امکان طراحی ربات‌های بسیار کوچک از جنس جلبک با قابلیت کنترل از راه دور، برای تشخیص و درمان بیماری‌های مناطق با دسترسی ضعیف بدن انسان وجود دارد.
در آزمایشات انجام‌شده دسته‌ی انبوهی از ربات‌ها با اندازه‌ی یک میلیونم متر- اندازه‌ی یک سلول خونی- از طریق مغناطیس، با موفقیت به مناطقی از معده‌ی موش‌ها هدایت شدند. این ربات‌ها از پوشیده‌شدن جلبک‌های کوچک توسط پوشش نانوذرات مغناطیسی ساخته شده‌اند؛ بدین وسیله ردیابی این ذرات در بافت‌های نزدیک پوست توسط تصویربرداری از تابش طبیعی جلبک، و در بافت‌های عمیق‌تر از طریق MRI ممکن می‌شود.
مقاله مرتبط: استفاده از نانو ذرات طلا‌دار در ساخت دارو‌ها
محققان معتقدند که یافته‌های آن‌ها می‌تواند منجر به توسعه‌ی روشی جدید برای دارورسانی به مناطقی از بدن باشد که درمان آن‌ها در شرایط طبیعی بسیار دشوار است. این ربات‌ها همچنین قابلیت تشخیص تغییرات شیمیایی مرتبط با شروع بیماری‌ها در نقاط مختلف بدن را دارند که این ویژگی آن‌ها را به عنوان شناساگر برای تشخیص از راه دور نیز مناسب می‌کند.
تیمی بین‌المللی از محققان، به اداره‌ی دانشگاه هنگ‌کنگ چین، این نانوربات‌ها را از طریق پوشاندن آلگا توسط نانوذرات مغناطیسی زیست‌سازگار ایجاد کرده اند. این دستگاه‌ها می‌توانند به آرامی در مایعات بیولوژیکی نظیر خون و مایع معدوی شنا کرده و جابجا شوند. زمان لازم برای شروع عملکرد و سپس تجزیه‌ی زیستی این ربات‌ها توسط بدن می‌تواند بسته به ضخامت پوشش ساخته‌شده برای آن‌ها، متغیر باشد.
در تست‌های آزمایشگاهی، مشاهده شده است که این ربات‌ها توانایی آزادسازی ترکیباتی از هسته‌ی جلبکی خود در طول تجزیه‌شدن را دارند که این ترکیبات ضمن حمله به سلول‌های سرطانی و از بین بردن آن‌ها، به سلول‌های بدن آسیبی نمی‌رسانند اما تحقیقات بیشتر برای بررسی احتمال وجود کاربردهای درمانی بر این مبنا مورد نیاز است.
مقاله مرتبط: نانوربات‌های صناعی؛ پایانی بر مقاومت آنتی‌بیوتیکی
این مطالعه که در ژورنال Science Robotics منتشر شده است، با همکاری دانشگاه‌های ادینبورگ و منچستر به انجام رسیده و تحت حمایت مالی انجمن هنگ‌کنگ بوده است.
Qi Zhou، از دانشکده‌ی مهندسی دانشگاه ادینبورگ، به عنوان عضوی از تیم تحقیقاتی در این باره می‌گوید:
رباتی با اندازه‌ی کوچک که دارای قابلیت کنترل از راه دور و ردیابی آسان بوده و زیست‌سازگاری مناسبی داشته باشد، به طور بالقوه بسیاری از چالش‌های پیش‌روی متدهای تهاجمی را پشت سر گذاشته است و امیدواریم تا این یافته‌ها راه را برای توسعه‌ی روش‌های تشخیصی و درمانی مفید هموار سازند.
