چگونه اسب که جد آن حیوانی به اندازه‌ی سگ با سه یا چهار انگشتِ پا است، اکنون فقط با یک انگشت بار زحمات انسان‌ها را تحمل می‌کند؟! این بحثی است که سابقه‌ی طویلی بین دانشمندان دارد. اکنون، مطالعه‌ای جدید پیشنهاد می‌کند که با بزرگ شدن جثه‌ی اسب‌ها، یک انگشت بزرگ، مقاومت بیشتری در مقابل استرس استخوانی برای آن‌ها به‌وجود می‌آورد.
برای ردیابی تکامل انگشت پای اسب‌ها، محققان ابتدا ۱۳ استخوان پای فسیل‌شده را از گونه‌های ۵۰ میلیون ساله‌ی هیراکوتریوم (به اندازه‌ی سگ) که پای عقبی‌اش سه انگشت و پای جلویی‌اش چهار انگشت دارد، با اسب‌های امروزی بررسی کردند.
آن‌ها ویژگی‌هایی مثل طول استخوان و ناحیه‌ی آن را با استفاده از اسکن سه‌بعدی اندازه گرفتند که مقاومت استخوان را به استرس‌هایی نظیر فشردگی و خم شدن نشان می‌دهد. سپس وزن بدن هر یک از اسب‌ها ارزیابی شد و میزان استرسی که هنگام یورتمه رفتن و پریدن به آن‌ها تحمیل می‌شود، مورد محاسبه قرار گرفت.
با افزایش توده‌ی بدنی، انگشتان مرکزی اسب‌ها بزرگ‌تر شده و بیشتر نسبت به استرس مقاوم می‌گردد، در حالی که انگشت‌های طرفی کوتاه‌تر شده و سرانجام ناپدید می‌شود. این نتیجه‌ی گزارش محققان در Proceedings of the Royal Society B است.
اسب‌های زنده‌ی امروزی فقط یک انگشت دارند اما اگر بادقت بیشتری نگاه نمائید، شاید بتوانید موارد منحصر به فرد وستیجیالی را درست بالای سم‌شان پیدا کنید.
