شبه اوتیسم چیست؟ چه اختلالاتی نشانه های شبیه اوتیسم دارند؟

شبه اوتیسم چیست: اختلالاتی که دارای علائم مشابه با اوتیسم هستند؛ ولی اوتیسم نیستند!

چند دهه‌ی گذشته، بسیاری از افراد چیزی درباره اوتیسم نمی‌دانستند. امروزه تقریبا مرتبا در مورد آن می‌شنویم. اوتیسم مخفف اختلال طیف اوتیسم (ASD) می‌باشد. این بیماری مجموعه‌ای از اختلالات تکامل نورونی ( یا مسیر مغزی ) است که باعث مشکلات رفتاری و ارتباطی می‌شود.

مقاله مرتبط:شبکه‌های مغزی در اوتیسم

ASD معمولا در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌شود. ولی ممکن است، در بزرگسالی نیز این اختلال شناسایی شود.

رفتار‌هایی مانند مشکل در برقراری ارتباط چشمی، در رابطه با ASD وجود دارد. ولی اوتیسم برای افرادی که این اختلال را دارند، به شکل‌های متفاوتی است. بعضی از افراد با ASD ممکن است دارای علائمی بسیار خفیف باشند که سایر افراد به سختی متوجه آن شوند. عده‌ای دیگر ممکن است دارای علائمی بسیار شدید باشند که تاثیر بسیاری بر زندگی‌شان بگذارد.

بعضی از علائم اوتیسم، مشابه یا کاملا عین علائم مربوط به دیگر اختلالات است. در نتیجه برخی از اختلالات ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند. این خود یک مشکل است؛ چون به کار بردن روش‌های درمان اوتیسم برای افرادی که این اختلال را ندارند، نمی‌تواند به شکل مطلوبی برایشان سودمند باشد. علاوه بر این، فردی که دارای مشکل دیگری مشابه با اوتیسم است، مانند مسمومیت با سرب، ممکن است نیاز به درمانی داشته باشد که هیچ ارتباطی با اوتیسم ندارد.

وضعیت‌هایی که ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند، شامل موارد زیر است:

تاخیر در گفتار، مشکلاتی در شنیدن و سایر تاخیر‌های رشدی: تاخیر‌های رشدی زمانی دیده می‌شود که کودک شما نمی‌تواند کار‌هایی را انجام دهد که پزشک از بچه‌های هم سن و سال او انتظار انجام آن را دارد. این می‌تواند شامل مشکلات تکلم و شنوایی باشد. مسائل حرکتی کوچک مانند مشکلات مربوط به تعامل اجتماعی و اختلال در مهارت‌های مربوط به تفکر، نیز ممکن است دیده شود. در حالی که کودکان با اوتیسم، ممکن است دارای تاخیراتی در رشدشان باشند، این تاخیرات ممکن است به دلایل دیگری؛ مانند مسمومیت با سرب، سندروم داون یا حتی با دلایل نامشخص، ایجاد شده باشد.

علایق به خصوص: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است گاهی بسیار علاقه مند فعالیت‌ها یا چیز‌های به خصوصی؛ مانند نقشه‌ها یا ارتفاع می‌شوند. این علایق ممکن است به شکل وسواس گونه به نظر برسد. ولی فقط این علایق نمی‌تواند ابتلا به اوتیسم را نشان دهد. اگر آن‌ها واقعا اوتیسم داشته باشند، علائم دیگر مربوطه؛ مانند مشکل در تعامل‌های اجتماعی را نیز خواهند داشت.

خواندن سریع و هوش بالا: کودکانی که می‌توانند در سنین پایین شروع به خواندن کنند یا دارای سایر نشانه‌های مربوط به هوش بالا هستند، بعضی از مواقع با اختلال اوتیسم شناسایی می‌شوند. این قضیه برای کودکانی که دارای هایپرلکسیا هستند هم صادق است. این زمانی است که کودک می‌تواند خیلی سریع بخواند یا سایر علائم هوش بالا را نشان دهد ولی همزمان دارای مشکلاتی در برقراری ارتباط با سایر افراد است. هرچند که کودک با هیپرلکسیا هم می‌تواند اوتیسم داشته باشد، ولی اینگونه نیست که همیشه ارتباط مستقیمی بین آن‌ها وجود داشته باشد.

حواس یا مشکلات پردازش حواس: بعضی از کودکان نسبت به نور، صدا یا تماس بسیار حساس هستند. کار‌های مانند بغل کردن یا شنیدن صدا‌های بسیار بلند می‌تواند آن‌ها را ناراحت کند یا منجر شود که از برقراری ارتباط با دیگران خودداری کنند. کودک با اختلال اوتیسم هم می‌تواند این علائم را داشته باشد؛ اما همزمان دارای سایر علائم مانند تاخیر در تکلم نیز می‌باشد.

اختلالات روانی: این اختلالات می‌تواند باعث مشکلات و وسواس‌های رفتاری، تکلمی و ارتباطی و سایر مسائلی که مشابه اوتیسم هستند؛ شود. ولی در واقع مربوط به اختلال دیگری می‌باشند، شود. مثال‌ها شامل موارد زیر است:

• اختلال شخصیتی دوری گزین (Avoidant personality disorder)
• اختلال وسواس فکری عملی (OCD)
• اختلال دلبستگی واکنشی
• اختلال ارتباط اجتماعی ( پرگماتیک )
• اسکیزوفرنی، که به ندرت در کودکان اتفاق می‌افتد.                                                                                                             
  

  ---

  مقاله مرتبط:اختلال وسواس فکری-عملی

  ---

  مسمومیت با سرب: سرب فلزی است که توانایی تخریب مغز را دارد. اگر کودکی با خوردن چیپس‌های رنگ شده یا با نوشیدن آب حاوی ذرات سرب دچار مسمومیت سربی شود، ممکن است دچار تاخیر در رشد و مشکلاتی در یادگیری شود. این مشکلات، ممکن است اختلال اوتیسم به نظر آید. بعضی از محققان معتقدند که این مسمومیت ممکن است به اوتیسم منجر شود؛ ولی این ارتباط هنوز کاملا روشن نیست. کودکانی که مسیر درمانی برای مسمومیت با سرب را طی می‌کنند، ممکن است شاهد بهبودی‌شان باشند؛ بنابراین تشخیص درست بسیار مهم است.

اختلالات ژنتیکی: درحالی که بعضی از این اختلالات مانند سندروم داون و یا توبروس اسکروزیس در ارتباط با اوتیسم هستند، سایر اختلالات ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شوند.. مطالعه جدید نشان می‌دهد که نزدیک به ۵۰ درصد از کودکان با اختلال ژنتیکی به نام سندروم حذف ۲۲q11.2 (سندروم دی جرج)، به اشتباه با اختلال اوتیسم شناسایی شده اند. چون بسیاری از علائم این سندروم، مانند تاخیر در تکامل گفتاری، می‌تواند جزء علائم اوتیسم نیز باشد.

مقاله مرتبط:توبروز اسکلروزیس

چه چیزی باید از پزشک فرزندتان بپرسید؟

برای تشخیص اوتیسم، پزشک باید رشد کودک و رفتارش را کنترل کند. پزشک ممکن است از شما و شاید از فرزندتان سوالاتی را بپرسد، یک تاریخچه کامل سلامت از شما دریافت کند و رفتار فرزندتان را تحت نظر بگیرد.

اگر پزشک فکر می‌کند که فرزندتان مبتلا به ASD است، ممکن است درخواست یک ارزیابی کند. به این منظور تیمی متشکل از متخصصان در زمینه اوتیسم، شامل نورولوژیست، روانشناس، روان پزشک، گفتار درمان و متخصصان دیگر، مجموعه‌ای از تست‌ها و غربال گری ‌ها را انجام می‌دهند تا ببینند آیا کودک شما مبتلا به اوتیسم است یا سایر مشکلات مانند اختلالات روانی یا اختلالات گفتاری را دارد.

اگر فکر می‌کنید کودک‌تان به اشتباه مبتلا به اوتیسم شناسایی شده یا دارای مشکل دیگری است، از پزشک فرزندتان پاسخ این سوالات را جویا شوید:

آیا شنوایی فرزندم را بررسی کرده اید؟

مشکل در شنوایی می‌تواند باعث تاخیراتی در پیشرفت تکلم و سایر مشکلاتی که ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شود، گردد.

آیا تست‌های دیگری برای انجام دادن وجود دارد؟

برای مثال اگر در خانه‌ای قدیمی زندگی می‌کنید، می‌توانید از پزشک‌تان درخواست تستی برای بررسی وجود سرب در خون فرزندتان بکنید.

آیا می‌توانم با یک متخصص یا تیمی از متخصصان مشورت کنم؟

اگر پزشک‌تان معتقد است که فرزندتان اوتیسم دارد؛ ولی فرزندتان به هیچ نورولوژیست، روان شناس یا سایر متخصصان در زمینه‌ی ASD مراجعه نکرده است، برای کسب اطلاعات بیشتر از پزشک‌تان درخواست ارجاع دادن به آن‌ها را بکنید.

آیا می‌توانیم با این روش درمان پیش برویم؛ درحالی که در مورد نوع اختلال کاملا مطمئن نیستیم؟

اگر فرزندتان دارای تاخیر در رشد است که می‌تواند با اوتیسم در ارتباط باشد یا نباشد، روش‌هایی مانند کار درمانی، گفتار درمانی یا آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند کارساز باشد.

مقاله مرتبط:آیا داروی توبرکلوزیس می‌تواند به بیماران اوتیسم کمک کند؟