نتایج یک مطالعه‌ی جدید نشان داده است که داشتن انگشت اضافه ششم در دست (که رشد کامل داشته باشد) یک ناهنجاری ناتوان‌کننده به حساب نمی‌آید. کسانی که دارای انگشت اضافه در هر یک از دو دست‌اند، نسبت به افراد پنج‌انگشتی طبیعی، زبردستی بیش‌تری دارند. به این معنی که راحت‌تر از بقیه می‌توانند کارهای دستی را انجام دهند.
دو تن از داوطلبینی که در این مطالعه شرکت کرده بودند، مادر و پسری هستند که در هر یک از دست‌های خود ۶ انگشت دارند. مطابق با گزارش Science Alert، این دو نفر علی‌رغم ابتلا به ناهنجاری پرانگشتی یا پلی‌داکتیلی (polydactyly) می‌توانند به راحتی بر روی تلفن همراه تایپ کنند، بازی‌های ویدیویی انجام دهند و حتا بند کفش‌های خود را نیز با یک دست ببندند!
پرانگشتی یک ناهنجاری مادرزادی است که با تشکیل انگشت اضافی در دست و پا مشخص می‌گردد. انگشت اضافه به دلیل ایجاد ناهنجاری ساختاری، در همان ابتدای تولد از طریق جراحی برداشته می‌شود. همین مسئله موجب شده که امکان مطالعه بر روی بزرگسالان مبتلا به پرانگشتی عملاً وجود نداشته باشد، چرا که اکثر آن‌ها در کودکی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند. اما یافته‌های جدید نشان داده است که عدم حذف انگشت اضافه لزوماً به ناتوانی نوزاد در آینده منجر نخواهد شد؛ به طوری که حتا ممکن است این انگشت اضافه با مزایای ویژهای همراه باشد.
مقاله‌ی مرتبط: بیماری های مادرزادی: پر انگشتی یا پلی‌داکتیلی
نتایج حاصل از مطالعه‌ی MRI بر روی انگشت اضافه نشان داده است که این انگشت‌ها صرفاً یک ساختار زائد نیستند، بلکه عضلات و اعصاب ویژه‌ی خود را دارند. یافته‌های fMRI یا «MRI عملکردی» حاکی از این بوده که انگشت اضافه از بخش عملکردی مخصوص بر روی قشر مخ برخوردار است. به بیان دیگر، پرانگشتی باعث تحلیل رفتن بخش‌های عملکردی سایر انگشت‌ها بر روی قشر مخ نمی‌شود، بلکه بخش مجزایی از مغز را به خود اختصاص می‌دهد.
در این مطالعه مشاهده شد که هر یک از شرکت‌کنندگان شش‌انگشتی قادر بودند انگشت اضافه خود را به صورت جداگانه حرکت دهند؛ که باعث افزایش زبردستی می‌شود.
به نظر می‌رسد مطالعه‌ی بیشتر بر روی افراد مبتلا به ناهنجاری (یا به‌هنجاری!) پرانگشتی بتواند در طراحی و ساخت اعضای مصنوعی، به ویژه انگشت مصنوعی، کمک‌کننده باشد. چالش اساسی در توسعه‌ی این نوع از اندام‌های مصنوعی، این است که چنین اندام‌هایی فاقد زیرساخت‌های پیچیده‌ی عصبی و تاندون‌ها و عضلات ویژهای هستند که در ساختمان اندام‌های اضافه‌ی طبیعی به چشم می‌خورد.
یکی دیگر از چالش‌های موجود در مسیر ساخت انگشت مصنوعی این است که افراد مبتلا به پرانگشتی در گذر زمان کاربرد صحیح انگشت اضافه خود را یاد گرفته و به آن عادت می‌کنند. اما بعید به نظر می‌رسد انگشت مصنوعی بتواند چنین سازشی را با کاربر خود برقرار نمایند.
ذکر این نکته ضروری است که رشد هر نوع انگشت اضافه در دست لزوماً با افزایش مهارت‌های دستی همراه نیست. در صورتی که انگشت ششم بین انگشت اشاره و شست ظاهر شده باشد، ممکن است به تقویت توانایی‌های دستی کمک کند.
