اختلال غذایی بینگ یک اختلال جدی در خوردن می‌باشد. در این اختلال شما بطور مرتب و غیر معمول مقدار زیادی مواد غذایی مصرف میکنید و احساس میکنید نمی‌توانید از آن جلوگیری کنید.
تقریبا همه در مناسبت‌هایی، مانند وعده غذایی دوم یا سوم در تعطیلات، پرخوری می‌کنند. اما برای برخی افراد پرخوری بیش از حد که کنترلی در آن وجود ندارد و به صورت عادی اتفاق می‌افتد، مرز پرخوری عادی را به سمت اختلال غذایی بینگ رد می‌کند.
هنگامی که دچار اختلال غذایی بینگ هستید ممکن است از پرخوری خجالت بکشید و برای توقف آن نذر کنید! اما شما احساس اضطراری دارید که نمی‌توانید در برابر نیازها مقاومت کنید، پس به پرخوری ادامه می‌دهید. اگر دچار اختلال غذایی بینگ هستید، درمان‌ها کمک کننده هستند.
علائم اختلال غذایی بینگ
بیشتر افراد مبتلا به اختلال غذایی بینگ اضافه وزن یا چاقی دارند اما ممکن است برخی افراد نیز دارای وزن معمولی باشند. علائم و نشانه‌های رفتاری و عاطفی اختلال پرخوری عبارتند از:
- خوردن مقادیر زیاد و غیر معمول مواد غذایی در مدت زمان مشخص، مانند یک دوره دو ساعت
- داشتن احساس خارج از کنترل بودن خوردن
- خوردن غذا هنگامی که سیر بوده یا گرسنه نیستید
- در هر وعده به سرعت غذا بخورید
- تا زمانی که واقعا احساس بدی داشته باشید به خوردن ادامه دهید
- غالبا به تنهایی یا پنهانی غذا میخورید
- درباره خوردنتان ناراحت هستید یا احساس افسردگی، انزجار، شرم یا گناه دارید
- از رژیم‌های غذایی مکرر استفاده میکنید، احتمالاً بدون کاهش وزن
بر خلاف شخصی که مبتلا به بولیوی است، بعد از یک خوشگذرانی، به طور معمول شما کالری‌های اضافی که خورده‌اید را با استفراغ، استفاده از ملین‌ها یا تمرینات ورزشی جبران نمی‌کنید. ممکن است سعی کنید از رژیم غذایی استفاده یا مقدار غذای معمولی بخورید. اما محدود کردن رژیم غذایی به سادگی می تواند منجر به خوردن غذاهای بیشتر شود.
شدت اختلال غذایی بینگ با توجه به اینکه چند بار در هفته رخ می‌دهد، تعیین می‌شود.
چه زمانی به ملاقات دکتر احتیاج است
اگر علائمی از این اختلال پرخوری دارید، در اسرع وقت به پزشک معالج مراجعه کنید. مشکلات ناشی از اختلال پرخوری می‌تواند در دوره، از کوتاه مدت تا عود، متفاوت باشد. اما در صورت عدم درمان می‌تواند سال‌ها ادامه داشته باشد.
در مورد علائم و احساسات اختلال خود با ارائه دهنده خدمات پزشکی و یا با یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید. اگر تمایلی به مراجعه ندارید، با شخصی که مورد اعتماد شماست، در مورد آن چیزی که میگذرد، صحبت کنید. یک دوست، شخصی که دوستش دارید، معلم یا یک رهبر مذهبی می‌توانند به شما کمک کنند تا اولین قدم را برای درمان موفقیت آمیز اختلال پرخوری بردارید.
کمک به شخصی که دارای علائم می‌باشد
فرد مبتلا به اختلال پرخوری می‌تواند به متخصصی در مخفی‌کردن رفتارهایش تبدیل شود که این تشخیص مشکل را برای دیگران دشوار می‌کند. اگر شما فکر میکنید شخصی دارای علائم اختلال غذایی بینگ است، در مورد نگرانی‌های خود یک بحث صادقانه شروع کنید.
دلگرمی و پشتیبانی خود را به شخص نشان دهید. برای کمک به دوست خود، یک پزشک متخصص یا متخصص بهداشت روان به او معرفی کرده یا برای او یک قرار ملاقات مشخص کنید. حتی شاید بهتر است به او پیشنهاد بدهید که او را همراهی خواهید کرد.
علت بینج ایتینگ
علل ایجاد اختلال غذایی بینگ ناشناخته است. اما ژنتیک، عوامل بیولوژیک، رژیم دراز مدت و مسائل روانشناختی خطر ابتلا شما را افزایش می‌دهند.
عوامل مخاطره آمیز
اختلال پرخوری در زنان بیشتر از مردان است. اگرچه افراد در هر سنی می‌توانند دچار اختلال پرخوری شوند، اما اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل دهه ۲۰ سالگی شروع می‌شود.
عواملی که می‌توانند خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش دهند عبارتند از:
سابقه خانوادگی. اگر والدین یا خواهر و برادرهایتان اختلال غذایی بینگ داشته باشند، احتمال ابتلا شما به این اختلال بالاتر می‌رود. این ممکن است نشان دهد که ژن‌هایی که به ارث می‌رسند، خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش می‌دهند.
رژیم غذایی. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری سابقه رژیم دارند. رژیم غذایی و محدود کردن کالری مصرفی در طول روز ممکن است باعث ایجاد میل فزاینده به خوردن غذا شود، به خصوص اگر علائم افسردگی دارید.
مسائل روانشناختی. بسیاری از افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند نسبت به خود،مهارت‌ها و موفقیت‌هایشان احساس منفی دارند. محرک‌های مربوط به ایجاد پرخوری می‌توانند شامل استرس، ضعف در خودباوری و در دسترس بودن غذای زیاد باشند.
عوارض
ممکن است مشکلات روحی و جسمی مرتبط با اختلال غذایی بینگ در شما ایجاد شود. عوارضی که ممکن است در اثر اختلال پرخوری ایجاد شوند عبارتند از:
- کیفیت پایین زندگی
- مشکلات در محل کار، زندگی شخصی یا موقعیت اجتماعی
- انزوا و گوشه‌گیری
- چاقی
- شرایط پزشکی مربوط به چاقی، مانند مشکلات مفاصل، بیماری‌های قلبی، دیابت نوع ۲، بیماری ریفلاکس دستگاه گوارش (GERD) و برخی اختلالات تنفسی مرتبط با خواب
اختلالات روانپزشکی که غالباً با اختلال پرخوری در ارتباط است شامل موارد زیر است:
- افسردگی
- اختلال دو قطبی
- اضطراب
- اختلالات مصرف مواد
پیشگیری
اگرچه هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از این اختلال وجود ندارد، اگر علائمی از این اختلال دارید به دنبال کمک یک شخص حرفه‌ای باشید. ارائه دهنده مراقبت‌های پزشکی می‌تواند به شما بگوید از کجا کمک بگیرید.
اگر فکر میکنید یک دوست یا شخصی در اطرافتان دچار اختلال پرخوری است، قبل از بدتر شدن اوضاع، او را به سمت رفتارهای سالم‌تر و درمان حرفه‌ای سوق دهید. اگر فرزند دارید:
تصویری از یک بدن سالم را تقویت و پرورش دهید، بدون توجه به شکد و اندازه بدن
هرگونه نگرانی را با ارائه دهنده مراقبت‌های اولیه فرزندتان در میان بگذارید، کسی که ممکن است موقعیت خوبی برای شناسایی شاخص‌های اولیه یک اختلال پرخوری داشته باشد و به جلوگیری از پیشرفت آن کمک کند.
تشخیص
برای تشخیص اختلال پرخوری ، ارائه دهنده خدمات پزشکی شما ممکن است یک ارزیابی روانشناختی از جمله بحث در مورد عادات غذایی شما را توصیه کند.
همچنین ارائه دهنده خدمات پزشکی شما ممکن است بخواهد آزمایشات دیگری را برای بررسی عواقب اختلال پرخوری بر روی سلامت شما، مانند کلسترول بالا، فشار خون بالا، مشکلات قلبی، دیابت، GERD و برخی از اختلالات تنفسی مرتبط با خواب، انجام دهد. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- معاینه بدنی
- آزمایش خون و ادرار
- مرکز مشاوره اختلال در خواب
درمان بینج ایتینگ
اهداف درمان اختلال پرخوری، کاهش پرخوری و رسیدن به عادت‌های غذایی سالم است. از آنجا که پرخوری می‌تواند بسیار شرم آور، تضعیف کننده خودباوری و دیگر احساسات منفی باشد، درمان ممکن است این موارد و سایر مشکلات سلامت روان مانند افسردگی را نیز برطرف سازد. با کمک گرفتن در مورد اختلال پرخوری، می‌توانید یاد بگیرید که چگونه کنترل بیشتری در خوردن غذای خود داشته باشید.
روان درمانی
چه در جلسات فردی و چه گروهی، روان درمانی (که به آن گفتگو درمانی نیز گفته می‌شود) می‌تواند به شما در آموزش تغییر عادات ناسالم و جایگزینی عادات سالم و کاهش حالت‌های بد کمک کند. نمونه‌هایی از روان درمانی عبارتند از:
رفتار درمانی شناختی (CBT ،(CBT ممکن است به شما در مقابله بهتر با مواردی که می‌توانند محرک پرخوری باشند، مانند احساسات منفی در مورد بدن یا احساس افسردگی، کمک کند. همچنین ممکن است احساس بهتری در مورد کنترل رفتار به شما داده و در تنظیم الگو غذایی به شما کمک کند.
روان درمانی میان فردی، این نوع درمان بر روابط شما با افراد دیگر متمرکز است. هدف این است که مهارت‌های درون فردی خود را، مانند نحوه ارتباط شما با دیگران، از جمله خانواده، دوستان و همکاران بهبود بخشید. این ممکن است به کاهش پرخوری ناشی از روابط بد و مهارت‌های ارتباطی ناسالم، کمک کند.
رفتار درمانی دیالکتیکی، این درمان می‌تواند به شما در یادگیری مهارت‌های رفتاری کمک کند. این مهارت‌ها می‌توانند در تحمل استرس، تنظیم احساسات و بهبود روابط با دیگران به شما کمک کنند. همه این موارد می‌توانند میل به پرخوری را کاهش دهند.
داروها
(Lisdexamfetamine dimesylate (Vyvanse ، دارویی برای اختلال بیش فعال کمبود توجه و اولین داروی تأیید شده توسط FDA برای درمان اختلال پرخوری در افراد بالغ می‌باشد. یک محرک، Vyvanse می‌تواند ایجاد عادت کند و مورد سوء استفاده قرار بگیرد. عوارض جانبی شایع، شامل خشکی دهان و بی خوابی است اما عوارض جانبی جدی‌تری نیز به همراه دارد.
چندین دارو دیگر می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. امثال آنها عبارتند از:
توپیرامات (Topamax) یک ضد تشنج است. به طور غیر طبیعی که برای کنترل تشنج مورد استفاده قرار می گیرد. توپیرامات برای کاهش دفعات پرخوری مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، عوارض جانبی، مانند سرگیجه، عصبی بودن، خواب آلودگی و اختلال در تمرکز، وجود دارند. در ارتباط با خطرات و مزایای آن، با ارائه دهنده خدمات پزشکی خود صحبت کنید.
داروهای ضد افسردگی. داروهای ضد افسردگی ممکن است از پرخوری جلوگیری کنند. هنوز مشخص نیست که چگونه می‌توانند باعث کاهش پرخوری شوند، اما ممکن است مربوط به چگونگی تأثیر برخی مواد شیمیایی مغز در ارتباط با خلق و خو باشد.
در حالی که این داروها می‌توانند در کنترل پرخوری مفید باشند، اما ممکن است تأثیر زیادی در کاهش وزن نداشته باشد.
برنامه های کاهش وزن رفتاری
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری، سابقه تلاش‌های ناکامی را برای کاهش وزن دارند. با این حال، برنامه‌های کاهش وزن تا زمان درمان اختلال پرخوری توصیه نمی‌شوند. زیرا رژیم‌های غذایی ممکن است باعث تحریک پرخوری بیشتر شده و منجر به کاهش وزن کمتری شود.
در صورت لزوم، برنامه‌های کاهش وزن به طور کلی تحت نظارت پزشک انجام می‌شوند. این عمل برای مطمئن شدن از دریافت مواد غذایی مورد نیاز می‌باشد. برنامه‌های کاهش وزنی که برای اختلال پرخوری تنطیم شده‌اند می‌توانند به ویژه در هنگام انجام رفتار درمانی شناختی مفید باشند.
سبک زندگی و درمان‌های خانگی
به طور معمول، درمان اختلال پرخوری به تنهایی مؤثر نیست. اما با اضافه شدن کمک‌های حرفه‌ای، می‌توانید این اقدامات خود مراقبتی را برای تقویت برنامه درمانی خود انجام دهید:
در درمان خود ثابت قدم بمانید. جلسات درمانی را از دست ندهید. اگر برنامه غذایی دارید، تمام تلاش خود را بکنید تا آن را رعایت کنید و اجازه ندهید که مشکلات تلاش‌های بیشمار شما را هدر دهند.
از رژیم های غذایی خودداری کنید، مگر اینکه تحت نظارت باشد. تلاش برای رژیم غذایی می‌تواند محرک پرخوری باشد و منجر به چرخه باطلی شود که شکستن آن دشوار است. با ارائه دهنده مراقبت‌های پزشکی خود در مورد راهکارهای مناسب برای مدیریت وزن صحبت کنید. از رژیم غذایی استفاده نکنید، مگر اینکه برای درمان اختلال پوخوری توصیه شده و تحت نظارت ارائه دهنده مراقبت‌های پزشکی قرار بگیرد.
صبحانه بخوریذ. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری، صبحانه را از دست می‌دهند. اما اگر صبحانه بخورید در ادامه روز، کمتر مستعد خوردن وعده‌های غذایی با کالری بالاتر می‌باشید.
محیط خود را تنظیم کنید. در دسترس بودن برخی از غذاها می‌تواند باعث تحریک بعضی از افراد شود. غذاهای تجریک کننده را از خانه دور نگه دارید یا قرار گرفتن در معرض آن غذاها را به بهترین وجه ممکن محدود کنید.
مواد مغذی مناسب دریافت کنید. فقط به این دلیل که شما در زمان پرخوری غذای زیادی مصرف میکنید به این معنی نیست که شما انواع غذاهایی که تمام مواد مغذی ضروری را تأمین می‌کنند، را میخورید. با ارائه دهنده خدمات خود در مورد نیاز به تنظیم رژیم غذایی برای تهیه ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری مشورت کنید.
در ارتباط باشید. خود را از مراقبت اعضای خانواده و دوستانی که می‌خواهند با دست آمدن سلامتی شما را ببینید محروم نکنید. درک کنید که آنها بهترین‌ها را برای شما می‌خواهند.
فعال بودن. از ارائه دهنده مراقبت های پزشکی خود بپرسید که چه نوع فعالیت بدنی برای شما مناسب است ، به خصوص اگر مشکلاتی مربوط به اضافه وزن دارید.
درمان جایگزین
بیشتر مکمل‌های غذایی و محصولات گیاهی که برای سرکوب اشتها یا کاهش وزن تولید شده‌اند بی‌اثر هستند، و ممکن است توسط افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند اشتباهی استفاده شوند. طبیعی همیشه به معنای ایمن نیست. مکمل‌ها یا گیاهان دارویی کاهش وزن، می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته و شدیدا با سایر داروها تداخل داشته باشند.
اگر از مکمل‌ها یا گیاهان دارویی رژیمی استفاده میکنید، در مورد خطرات احتمالی با ارائه دهنده خدمات پزشکی خود صحبت کنید.
مقابله و پشتیبانی
زندگی با اختلال در خوردن غذا بسیار دشوار است زیرا شما باید روزانه با غذا مقابله کنید. در اینجا چند نکته برای کمک به مقابله با آن آورده شده است:
به خود سخت نگیرید، و خود را مورد انتقاد قرار ندهید.
موقعیت‌هایی را که ممکن است باعث ایجاد رفتارهای مخرب در خوردن غذا شود را مشخص کنید، تا بتوانید برنامه‌ای برای مقابله با آنها تهیه کنید.
به دنبال افراد مثبت باشید، که عزت نفس شما را افزایش می‌دهند. به خود یادآوری کنید که مدل‌های اولتراستین یا بازیگرانی که در مجله‌های زنانه به نمایش گذاشته می‌شوند، نمایانگر کالاهای سالم و واقعی نیستند.
سعی کنید یک دوست یا یک فامیل قابل اعتماد پیدا کنید، که بتوانید با او در مورد آنچه اتفاق می‌افتد صحبت کنید.
سعی کنید کسی را پیدا کنید که بتواند در نبرد با پرخوری شریک زندگی شما باشد. کسی که می‌توانید به جای ایجاد مزاحمت، از آنها پشتیبانی بخواهید.
راه‌های سالم را با انجام کاری فقط برای تفریح یا استراحت برای پرورش خود پیدا کنید، مانند یوگا، مدیتیشن و یا فقط یک پیاده روی ساده.
مجله‌ای در مورد احساسات و رفتارهای خود بیابید، مجله‌ها می‌تواند شما را از احساسات، اقدامات و نحوه ارتباط آنها، آگاه کنند.
دریافت پشتیبانی
اگر به اختلال غذایی بینگ مبتلا هستید ، ممکن است شما یا خانواده‌تان گروه‌های حمایتی را پیدا کنید که برای تشویق ، امید و مشاوره در زمینه مقابله مفید هستند. اعضای گروه پشتیبانی می‌توانند درک کنند که شما چه شرایطی دارید زیرا آنها دقیقا همان شرایط را تجربه کرده‌اند. از ارائه دهنده خدمات پزشکی خود سوال کنید که آیا او از گروهی در منطقه شما اطلاع دارد یا خیر.
آماده شدن برای قرار ملاقات
درمان اختلال پرخوری ممکن است به یک رویکرد تیمی نیاز داشته باشد که شامل پزشکان و سایر ارائه دهندگان مراقبت‌های پزشکی، متخصصان سلامت روان و متخصصان رژیم غذایی تجربه دار در اختلالات مربوط با خوردن باشند. در اینجا اطلاعاتی آمده است که به شما کمک می‌کند تا برای قرار خود آماده شوید. از یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان بخواهید که در صورت امکان با شما همراهی کنند تا به شما در یادآوری نکات کلیدی و تصویر کاملی از اوضاع، کمک کنند.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات خود لیستی از موارد زیر تهیه کنید:
علائمی که تجربه میکنید، از جمله مواردی که ممکن است با دلیل قرار ملاقات شما ارتباطی نداشته باشد.
اطلاعات كليدي شخصي، از جمله هرگونه استرس شدید يا تغييرات زندگي
تمام داروهای مصرفی، همچنین گیاهان، ویتامین‌ها یا مکمل‌های دیگر و دوزهای آنها.
غذا خوردن یک روز معمولی، که می‌تواند به ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان کمک کند عادات غذایی شما را متوجه شود.
سؤالاتی که باید از ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان خود بپرسید عبارتند از:
۱.چه درمان‌هایی وجود دارند، و کدام یک را توصیه میکنید؟
۲. اگر دارو بخشی از درمان است، آیا داروی عمومی در دسترس است؟
۳. آیا بروشور یا اطلاعات چاپی دیگری که بتوانم داشته باشم وجود دارد؟ چه سایت‌هایی را پیشنهاد میکنید؟
در هنگام قرار ملاقات از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.
چه انتظاری از پزشک می‌رود
ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان شما احتمالاً از شما سؤالاتی می پرسند، مانند:
مصرف روزانه غذای خود را چگونه ارزیابی میکنید؟
آیا مقادیر زیاد و غیر معمولی از مواد غذایی مصرف کرده یا تا زمانی که اذیت شوید به خوردن ادامه می‌دهید؟
آیا احساس میکنید خوردن شما از کنترل خارج است؟
آیا سعی در کاهش وزن دارید؟ اگر چنین است، چگونه؟
آیا شما اغلب در مورد غذا فکر میکنید؟
آیا حتی وقتی گرسنه نیستید، غذا میخورید؟
آیا تا به حال پنهانی غذا خورده‌اید؟
آیا از خوردن غذا احساس افسردگی، شرمساری یا گناه میکنید؟
آیا تا به حال برای خلاص شدن از کالری، خود را مجبور به استفراغ کرده‌اید؟
آیا برای وزن خود نگران هستید؟
ورزش میکنید؟ چند بار در هفته؟
ارائه دهنده خدمات پزشکی یا متخصص بهداشت روان شما بر اساس پاسخ‌ها، علائم و نیازهای شما سؤالات دیگری را مطرح کنند. تهیه و پیش بینی سؤالات به شما کمک می‌کند تا از وقت ملاقات خود نهایت استفاده را ببرید.
