تو تنها نیستی. ما تنها نیستیم.
اولی را اگر در گوگل جست‌وجو کنید با یک‌دوجین ترانه و آلبوم موسیقی روبه‌رو خواهید شد. جالب‌تر این که، وارد کردن دومی در گوگل نیز نتیجه‌ای مشابه در پی خواهد داشت. ولی من همیشه فکر می‌کردم این دو جمله بیشتر در فیلم‌های ترسناک پیدا می‌شوند، تا هر چیز دیگر. نمی‌دانم چرا، ولی این دو جمله برایم ترسناک‌اند. در نظر بگیرید برای‌تان مشکلی پیش آمده و دوست‌تان بر شانۀ‌تان زده و می‌گوید “تنها نیستی”. من همیشه ترجیح می‌دهم در چنین موقعیتی “من کنارتم” را بشنوم. چون … دوست ندارم تنها نباشم؟
۱۹ام ژوئن امسال بود که ناسا خبر از کشف ۲۱۹ سیارۀ جدید توسط تلسکوپ فضایی کپلر داد؛ که دست‌بالقضا ۱۰ تا آن‌ها از اندازه و دمای مناسبی جهت شکل‌گیری حیات برخوردارند. به عبارت دیگر، این ۱۰ سیاره در منطقۀ گلدی‌لاک (Goldilock) منظومۀ خود قرار گرفته‌اند؛ بدین مفهوم که نه خیلی داغ‌اند و نه خیلی سرد. حضور آب مایع نیز، گواهی بر این مدعاست.[۱]
حالا خیلی به کپلر و حیات فرازمینی کار ندارم؛ قسمت مهم ماجرا مطرح شدن دوبارۀ جمله دوم است. ماریو پرز (Mario Perez)، از محققین پروژۀ کپلر، طی مصاحبه‌ای – پس از این کشف بزرگ – اعلام نمود:”ما احتمالاً تنها نیستیم”.[۱] و البته چیزهای دیگری هم گفت. ولی این که ما احتمالاً تنها نیستیم خیلی مهم است. آیا ما بازیگران یک فیلم بسیار بزرگ ترسناک هستیم؟ آیا خود آدم فضایی‌ها هم در میان خود این جمله را می‌گویند که “ما تنها نیستیم”؟ آیا ما برای آن‌ها ترسناکیم؟
مقالۀ مرتبط: ۱۲ دلیل که چرا هنوز موفق به کشف موجودات فضایی نشده‌ایم
آگوست ۱۹۷۷، گروهی از ستاره‌شناسان مشغول در رصدخانۀ Big Ear، واقع در ایالت اوهایو، موفق به ثبت یک سیگنال ۷۲ ثانیه‌ای شدند. این سیگنال به قدری قوی بود که یکی از اعضا، Jerry Ehman، با تعجب تمام در کنار برگۀ چاپی نوشت “Wow”، و از همین رو سیگنال مذکور “واو” نامیده شد.[۲]
از آن زمان به بعد، گروه کثیری از دانشمندان سعی در توجیه واو داشته‌اند؛ که متأسفانه به موفقیت چندانی دست نیافتند. منابع احتمالی نظیر شهاب، سیارات فراخورشیدی و حتی سیگنال‌های زمینی، همه بررسی شدند. عده‌ای نیز به بحث‌های پیرامون وجود بیگانگان فضایی دامن می‌زدند. با این حال تقریباً همه می‌دانستند که سیگنال مذبور در فرکانسی بالغ بر ۱۴۲۰ مگاهرتز ثبت شده، که با فرکانس هیدروژن برابر است.[۲]
مقالۀ مرتبط: حل معمای سیگنال‌های رادیویی Ross 128
تا این که در ژوئن امسال، چندین روز پیش از کشف بزرگ کپلر، مقاله‌ای در ژورنال Washington Academy of Sciences منتشر شد که ادعا می‌کرد توانسته پرده از این معمای ۴۰ ساله بردارد.[۳]
البته زمزمه‌های حل [احتمالی] این معما از یک سال پیش آغاز شده بود. به عقیدۀ گروهی از محققین CPS، واو از یک ابر هیدروژنی که دنباله‌داری را همراهی می‌کرده، ساطع شده است؛ و الگوی حرکت این دنباله‌دار نیز، عامل عدم ثبت دوبارۀ سیگنال مذکور است. به گزارش این گروه، دو دنباله‌دار در همان روزی که جری ایمن و همکارانش به صورت تصادفی واو را ثبت نمودند، در همان بخش آسمان – که در تیررس تلسکوپ Big Ear بود – حضور داشتند. و دو دنباله‌دار یاد شده نیز، P/2008 Y2 و ۲۶۶P/Christensen در آن دوران هنوز کشف نشده بود.[۲,۴]
