انتشار این مقاله


استئوسارکوما

استئوسارکما گرچه نادر است اما رایج‌ترین نوع سرطان استخوان می‌باشد

نگاه کلی

استئوسارکما گرچه نادر است اما رایج‌ترین نوع سرطان استخوان می‌باشد، که از سلول‌های استخوان ساز منشأ می‌گیرد. در موارد بسیار نادر، ممکن است در بافت نرم بیرون نیز استخوان ایجاد شود. استئوسارکوما اغلب در استخوان‌های دراز ایجاد می‌شود-بیشتر در پاها و گاهی در دست‌ها-اما می‌تواند در هر استخوانی شروع گردد.

استئوسارکوما در جوانان و نوجوانان رخ می‌دهد، اما در کودکان و افراد مسن‌تر نیز می‌تواند ایجاد شود. گزینه‌های درمانی این سرطان شیمی درمانی و جراحی هستند. پرتو درمانی در درمان ضایعات استئوسارکومایی کارایی ندارد.

علائم

علائم و نشانه‌های استئوسارکوما می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • تورم در نزدیک استخوان
  • درد استخوان یا مفصل
  • آسیب یا شکستگی استخوان بدون دلیل مشخص

به دلیل اینکه علائم این بیماری می‌تواند با دیگر مشکلات پزشکی مانند آسیب‌های ورزشی اشتباه گرفته شود، گاهی سبب تأخیر در تشخیص می‌شود.

دلایل

علت ایجاد استئوسارکوما مشخص نیست و بیشتر موارد آن به صورت تک­گیر می­باشند، اما برخی عوامل می­توانند خطر را افزایش دهند.

عوامل خطرزا

این عوامل خطر ابتلا به استئوسارکوما را افزایش می­دهند:

  • سابقه درمان با پرتو درمانی
  • بیماری­ها و ناهنجاری­های ارثی خاص: مانند رتینوبلاستومای ارثی، سندرم بلوم، سندرم لی­فرومنی، سندرم راتموند تامسون، آنمی دایموند بلکفین، بیماری پاگت و سندرم ورنر

عوارض

استئوسارکوما می­تواند از محلی که شروع شده به نواحی دیگر منتشر شده و درمان و نقاحت را مشکل­تر سازد. جراحی برای خارج ساختن تومور و پاکسازی اندام، روش عادی درمان می­باشد. اما برخی بیماران نیاز به قطع عضو آسیب دیده دارند و باید از اعضای مصنوعی استفاده کنند.

همانند دیگر سرطان­های خطرناک، شیمی درمانی تهاجمی برای استئوسارکوما می­تواند عوارض جانبی قابل توجهی در کوتاه مدت و دراز مدت داشته باشد.

تشخیص

اولین اقدام در تشخیص معاینه فیزیکی، بررسی سوابق پزشکی و آزمایش می­باشد.

پزشک یک یا چند مورد از آزمایشات زیر را برای یافتن محل سرطان و گسترش آن تجویز می­کند:

  • تصویربرداری با اشعه ایکس
  • CTاسکن
  • MRI
  • PET
  • اسکن استخوان

نمونه برداری

روش­های نمونه برداری که براس تشخیص استئوسارکوما به کار می­روند عبارتنداز:

  • نمونه برداری با سوزن
  • نمونه برداری با جراحی

پزشک باید از شیوه­ای استفاده کند تا با جراحی احتمالی در آینده تداخل نداشته باشد.

درمان

در سال­های اخیر پیشرفت­های بسیاری در زمینه درمان استئوسارکوما انجام گرفته است. درمان اغلب شامل جراحی اندام و شیمی درمانی می­باشد، اما گزینه­های دیگری نیز وجود دارند.

جراحی: هدف از جراحی برداشت سلول­های سرطانی می­باشد، اما جراحان اعمالی را برای حفظ عملکرد فرد و به خداقل رساندن معلولیت نیز انجام می­دهند. وسعت جراحی به عوامل مختلفی مانند اندازه و مکان تومور و سن بیمار بستگی دارد.

قطع عضو

روتاسیون پلاستی (اصلاح چرخشی): در این روش که اغلب برای کودکان در حال رشد انجام می­گیرد، جراح تومور و بافت­های اطراف آن از جمله مفصل زانو را برمی­دارد. پا و مچ چرخانده می­شوند و مچ به عنوان زانو عمل می­کند. اعضای مصنوعی در اندام­های تحتانی مانند پا و ران به کار می­روند. نتایج این روش امیدوار کننده بوده و فرد را قادر به انجام کارهای روزمره می­سازد.

شیمی درمانی: این روش اغلب قبل از جراحی انجام می­گیرد تا اندازه تومور کاهش یابد. و پس از جراحی نیز برای از بین بردن سلول­های باقی مانده مناسب است.

پرتو درمانی: گرچه پرتو درمانی برای درمان استئوسارکوما مناسب نیست، اما روش­های نوین پرتو درمانی ممکن است در موارد نادر به کار گرفته شوند.

سینا پاکی


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید