مطالعات تازه چشم‌انداز جدیدی در مورد اثرات وزن بر روی سلامتی هریک از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید دارد. در یک مطالعه ای که در مجله‌ی Arthritis Care and Research به چاپ رسیده بود محققان بررسی کردند که افراد چاق و یا مبتلا به چاقی مفرط می‌توانند بهبودی بیماری آرتریت روماتوئید را در ابتلای آن تحت تاثیر قرار دهند. یک مطالعه که به صورت مستقل کار شده بود و در مجله‌ی Arthritis and Rheumatology بر تغییرات وزن در اوایل ابتلا به آرتریت روماتوئید و عواقب ریسک مرگ زودرس در این بیماران مطالعه کرده است.
این تحقیق پیشنهاد کرده است که وزن می‌تواند بر میزان تاثیربخشی درمان آرتریت‌روماتوئید موثر باشد. در مطالعه‌ای که درArthritis Care and Research چاپ شده، سوزان گادمن پزشک در بیمارستان جراحی‌های خاص و وییل کورنل از کالج پزشکی به همراه همکارانش اثرات بالقوه‌ی وزن را بر روی بیماران در یک سال اول بعد از تشخیص آرتریت روماتوئید بررسی کردند. تیم پژوهشی داده‌های جمع‌آوری‌شده از بیماران در مراحل ابتدائی آرتریت روماتوئید را وارد مطالعه‌ی کوهورت خود کرد و آنها را مورد آزمون قرار داد.
دکتر گودمن گفت :
مطالعه ما در مورد کسانی است که اخیرا آرتریت روماتوئید در آنان تشخیص داده شده است که انتظار می‌رود این افراد بهترین نتایج و بهترین پاسخ ها را به درمان داشته باشند و میزان چاقی و اضافه وزن را تعیین کنیم و سپس تعیین می‌کنیم که افرادی که دارای اضافه وزن یا چاقی هستند نتایج بدتری نسبت به کسانی با وزن سالم هستند، دارند.
از ۹۸۲ بیمار، ۳۲ درصد BMI سالم داشتند، ۳۵ درصد اضافه وزن داشتند و ۳۳ درصد چاق بودند. در عرض سه سال، ۳۶٪ بیماران به بهبودی ثابت رسیدند. در مقایسه با بیماران با BMI سالم، افرادی که اضافه وزن داشتند، ۲۵ درصد احتمال بهبودی‌شان کمتر بود و افرادی که چاق مفرط بودند ۴۷ درصد احتمال بهبودی‌شان کمتر بود.
این تحقیق نشان دهنده بزرگترین مطالعاتی است که تاثیر منفی وزن بیش از حد بر فعالیت بیماری آرتریت روماتوئید را نشان می‌دهد و انجام عمل برای شناسایی و رفع این خطر در بیماران پیشنهاد شده است.
دکتر گودمن گفت:
این یافته‌ها پیامدهای مهمی در امر مراقبت‌های بالینی دارد زیرا میزان اضافه وزن و چاقی مفرط روز‌به روز در حال افزایش است. یافته‌های ما نشان می دهد که میزان بالایی از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید دارای اضافه وزن و چاقی مفرط هستند و ممکن است دارای بیماری‌هایی باشند که درمان آنها مشکل‌تر است. برای افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید که پاسخ کافی برای درمان ندارند، ممکن است عواملی دیگری در عدم درمان‌پذیری آنها مطرح باشد.
مطالعات دیگر، چاقی با کاهش خطر ابتلا به مرگ زودرس همراه است. با این حال، مطالعات پیگیری نشان می دهد که این همان “پارادوکس چاقی” است در واقع میتوان این گونه توضیح داد که ممکن است با کاهش وزن ناخواسته در چند سال قبل از مرگ، به جای اثر واقعی اثر محافظتی دارد. با توجه به این توضیح، بیماران مبتلا به ارتریت روماتوئید که دارای BMI نرمال یا کمتر از حد نرمال هستند دارای مرگ و میر بالاتر و نسبتا کمتر از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید هستند که چاقی یا اضافه وزن دارند، نسبتا سالم‌تر از آنان هستند.
برای بررسی این موضوع، جفری اسپارکس، پزشک بیمارستان بریگهام و بیمارستان زنان و دانشکده پزشکی هاروارد و همکارانش تاثیر تغییر وزن را در مراحل اولیه روماتوئید آرتریت در مورد خطر مرگ و میری ارزيابی کردند. مطالعات آرتروز و روماتولوژی آنها شامل ۹۰۲ زن مبتلا به RA بودند که در حین مطالعه‌ی سنجش سلامتی پرستاران انجام شده بود که ۷۸۸۴ زن بدون آرتریت روماتوئید بود.
زنان مبتلا به RA میزان مرگ و میر بالاتر از زنان بدون RA داشتند. در میان زنان مبتلا به آرتریت، ۴۱% درصد در طی پیگیری‌های انجام شده به طور متوسط ۱۷.۰ سال پس از دوره اولیه آرتریت روماتوئید، درگذشتند. در میان زنان بدون آرتریت روماتوئید ۲۹.۲% در طی پیگیری مطالعه به طور متوسط بعد از ۱۸.۴ سال درگذشتند. در هر دو گروه، زناني كه از نظر شدت كاهش وزن (بالاتر از ۳۰ پوند) بيشترين ميزان مرگ و مير را بعد از دوره ابتدائی آرتریت روماتوئید نشان دادند. افزایش وزن در دوره‌ی ابتدائی ابتلا به آرتریت روماتوئید با مرگ و میر در هیچ یک از دو گروه ارتباط نداشت.
دکتر اسارکز گفت :
مطالعه ما اولین مورد است که به تغییر وزن حول تشخیص RA و خطر مرگ پرداخته به جای اینکه به تغییرات وزن در بیماران مبتلایان به RA که برای سال‌های متمادی مورد بررسی قرار دهد. یافته های ما شواهدی ارائه می دهد که نتایج حاصل از مطالعات قبلی – که بیماران دارای وزن نرمال در معرض خطر بیشتری بودند – ممکن است به کاهش وزن ناخواسته در مقایسه با اثر محافظتی اضافه وزن یا چاق مرتبط باشد. نتایج ما نشان می دهد که این یافته های قبلی احتمالا به طور مستقیم به RA مرتبط بوده و به احتمال زیاد پدیده شکنندگی و پیری جمعیت عمومی را توصیف می‌کند.
