برخی از بیماران تشنجی می‌توانند توقف تشنج‌هایشان را یاد بگیرند!

برخی از افراد مبتلا به صرع می‌توانند به منظور افزایش هوشیاری ذهنی خود برای جلوگیری از حمله‌ی تشنج، آموزش ببینند. این روش می‌تواند با تقویت مسیرهای عصبی که می‌توانند شدت فعالیت قسمت‌های فوق‌العاده فعال مغز را بکاهند، موثر باشد. تشنج‌های ناشی از صرع زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های مغزی بیش از حد تحریک پذیر شوند و از کنترل خارج شوند.

مقاله مرتبط: مکانیسمی که توضیح می‌دهد چگونه ممکن است تشنج منجر به از دست دادن حافظه شود

این مسئله، گاهی اوقات تنها در یک منطقه کوچک شروع می شود – اغلب یکی از لوب های تمپورال (گیجگاهی)، در طرف سر – و سپس گسترش می‌یابد. داروها می‌توانند صرع را تحت کنترل درآورند، اما در حدود یک سوم موارد موثر نیستند. این موضوع علاقه را در روش‌های روانشناختی مانند یوگا یا تمرین آگاهی به منظور کنترل و تسکین این بیماری که بطور خاص می‌تواند توسط استرس تشدید شود، برانگیخته‌است. مطالعات متعدد نشان داده‌است که حملات تشنجی می‌توانند توسط نوعی آموزش بیوفیدبک کاهش یابند: تکنیک‌هایی که افراد را در مورد بدنشان مطلع می‌سازد، مانند فشار خون که

به آن‌ها کمک می‌کند تا آن را کنترل کنند. اما استفاده از چنین آموزش هایی در پزشکی بحث برانگیز است. با کمی تردید، این مسئله عمدتا از طریق پلاسبو (دارونما) اثر می‌کند. در صرع، نوعی آموزش بیوفیدبک از طریق بالا بردن سطح هوشیاری ذهنی افراد، می‌خواهد از حملات تشنجی جلوگیری کند. این مسئله با میزان عرق کردن مرتبط است. قرار دادن پد ها روی دستانی که به یک رایانه متصل هستند، به افراد در فعالیت غده عرق بازخورد و فیدبک می‌دهد. چگونگی کارکرد این آموزش‌ها معلوم نیست، اما از این واقعیت استفاده می‌کند که بسیاری از افراد قبل از حمله‌ی تشنج، احساسات عجیب و غریب و آگاهی، مانند طعم عجیب و غریب یا احساس دژاوو را تجربه می‌کنند. به نظر می‌رسد آموزش Biofeedback، به آن‌ها این توانایی را می‌دهد که وقتی چنین حسی داشتند، هوشیاری خود را بالا ببرند.

مقاله مرتبط: فیدبک مثبت، دور باطل

این همچنین حملات تشنج را در افرادی که نشانه‌های هشدار دهنده‌ای را دریافت نمی‌کنند، کاهش می‌دهد؛ شاید با افزایش سطح هوشیاری عمومی. Yoko Nagai از دانشکده پزشکی Brighton and Sussex انگلستان، این روش را در مطالعه‌ای که شامل ۳۸ نفر بود، آزمایش کرد. تعداد حملات تشنج حدود نیمی از کسانی که این آموزش را دریافت کردند، بیش از ۵۰ درصد کاهش یافت. اسکن‌های مغزی نشان داد که کسانی که بیشترین پیشرفت را به دست آوردند، ارتباطات بین لوب‌های تمپورال و قسمت‌هایی از قشر پری‌فرونتال در جلوی مغز افزایش یافت. (EBioMedicine, doi. org/cj8s) قشر prefrontal در عملکردهای شناختی سطح بالاتر، مانند توجه، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری دخیل است. تحقیقات قبلی نشان داده‌است که دسته عصبی که این دو منطقه را وصل می‌کند، بزرگراه اصلی است که از طریق آن حملات تشنج از لوب‌های تمپورال (گیجگاهی) به سایر قسمت‌های مغز گسترش می‌یابد. هنگامی که مردم این ارتباط را با جراحی حذف می‌کنند، می‌توانند حملات تشنج را کاهش دهند.

Aileen McGonigal از Timone University Hospital در مارسی فرانسه، که تمرین‌ها را در کلینیک خود ارائه می‌دهد، می‌گوید:

اسکن‌های مغز در تایید این‌که تمرین بیوفیدبک، پاسخ قابل‌اندازه گیری در مغز را تحریک می‌کند، کمک می‌کنند. اما بعضی ممکن است شکاک باشند زیرا گروه کنترل در این مطالعه درمان بیوفیدبکی ساختگی و ظاهری دریافت نکردند.

Iliana Kotwas از دانشگاه Aix-Marseille می‌گوید:

ممکن است برخی از مزایای آموزش به سادگی از تماس با مربی به عنوان نوعی درمان روانشناختی حاصل شود.

Hugo Critchley، از دانشکده پزشکی Brighton and Sussex، که با Nagai در این مطالعه کار کرد، می‌گوید:

مهم است که ما افراد را برای عدم توانایی در کنترل صرعشان، سرزنش نکنیم. همه نمی‌توانند یک سری تمرینات آموزشی انجام دهند و از آن سود ببرند.

Clare Wilson