رابدومیوسارکوم(RMS) نوعی سرطان نادر است که در بافت نرم ایجاد می شود؛ به طور خاص بافت عضلانی اسکلتی یا بعضی اوقات اندام های توخالی مانند مثانه یا رحم در هرسنی می تواند رخ دهد؛ اما بیشتر اوقات کودکان را درگیر می کند.
اگرچه RMS می تواند در هر نقطه از بدن ایجاد شود؛ اما به احتمال زیاد از موارد زیر شروع می شود:
ناحیه سر و گردن
سیستم ادراری، مانند مثانه
سیستم تولید مثل، مانند واژن، رحم و بیضه ها
دست و پا
بررسی و تصمیمات درمانی به نوع رابدومیوسارکوم، محل شروع، اندازه تومور و گسترش سرطان بستگی دارد. درمان معمولاً ترکیبی از جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی می باشد.
پیشرفت های عمده در درمان رابدومیوسارکوم نتایج را به طور قابل توجهی بهبود بخشیده است. پس از اتمام درمان ، افراد نیاز به مراقبت های همیشگی برای اثرات احتمالی دیررس شیمی درمانی شدید و پرتودرمانی دارند.
علائم رابدومیوسارکوم
علائم و نشانه های رابدومیوسارکوم به محل سرطان بستگی دارد.
به عنوان مثال، اگر سرطان در ناحیه سر یا گردن باشد، علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد دیگر باشد:
سردرد
برجستگی یا تورم چشم ها
خونریزی در بینی، گلو یا گوش ها
اگر سرطان در سیستم ادراری یا تولید مثل باشد، علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد دیگر باشد:
مشکلات ادراری و خون در ادرار
مشکل در حرکات روده
توده یا خونریزی در واژن یا راست روده
اگر سرطان در بازوها یا پاها باشد، علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد دیگر باشد:
تورم یا توده ای در بازو یا پا
درد در ناحیه آسیب دیده اگرچه بعضی اوقات دردی وجود ندارد.
علل رابدومیوسارکوم
مشخص نیست که چه عواملی باعث رابدومیوسارکوم می شود.
پزشکان می دانند که رابدومیوسارکوم از زمانی شروع می شود که سلول تغییراتی در DNA خود ایجاد کند. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری باید انجام دهد. این تغییرات به سلول می گوید که سلول های سالم در حالت طبیعی می میرند، به سرعت تکثیر شده و زندگی خود را ادامه دهند. نتیجه یک توده (تومور) از سلول های غیر طبیعی است که می تواند به بافت سالم بدن حمله کرده و آن ها را از بین ببرد. سلول های غیر طبیعی می توانند از بین بروند و در سراسر بدن پخش شوند (متاستاز ایجاد کنند).
عوامل خطر
عواملی که ممکن است خطر رابدمیوسارکوم را افزایش دهند عبارتند از:
سابقه خانوادگی سرطان خطر رابدمیوسارکوم در کودکان با خویشاوندی از قبیل پدر و مادر یا خواهر و برادر که به سرطان مبتلا شده اند، بیشتر است؛ به خصوص اگر این سرطان در سنین جوانی رخ داده باشد. اما اکثر کودکان مبتلا به رابدومیوسارکوما هیچگونه سابقه خانوادگی سرطان ندارند.
سندرم های ژنتیکی که خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهند. در موارد نادر، رابدمیوسارکوم با سندرم های ژنتیکی که از والدین به فرزندان منتقل می شود مرتبط می باشد؛ از جمله نوروفیبروماتوز ۱، سندرم نونان، سندرم لی-فراومنی، سندرم بکویت-ویدمان و سندرم کاستلو.
عوارض رابدومیوسارکوما
عوارض رابدومیوسارکوما و درمان آن شامل موارد زیر است:
سرطانی که گسترش می یابد (متاستاز می کند). رابدومیوسارکوم می تواند از همان جایی که شروع شده به مناطق دیگر گسترش یابد و درمان و بهبودی را دشوارتر کند. رابدومیوسارکوم اغلب به ریه ها، غدد لنفاوی و استخوان ها سرایت می کند.
عوارض جانبی درمان طولانی مدت، درمان های تهاجمی مورد نیاز برای کنترل رابدمیوسارکوم می تواند عوارض جانبی قابل توجهی را در کوتاه مدت و طولانی مدت ایجاد کند. تیم مراقبت های بهداشتی شما می توانند به شما در مدیریت مشکلاتی که در طول درمان اتفاق می افتد کمک کنند و لیستی از عوارض جانبی را که باید در طی سال های پس از درمان مشاهده کنید، در اختیار شما قرار می دهند.
تشخیص
تشخیص رابدومیوسارکوم معمولاً با معاینه بدنی شروع می شود تا علائم شما یا فرزندتان را بهتر مشخص شود. بر اساس این یافته ها ممکن است آزمایش ها و روش های دیگری توصیه شود.
آزمایشات تصویربرداری
پزشک شما ممکن است یک یا چند آزمایش تصویربرداری را برای بررسی علائم، جستجوی سرطان و یافتن علائم گسترش سرطان توصیه کند.
آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اشعه ایکس
توموگرافی کامپیوتری (CT)
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)
توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)
اسکن استخوان
برداشتن نمونه ای از بافت برای آزمایش (نمونه برداری)
از روش بیوپسی برای جمع آوری نمونه ای از سلولهای مشکوک برای آزمایش آزمایشگاهی استفاده می شود. آزمایشات می تواند سرطانی بودن سلول ها را نشان دهد و نوع سرطان را تعیین می کند.
انواع روش های بیوپسی که برای تشخیص رابدومیوسارکوم استفاده می شود عبارتند از:
نمونه برداری با سوزن پزشک یک سوزن نازک را از طریق پوست وارد می کند و آن را به داخل تومور هدایت می کند. از سوزن برای از بین بردن تکه های کوچک بافت از تومور استفاده می شود.
بیوپسی جراحی پزشک از طریق پوست یک برش ایجاد می کند و یا کل تومور (بیوپسی خارج شده) یا بخشی از تومور (نمونه برداری برشی) را برمی دارد.
تعیین نوع بیوپسی مورد نیاز و مشخصات نحوه انجام آن نیاز به برنامه ریزی دقیق توسط تیم پزشکی دارد. پزشکان باید بیوپسی را به روشی انجام دهند که با جراحی آینده برای برداشتن سرطان تداخل نداشته باشد. به همین دلیل، قبل از بیوپسی از پزشک خود بخواهید به تیمی از متخصصان با تجربه گسترده در درمان رابدومیوسارکوم مراجعه کند.
درمان
درمان رابدومیوسارکوم معمولاً شامل ترکیبی از درمان ها، از جمله شیمی درمانی، جراحی و پرتودرمانی است.
درمان هایی که پزشک شما توصیه می کند به محل سرطان، اندازه تومور، میزان تهاجمی بودن سلول ها و محدود بودن سرطان به یک ناحیه (رابدومیوسارکومای موضعی) بستگی دارد یا به مناطق دیگر بدن گسترش یافته است ( رابدومیوسارکوما متاستاتیک).
عمل جراحی
هدف از جراحی برداشتن تمام سلول های سرطانی است؛ اما اگر رابدومیوسارکوم در اطراف یا در نزدیکی اندام ها یا سایر ساختارهای مهم رشد کرده باشد، همیشه انجام این کار امکان پذیر نیست. وقتی سرطان با جراحی به طور کامل برطرف نشود، پزشکان ممکن است تا آن جا که ممکن است آن را برداشته و سپس از روش های درمانی دیگر مانند شیمی درمانی و پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده کنند.
شیمی درمانی
در شیمی درمانی از داروهای قدرتمندی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. این درمان معمولاً شامل ترکیبی از داروها است که معمولاً از طریق ورید تجویز می شوند. اینکه چه داروهایی داده می شود و هر چند وقت یکبار بسته به شرایط خاص شما متفاوت است.
شیمی درمانی اغلب بعد از جراحی یا پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده می شود. همچنین می توان از آن قبل از سایر درمان ها برای کوچک سازی تومور برای موثرتر کردن عمل جراحی یا پرتودرمانی استفاده کرد.
پرتو درمانی
در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. این کار معمولاً با دستگاهی انجام می شود که در اطراف شما حرکت می کند؛ زیرا هدف آن تابش به نقاط دقیق بدن است.
پرتودرمانی ممکن است پس از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده توصیه شود. هنگامی که رابدمیوسارکوما در ناحیه ای قرار دارد که جراحی به دلیل اندام های اطراف یا سایر ساختارهای مهم امکان پذیر نیست ، می توان از آن به جای جراحی استفاده کرد
آزمایشات بالینی
آزمایشات بالینی مطالعاتی برای بررسی روش های جدید درمان سرطان است. از پزشک یا پزشک فرزند خود در مورد اینکه آیا شما واجد شرایط پیوستن به یک دوره آزمایشی هستید ، سوال کنید.
حمایت و پشتیبانی
تشخیص رابدومیوسارکوم می تواند دلهره آور باشد – خصوصاً برای خانواده یک کودک تازه تشخیص داده شده. با گذشت زمان راه های مقابله با پریشانی و عدم اطمینان سرطان را پیدا خواهید کرد.
درباره رابدمیوسارکوما به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد این مورد، از جمله گزینه های درمانی سوال کنید. با کسب اطلاعات بیشتر، ممکن است در درک و تصمیم گیری درباره گزینه های درمانی اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنید. اگر فرزند شما سرطان دارد، از تیم مراقبت های بهداشتی راهنمایی بخواهید تا این اطلاعات را به روشی مراقبت کننده و متناسب با سن به اشتراک بگذارد.
دوستان و خانواده را نزدیک نگه دارید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک می تواند در مقابله با سرطان به شما کمک کند. دوستان و اقوام می توانند پشتیبانی عملی مورد نیاز شما را فراهم کنند، از جمله کمک به مراقبت از خانه در صورتی که کودک شما در بیمارستان باشد. و وقتی احساس خستگی شدید می کنید می توانند به عنوان حمایت عاطفی عمل کنند.
در مورد حمایت از سلامت روان سوال کنید. نگرانی و درک یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، روانشناس یا سایر متخصصان بهداشت روان نیز ممکن است به شما کمک کند. اگر کودک شما به سرطان مبتلا است، از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد ارائه حمایت عاطفی و اجتماعی و گزینه هایی برای پشتیبانی حرفه ای بهداشت روان مشاوره بگیرید. شما همچنین می توانید به صورت آنلاین از نظر سرطان، مانند انجمن سرطان آمریکا، لیست خدمات پشتیبانی را بررسی کنید.
آماده شدن برای قرار شما
اگر علائم و نشانه هایی وجود دارد که شما را نگران می کند، احتمالاً با تعیین وقت ملاقات با پزشک مراقبت های اولیه خود – یا در صورت نگرانی با کودک خود، با متخصص اطفال شروع می کنید. اگر پزشک شما به رابدومیوسارکوم مشکوک است، مطمئن شوید که به یک متخصص باتجربه ارجاع شده اید.
رابدومیوسارکوم معمولاً باید توسط تیمی از متخصصان درمان شود، که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
جراحان ارتوپدی متخصص در عمل بر روی سرطان هایی که بر استخوان ها یا عضلات تأثیر می گذارند (متخصصان ارتوپدی)
سایر جراحان، بسته به محل تومور و سن بیمار (به عنوان مثال؛ جراحان قفسه سینه، جراحان کودکان یا اورولوژیست ها)
پزشکان متخصص در درمان سرطان با شیمی درمانی یا سایر داروهای سیستمیک (انکولوژیست های پزشکی یا برای کودکان، آنکولوژیست های کودکان)
پزشکانی که از پرتودرمانی برای درمان سرطان استفاده می کنند (انکولوژیست های پرتوی)
پزشکانی که بافت را برای تشخیص نوع خاص سرطان تجزیه و تحلیل می کنند (آسیب شناسان)
متخصصان توانبخشی که می توانند در بهبودی بعد از جراحی کمک کنند.
آنچه شما می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر را تهیه کنید:
علائم و نشانه ها، از جمله علائمی که با دلیل قرار ملاقات ارتباطی ندارند.
هر دارویی که مصرف می شود؛از جمله ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای بدون نسخه و مقدار مصرف آن ها
اطلاعات شخصی اصلی؛ از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی
همچنین:
اسکن یا اشعه ایکس قبلی (هم تصاویر و هم گزارش ها) و سایر پرونده های پزشکی مربوط به این وضعیت را به همراه داشته باشید.
همراهی کردن یکی از اقوام یا دوستان خود را در نظر داشته باشید تا به شما کمک کند تمام اطلاعات ارائه شده در هنگام قرار را به خاطر بسپارید.
لیستی از سوالات را تهیه کنید؛ نظیر:
این چه نوع سرطانی است؟
آیا سرطان گسترش یافته است؟
آیا آزمایشات بیشتری لازم است؟
گزینه های مداوا چه هست؟
چه شانس هایی وجود دارد که درمان این سرطان را درمان کند؟
عوارض جانبی و خطرات هر گزینه درمانی چیست؟
آیا درمان توانایی فرزندآوری را تحت تأثیر قرار می دهد؟ در این صورت آیا ارزیابی ها و خدمات حفظ باروری را ارائه می دهید؟
آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
چه انتظاری از پزشک خود دارید
پزشک شما به احتمال زیاد چندین سوال می پرسد. آماده باشید تا به آن ها پاسخ دهید تا زمان بیشتری برای پوشش سایر نکاتی که می خواهید پرداخت کنید بیشتر باشد. این که این قرار ملاقات برای شما باشد یا برای فرزند شما، پزشک ممکن است از شما سوال کند:
علائم و نشانه هایی که نگران آن ها هستید چیست؟
اولین بار چه زمانی این علائم را مشاهده کردید؟
آیا علائم مداوم بوده اند یا گاه به گاه؟
شدت علائم چقدر است؟
به نظر می رسد چه مواردی، علائم را بهبود می بخشد؟
چه چیزی ، در صورت وجود، علائم را بدتر می کند؟
