دنیا پر از موجودات شگفت‌انگیز و مسخره است. ولی بدون تردید، خوب‌ترین موجود در بین حیوانات، پرنده‌ای شب‌پرواز به نام پاتو (Potoo، یا ننه‌من‌غریب) می‌باشد که شباهت عجیبی به ماپت‌ها دارد.
در دنیا هفت گونه از پاتوها شناسایی شده که همگی به خانوادۀ شب‌گردسانان تعلق دارند. پاتو پرنده‌ای به شدت نئوتروپیکال است، بدین معنی که در نواحی گرمسیر قارۀ آمریکا، از جنوب مکزیک گرفته تا آرژانتین، زندگی می‌کند. این پرندۀ عجیب در جامائیکا و هیسپانیولا نیز یافت می‌شود.
ننه‌من‌غریب استاد استتار کردن است. از آن‌جایی که رنگ پرهای پاتو طیفی از قهوه‌ای است، به راحتی می‌تواند خود را در لابه‌لای شاخ درختان پنهان کند. اگر روزی با این پرنده چشم در چشم شوید، احساس خواهید کرد در حال نگاه کردن به شاخه‌ای هستید که کسی عینک زردرنگ خود را رویش جا گذاشته است! منظورم این است که فقط برای یک لحظه تصویر کنید چهرۀ زیر بخواهد بین درختان استتار کند.
این چشم‌های ورقلمبیده – که اتفاقن ظاهری بسیار احمقانه به پرنده داده – به پاتو کمک می‌کند تا در تاریکی شب بتواند شکار کند. ننه‌من‌غریب پرنده‌ای شب‌زی است که از حشرات پرندۀ بزرگ، نظیر سوسک و بید، تغذیه می‌کند.
مقالۀ مرتبط: ناوچه پرتقالی: ملغمه‌ای از هزاران جاندار غوطه‌ور در آب
شاید دل‌پذیرترین (!) ویژگی پاتو، صدای نه چندان خوش‌نام این پرنده باشد. با این که معمولاً هر گونه آواز منحصربه‌فردی برای خود دارد، ولی تقریباً تمامی پاتوها به مثابۀ بلندگویی هستند که طی تکامل به پرنده تبدیل شده باشد! نتیحۀ کار هم به شدت آزاردهنده از آب درآمده است. با این حال، تلاش مثال‌زدنی که ننه‌من‌غریب در این زمینه به خرج می‌دهد، موجب خواهد شد ناخودآگاه او را ستایش کنید. دلیل نام “ننه‌من‌غریب” که برای پاتو انتخاب شده، آواز شکایت‌آمیز و ترحم‌برانگیز آن می‌باشد.
علی‌رغم ظاهری خنده‌دار، پاتو تمام سعی خود را کرده که پرندۀ خوبی باشد. این همان کاری است که ما نیز آرزوی انجام دادنش را داریم، البته اگر اصلاح نقص‌های ظاهری زمانی برای این کار باقی بگذارد.
