این سؤال از زمانی جالب‌توجه‌تر شده است که امروزه بسیاری از مردم (تقریباً ۳۰۰۰۰۰ نفر در سال در ایالات‌متحده) آن را از بدن خود خارج می‌کنند.
در مهره‌داران گیاهخوار، آپاندیس بسیار بزرگ‌تر است و عملکرد اصلی آن کمک به هضم رژیم غذایی سنگین گیاهیست. آپاندیس انسان چین کوچکیست که به روده‌ی بزرگ در محل اتصال آن به روده‌ی کوچک وصل شده و به طور مستقیم در گوارش غذا یاری نمی‌کند.
زیست‌شناسان بر این باورند که آپاندیس در انسان اندامی وستیجیال (اندامی که طی تکامل کارایی خود را از دست می‌دهد یا با نقشی جزئی به حیات خود ادامه می‌دهد) می‌باشد و از اجداد گیاهخوار آن به یادگار مانده است. در منشأ گونه‌های چارلز داروین (۱۸۵۹) و انتشار بعدی آن، هبوط انسان (۱۸۷۱)، او چند مورد از این اندام‌ها را در آناتومی انسان نام می‌برد که در طی تکامل به جا مانده است. این ارگان‌های وستیجیال، از نظر داروین، شواهد تکامل اند و عملکردی را مطرح می‌کنند که زمانی برای بقا ضروری بود. با این حال در طول زمان عملکرد موردنظر نقصان یافته یا از بین می‌رود.
