بینایی انسان به هنگام فلق و شفق در تیزترین حالت خود قرار دارد و احتمالاً حال می‌دانیم چرا. این امر نتیجه‌ی تغییرات در چشمان‌مان نیست؛ بلکه از چگونگی پردازش سیگنال‌های بینایی ناشی می‌شود. مغز انسان دارای فعالیت پس‌زمینه‌ای دائمی است. اما این فعالیت به هنگام طلوع و غروب خورشید در مراکز بینایی تقلیل می‌یابد. این موضوع درک اطلاعات بینایی در نور کم را بهبود می‌بخشد. در واقع علت دید بهتر در این ساعات از روز نیز همین است.
به عبارتی، حساسیت مغز را افزایش می‌دهید. سیگنال ارادی ضعیف از نسبت سیگنال به نویز بالاتری برخوردار است.
Christian Kell از دانشگاه Goethe در آلمان
چشمان ما به روش‌های متعدد با نور کم سازگاری می‌یابد؛ هم‌چون گشادشدن مردمک جهت افزایش میزان پرتوهای ورودی. اما صرف‌نظر از میزان نور، بینایی ما به هنگام فلق و شفق بهتر می‌شود. این پدیده حتی در کسانی که برای مدت طولانی در انبارهای زیرزمینی زندگی کرده و از نور طبیعی محروم بوده‌اند نیز دیده شد. برای یافتن چرایی این موضوع، تیم Kell از ۱۴ نفر خواستند در ۶ زمان مختلف از روز که دایره‌ی هدف‌گیری در نور کم روی صفحه‌ای نمایش داده می‌شد، آن را شناسایی کنند. آن‌ها همچنین از مغز این افراد حین این کار و هم حین استراحتT اسکن تهیه کردند. نتیجه آن که دو نقطه‌ی اوج در فعالیت مذکور به عنوان تست بینایی دیده شد: ۸ صبح و ۸ بعد از ظهر؛ به وضوح مرتبط با زمان طلوع و غروب خورشید.
مقاله‌ی مرتبط: افزایش تیزبینی با خیره شدن به تصاویر دارای خطای دید
در این زمان‌ها، کاهشی در فعالیت پس‌زمینه‌ای سه ناحیه از مغز دیده شد. نواحی مذکور اطلاعات حاصله از چشم‌ها، گوش‌ها و حس لامسه را پردازش می‌کنند. به گفته‌ی Kell، در واقع نوعی افزایش حساسیت در تمامی نواحی حسی مغز مشاهده گردید. او علت این امر را افزایش وابستگی انسان به بینایی و سایر حواس در نور کم می‌داند.
