آیا تاباندن پرتو به کل مغز، هنوز هم برای متاستازهای مغزی سرطان سلول کوچک ریه (small-cell lung cancer)، بهترین روش است؟
سرطان ریه گاهی به مغز متاستاز می‌دهد. از مدتها پیش، متاستازهای مغزی با مورد تابش قرار دادن کل مغز درمان می‌شوند. با این حال، تاباندن پرتو به کل مغز با عوارض جانبی شناختی مرتبط است؛ و همچنین مطالعات روی بیماران مبتلا به سرطان ریه غیر سلول کوچک نشان داده‌است رادیو جراحی استریوتاکتیک، می‌تواند پیامدهای شناختی را بهبود بخشیده و در درمان تعداد محدودی از متاستازهای مغزی، بسیار کارآمد است. به هرحال، بیمارانی با بیماری مرتبط ولی متفاوت از سرطان ریه سلول کوچک، در این مطالعات بررسی نشده‌اند؛ و مورد تابش قرار دادن کل مغز در بیمارانی با تومورهای این چنینی، روش درمانی استاندارد برای متاستازهای محدود و حتی منفرد مغزی باقی می‌ماند.
مقاله‌ی مرتبط: ژن‌های تنظیم کننده‌ی متاستاز سرطان ریه به مغز کشف شدند
مطالعه اخیر که توسط محققان مرکز سرطان دانشگاه کلرادو انجام شد، استفاده از تابش کل مغز برای تمامی بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک با متاستاز مغزی را به چالش می‌کشد. این مطالعه که در نشریه‌ی Lung Cancer منتشر شد، پیامدهای حاصل در ۵۷۵۲ بیمار مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک را که روش تابش درمانی کل مغز (WBRT) را دریافت کرده بودند، با ۲۰۰ بیماری که رادیو جراحی استریوتاکتیک (SRS) را دریافت کرده بودند، مقایسه کرد؛ و این نتیجه بدست آمد که میزان بقا در روش دوم بطور کلی، بیشتر است (۱۰.۸ ماه با روش SRS درمقابل ۷.۱ ماه در روش WBRT).
دکتر چاد روستهوون، استاد انکولوژی تابش درمانی در مرکز سرطان دانشگاه کلرادو و مولف ارشد این مطالعه اذعان دارد: “یکی از شرایطی که استفاده از SRS را در درمان سرطان ریه سلول کوچک بر WBRT ارجح‌تر می‌سازد، این است که بیمار در معرض خطر بالای پیشرفت گسترده متاستاز مغزی باشد. و این مورد می‌تواند پیش بینی را بصورت منفی تحت تاثیر قرار دهد. این مطالعه، با نشان دادن پیامدهای بقای امیدوار کننده در روش SRS، به برطرف کردن این نگرانی می‌پردازد.”
این مطالعه، گسترده ترین اطلاعات ثبت سرطان را در ایالات متحده، پایگاه داده ملی سرطان (NCDB)، استفاده کرد و موارد بیماران مبتلا به متاستاز مغزی در زمان تشخیص را از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ بررسی کرد. بدلیل اینکه روش استاندارد، WBRT بود، اکثریت بیماران با این روش درمان شده‌بودند. درحالیکه تعداد اندک و قابل توجهی با روش SRS درمان شده بودند و این، محققان را قادر می‌ساخت تا پیامدهای این دو جمعیت را مقایسه کند. با توجه به سن، جنس، نژاد و وضعیت سلامتی، بیمارانی که با SRS درمان شده بودند در مقایسه با بیمارانی که با روش WBRT درمان شده بودند، بطور کلی میزان بقای بهتری داشتند.
دکتر تایلر رابین می‌گوید: “با اینکه ما تنها ۲۰۰ بیمار را که با SRS درمان شده بودند شناسایی کردیم، و با در نظر گرفتن بهترین میزان دانش ما در این مورد، این تعداد، بزرگترین مجموعه داده‌های بیمارانی است که با این روش درمان شده‌اند و یکی از اولین بررسی‌های اختصاصی این روش در ایالات متحده است. این مطالعه، حمایتهای اولیه را از مطالعات بعدی درباره SRS بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک، فراهم می‌آورد.”
مقاله‌ی مرتبط: درک جدیدی از دلیل حرکت سلول های سرطانی
مولفان به این نکته اشاره دارند که این مطالعه با این حقیقت که بصورت گذشته نگر به پیامدهای پیشین بیماران درمان شده با SRS و WBRT می‌پردازد، بجای اینکه بیماران را به دو گروه درمانی با SRS و WBRT تقسیم کرده و نتایج را بصورت آینده نگر بررسیب کنند، محدود شده است. این مسئله، مطالعه را هدف سوگیری انتخاب قرار می‌دهد؛ برای مثال، ممکن است بیمارانی که با SRS درمان شده بودند، در زمان آغاز درمان نسبت به بیماران درمان شده با WBRT، در وضعیت سلامتی بهتری بودند. همینطور، مولفان بر این باور نیستند که مشاهدات این مطالعه، استانداردهای درمانی را تغییر خواهد داد، ولی آنها فکر می‌کنند این نتایج باعث انجام شدن مطالعات بیشتر در مورد SRS در درمان سرطان ریه سلول کوچک خواهد شد.
روستهوون می‌گوید: “ما امید داریم تا این مطالعه دیگر محققان را به پرسیدن سوالاتی در مورد توان بالقوه SRS برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک که بطور دقیق انتخاب شده‌اند، تشویق کند. و بر این باوریم همانطور که درمانها پیشرفت کرده و بیماران عمر بیشتری کسب می‌کنند، اثرات منفی شناختی- عصبی و تاثیر منفی روش WBRT بر کیفیت زندگی، از اهمیت بشتری برخوردار می‌شود”.
