یک مطالعه کوچک نشان می‌دهد که بازماندگان سرطان دوران کودکی که شیمی‌درمانی را تجربه‌کردند، ممکن‌است نوع خاصی از مشکلات تفکر و حافظه را در دوران جوانی داشته‌باشند. طول مدت درمان هم می‌تواند موثر باشد.
محققان بلژیکی ۳۱ زن جوان را که تحت شیمی درمانی بوده اند، بررسی کردند. متوسط سن آن‌ها در زمان درمان بیش از ۶ سال بوده‌است. و آن‌ها را با یک گروه کنترل از جوانان که شیمی درمانی دریافت نکرده بودند مقایسه کردند.
هر دو گروه نمرات مشابهی در آزمون حافظه بلند مدت و توانایی تمرکز داشتند. این مهارت‌ها قبل از اینکه بازماندگان سرطان تحت شیمی درمانی قرار بگیرند، توسعه پیدا کردند.
اما در مقایسه با گروه کنترل، بازماندگان سرطان انعطاف پذیری تفکر و حافظه کوتاه مدت ضعیف‌تری داشتند زیرا این مهارت‌ها در سنین بالاتر توسعه می‌یابند.
تست‌هایی که نیاز به تغییر سریع میان وظایف و یا به یاد آوردن اطلاعات جدید در یک مدت زمان کوتاه دارند، برای بیماران سابق سرطانی به مراتب سخت تر است. مرحله رشد مغز در ابتدای شروع درمان سرطان، احتمالا نقش تعیین کننده ای ایفا می کند.
محققان همچنین سطح پروتئین p-Tau را در مایع مغزی بیماران اندازه گیری کردند. این پروتئین بخشی از ساختار داخلی سلول های عصبی است.
D’Hooge گفت:
” ما نمونه های مایع مغزی را در طی درمان سرطان جمع آوری کردیم و سطح p-Tau را برای اندازه گیری میزان آسیب به سلول های مغز مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم. یافته‌های ما نشان داد که غلظت های بالای p-Tau پیش‌بینی‌کننده مشکلات شناختی در سنین بالاتراست.”
اگر به طور مرتب سطوح p-Tauرا در آینده ارزیابی کنیم، می‌توانیم کمک‌های ویژه‌ای به کودکانی که در معرض این عارضه هستند ارائه دهیم. با تمرین زودهنگام در بیشتر عملکرد‌های مربوطه، می توانیم جلوی مشکلاتی را که ۱۰ تا ۱۵ سال بعد از درمان آشکار خواهند شد بگیریم.
