراحی چندین مانیتور را به بدن کودک نصب خواهند کرد تا ضربان قلب، فشار خون و اکسیژن خون وی در طی مراحل مختلف در سطح ایمن حفظ شود.
در طول عمل
این عمل معمولاً حدود ۱۵ دقیقه طول می‌کشد. جراح:
- برشی کوچک در پرده گوش (میرینگوتومی) با یک اسکاپول سر کوچک یا لیزر ایجاد میکند.
- مایعات را از گوش میانی خارج میکند.
- لوله را در سوراخ پرده گوش قرار می‌دهد.
بعد از عمل
پس از عمل، کودک به اتاق ریکاوری منتقل می‌شود تا تیم مراقبت‌های بهداشتی، عوارض ناشی از جراحی و بیهوشی را تحت نظر بگیرند. اگر عوارضی وجود نداشته باشد، کودک ظرف چند ساعت می‌تواند به خانه برود.
احتمالاً بیمار تا آخر روز خواب آلود و تحریک پذیر خواهد بود و احتمالاً به علت بی حسی دچار تهوع شود.
در بیشتر موارد، کودکان پس از گذشت ۲۴ ساعت از عمل جراحی فعالیت روزانه‌خود را از سر می‌گیرند.
کاهش شنوایی ناشی از مایعات در گوش میانی بلافاصله بعد از جراحی برطرف خواهد شد.
مراقبت‌های بعدی جهت پیگیری
پزشک بیمار خود را پس از جراحی نیز تحت نظر خواهد داشت. اگر فرزندتان دچار عوارضی نشد، مراقبت‌های پیگیری استاندارد شامل:
- قرار ویزیت اولیه در طی دو تا چهار هفته اول بعد از عمل تعیین می‌شود.در این قرار، بینی و گلو کودک توسط متخصص گوش و حلق و بینی، معاینه خواهد شد تا قرارگیری و عملکرد مناسب لوله‌ها بررسی شود.
- چند قرار ملاقات دیگر نیز جهت پیگیری با متخصص گوش و حلق و بینی یا پزشک کودک در فواصل چهار تا شش ماه تنظیم می‌شود.
- متخصص گوش، حلق و بینی ممکن است نوعی قطره گوش تجویز کند تا ترشح مایعات را به حداقل برساند. حتی اگر کودکتان مشکلی در تخلیه نداشته باشد نیز برنامه فوق را برای مراجعه به پزشک دنبال کنید.
- اگر کودک قبل از عمل دچار کم شنوایی شده باشد، پزشک دستور آزمایش شنوایی (شنوایی سنجی) را نیز خواهد داد تا نتایج شنوایی را بعد از آن ارزیابی کند.
- احتمالاً کودک در هنگام شنا یا استحمام نیازی به پوشیدن گوش گیر نخواهد داشت مگر اینکه پزشک توصیه کند.
چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد؟
مواردی که نیاز به مراجعه به متخصص گوش،حلق، بینی در خارج از قرارهای منظم پیش بینی شده دارد،
شامل موارد زیر است:
- ترشحات زرد، قهوه‌ای یا خون آلود از گوش (اتوره) که بیش از یک هفته ادامه داشته باشد.
- درد مداوم، مشکلات شنوایی یا مشکلات تعادل
نتایج
لوله گوش به بهبودی تهویه و تخلیه گوش کمک می‌کنند. قرار دادن لوله گوش اغلب منجر به موارد زیر می‌شود:
- کاهش خطر عفونت گوش
- بازیابی یا بهبود شنوایی
- بهبود گفتار
- بهبود در رفتار و مشکلات خواب مربوط به عفونت‌های مکرر یا مداوم گوش
حتی با وجود لوله گوش، ممکن است فرزندتان هنوز هم به عفونت گوش مبتلا باشد. معمولاً لوله گوش شش تا نه ماه در پرده گوش باقی می‌ماند و به خودی خود دفع می‌شود. بعضی اوقات لوله از بین نمی‌رود و باید مجددا جراحی صورت بگیرد.در بعضی موارد نیز لوله گوش زودتر از موعد از بین می‌رود و لازم به قرارد دادن مجدد یک لوله دیگر است.
