محققان ژاپنی یک پروتئین گیرنده را بر روی سطح سلول های قلب شناسایی کرده اند که باعث ناراحتی‌های قلبی مزمن می شود. تحقیق، “گیرنده هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین ۲ (Crhr2)باعث اختلال عملکرد قلبی مزمن می شود” که در ۲۶ مه در مجله Experimental Medicine منتشر خواهد شد، نشان می دهد که مهار این پروتئین می تواند به درمان بیماری هایی که بیش از ۲۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا هستند، کمک کند.
اختلالات قلبي مزمن ناشي از شرايط مختلفي است که به قلب آسیب وارد مي کنند، از جمله گرفتگی های عروق کرونر، فشار خون بالا و ديابت.اگر چه قلب در ابتدا تلاش می کند که این آسیب را جبران کند و عملکرد خود را برای مثال، با رشد بیشتر حفظ کند، اما به تدریج کارایی قلب کاهش می یابد تا زمانی که قلب دیگر قادر به پمپ کردن خون و اکسیژن به سراسر بدن نیست.به گفته CDC، حدود ۵.۷ میلیون بزرگسال در ایالات متحده نارسایی قلبی دارند و حدود نیمی از این بیماران کمتر از ۵ سال گذشته از تشخیص اولیه خود می میرند.در واقع، نارسایی قلب به عنوان یکی از نه مورد مرگ در سراسر کشور است.
گروهی از محققان به رهبری میکیتو تاچوفوجی از دانشکده پزشکی دانشگاه ناگویا کشف کردند که پروتئین سیگنال دهنده‌ای به نام گیرنده هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین (Crhr2) بر روی سطح سلول های عضلانی قلب یاکاردیومیوسیت‌ها و عروق کرونری بیان شده و سطح Crhr2 در موش هایی که نارسایی قلبی دارند بالاتر است.
Crhr2 یک پروتئینG است که توانایی آن برای تغییر عملکرد کاردیومیوسیت توسط یک پروتئین به نام اوروکورتین۲ (Ucn2) فعال می شود.محققان دریافتند سطح Ucn2 هم در خون موش و هم افراد با نارسایی مزمن قلبی افزایش یافته است.استفاده از Ucn2 در موشهای سالم سبب کاهش عملکرد قلب موش‌ها می‌شود.
تاچوفوجی و همکارانش دریافتند که فعال شدن Crhr2 توسط Ucn2 چندین مسیر سیگنالینگ را تحریک می کند که منجر به بیان ژن هایی می شود که عملکرد قلب را مختل می کنند. موش هایی که فاقد Crhr2 بودند از اثرات Ucn2 محافظت می شدند و نسبت به نارسایی قلبی مقاوم بودند.مولکول کوچکی که مهار Crhr2 را بر عهده دارد در حفظ عملکرد قلب پس از آسیب به قلب موثر است.
گیرنده‌های پروتئینی از نوع G پروتئین مانند Crhr2 می‌توانند به آسانی توسط داروها مورد هدف قرار بگیرند.نتایج ما نشان می دهد که فعال سازی پایدار Crhr2 باعث اختلال در عملکرد قلبی می شود و بلوکه کردن CRHR2 می تواند استراتژی مناسبی برای درمان بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلبی باشد.
