دانشجویان جراحی کمتر از پیشینیان هم‌رشته‌شان، از خود قابلیت نشان می‌دهند و دلیل آن این است که آنها وقت زیادی را با صفحات مجازی می‌گذرانند و تحرک کافی ندارند. تمام این ها ادعاهای نیبون، پروفسور جراحی در کالج سلطنتی لندن بود که هفته‌ی گذشته به طور گسترده منتشر شده‌است. اما اطمینان کافی در این مورد وجود ندارد.
براساس گفته‌های نیبون، مهارت دستی دانشجویان امروزی کمتر از گذشته شده است و تمام این مهارت‌ها برای برش دادن و بخیه زدن مهم هستند. وی معتقد است که دلیل آن این است که دانشجویان به جای شرکت در فعالیت‌های خلاقانه و کارهای دستی در دوره‌ی آموزشی خود در دبیرستان، بسیاری از فعالیت های خود را به ضربه‌زدن‌های تند و پشت سرهم روی صفحه‌ی پهن دوبعدی محدود کردند.
تحقیقات بیشتری در زمینه‌ی اثرات استفاده از گوشی‌های هوشمند بر روی توانایی‌های کاردستی انجام نشده است. هرچند که یکبار در سال ۲۰۱۲، تغییر چشمگیر آماری در مهارت‌های دیجیتالی بین استفاده‌کنندگان جدید گوشی‌های هوشمند گزارش نشده‌است. از قضا این امر منجر به رسیدن به یافته‌های جدید در تقویت چشمگیر مهارت‌های پاسخ‌دهی افراد شده‌است.
پت اتچلز، فیزیولوژیست در دانشگاه بث‌اسپا بریتانیا، بیان می‌دارد اگر چیزی وجود داشته باشد، می‌توان گفت که استفاده از تکنولوژی بیشتر از گوشی‌های هوشمند می‌توانند اثر قابل توجهی در ارتباط با سطوح بالاتر مهارت‌های جراحی داشته‌باشند .
به عنوان مثال یکبار در یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ دانشمندان دریافتند که جراحان جوانی که بازی های کامپیوتری زیادی را بازی کرده بودند اشتباهات کمتری در اعمال جراحی مرتکب می‌شدند و با سرعت بیشتری می‌توانستند به اعمال جراحی بپردازند نسبت به کسانی که کمتر به این بازی ها پرداخته‌بودند یا اصلا آنها را بازی نکرده بودند.
یک مطالعه‌ی تصادفی کنترل‌شده در سال ۲۰۱۲ دریافتند که محرک های جراحی اثرات کمتری در آموزش جراحان داشتند اما درمقابل هنگام اجازه دادن جراحان به انجام بازی های کامپیوتری اثرات بیشتری گزارش شده‌است. وارن اتچلز معتقد است که این ها تنها بخش کوچکی از مطالعات بودند که نتایج معتدلی داشت و تجربیات تکنولوژی افراد می‌تواند آنها را به تقویت انواع مهارت‌های آنها در دنبای واقعی رقابت منجر شود. مثلا بازی‌های چالشی همراه با تمرینات ذهنی می‌تواند عملکرد شناختی افراد بهبود ببخشد و یا افزایش بازی با بازی‌های کامپیوتری می‌تواند عملکر دستی افراد را بهبود ببخشد. پرزینبیلسکی می‌گوید:
درصورتی که این خواسته‌ها و امیدها به حقیقت نرسد ما حقیقتا احساس سرخوردگی خواهیم کرد.
مقاله‌ی مرتبط: آیا جوانان امروزی را باید نسل تنهایی بدانیم؟
یک ترس و نگرانی گسترده نیز بین جوامع در ارتباط با تکنولوژی‌های جدیدی که اغلب دردسترس نیست، وجود دارد به همین دلیل پرزینبیلسکی که روی یک مطالعه ی مشابه کار می‌کند معتقد است که این نگرانی عمومی در بین جوانان در حیطه ی تکنولوژی باعث می‌شود که وقت گذرانی با یک صفحه‌ی گوشی یا کامپیوتر بتواند تا حدودی یک اثر مثبت هرچند کوچک بر روی نوجوانان داشته باشد. وی معتقد است که “در بسیاری از کیس های مشابه ، این نگرانی درارتباط با گوشی‌های هوشمند و رسانه های اجتماعی باعث شده‌است که شرکت های مربوطه به آسانی و با محصولات خود این ترس و فوبیای تکنولوژی را پاسخ دهند. در نهایت اینکه ممکن‌است گفته های نیبونی کاملا درست باشد و در واقع کاهش عملکرد های دستی دانش‌آموزان در مدرسه در میزان و کیفیت عملکرد دستی آن‌هایی که در آینده می‌خواهند جراح شوند، موثر است.” اما به نظر می‌رسد که شواهد کمی در این مورد وجود دارد.
سوزان هیل ، معاون رئیس دانشکده ی سلطنتی جراحی لندن معتقد است که :
من هیچ تاثیر و تغییر قابل توجهی در مهارت های دستی و جراحی دانشجویان پزشکی که در ارتباط با من بودهاند ، مشاهده نکردم.
در ادامه وی اضافه کرد که “آنچه به راستی اهمیت دارد این است که دانشجویان جراحی بتوانند سواد استفاده از تکنولوژی را به نحو مطلوبی داشته باشند چرا که در سال‌های آتی توانایی جراحان در تکنولوژی ربات‌های جراح و واقعیت افزوده به طور قابل ملاحظه ای از اهمیت خاص برخوردار خواهد بود.”
