اگر تا به حال پزشکی برای ثبت نوار قلب‌تان، الکترود بر روی پوست‌تان کار گذاشته است، باید ممنون ویلیام اینتهوون باشید. اختراع این دانشمند، الکتروکاردیوگرام (ECG)، بیش از ۱۰۰ سال است که مورد استفاده قرار می‌گیرد و همچنان یکی از پرکاربردترین ابزارهای تشخیصی در پزشکی محسوب می‌شود.
او پس از مشاهده‌ی یک دستگاه الکتروکاردیوگرام ابتدائی که توسط فیزیولوژیست انگلیسی Augustrus Waller ساخته شده بود، به فعالیت الکتریکی قلب علاقمند شد. اساس این دستگاه بر مبنای الکترومتر مویرگی بود. الکترومتر مویرگی یکی از اولین ابزارها برای شناسایی امواج الکتریکی است که شامل یک سیلندر نازک شیشه‌ای پر شده با جیوه و اسید سولفوریک می‌‌باشد.
دستگاه Waller امواج را چندان دقیق ثبت نمی‌کرد. از این رو، اینتهوون نسخه‌ی بهتری از دستگاه را ساخت که گالوانومتر رشته‌ای نامیده می‌شد. دستگاه مذکور شامل یک فیلامان کوارتز بسیار نازک با پوشش نقره بود که جریان الکتریکی را از منشا قلب هدایت می‌کرد. فیلامان بین دو آهنربای الکتریکی قرار می‌گرفت که باعث می‌شد به نسبت جریانی که حمل می‌کرد، حرکت کند.
سبک بودن فیلامان موجب شد حساسیت بسیار بالایی داشته باشد. به گفته‌ی Serge Barold در سال ۲۰۰۳:
اینتهوون به چنان حد اعلایی از تکنیک دست یافت که بسیاری از الکتروکاردیوگراف‌های مدرن نمی‌توانند ثبتی به آن اندازه دقیق و قابل اطمینان داشته باشند.
اینتهوون اولین نوار قلب بالینی خود را در سال ۱۹۰۲ ثبت کرد. نوار ثبت شده شکلی موج مانند با سه قله و دو دره در هر ضربان قلب داشت. او از حروف P,Q,R,S و T برای علامت‌گذاری روی نوار قلب استفاده کرد. هنوز از این شیوه‌ی نام‌گذاری در نوارهای قلب استفاده می‌گردد.
اینتهوون عقیده داشت که ECG برای تشخیص بالینی از ارزش بالایی برخوردار خواهد بود. او الگوهای متفاوتی از افراد سالم و افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی همچون آریتمی، بلوک قلبی و هایپرتروفی بطنی تهیه کرد. در هیپرتروفی بطن، دیواره‌های حفرات اصلی قلب بزرگ می‌شود.
جامعه‌ی پزشکی در ابتدا درباره‌ی کارآیی این تکنیک اطمینان نداشت، اما در نهایت کار اینتهوون با جایزه‌ی نوبل پزشکی در سال ۱۹۲۴ شناخته شد.
زندگی ویلم اینتهوون
اینتهوون در سال ۱۸۶۰ در اندونزی متولد شد. پدر او که پزشک بود، وقتی ویلم ۶ ساله بود از دنیا رفت؛ اما او شغل پدرش را انتخاب کرد و تحصیلات پزشکی خود را در دانشگاه Utretcht هلند فرا گرفت. به موت کوتاهی پس از فارغ‌التحصیلی،او به عنوان استاد فیزیولوژی در دانشگاه Leiden مشغول به کار شد. او در سال ۱۹۲۷ بر اثر سرطان از دنیا رفت.
