زمانیکه ویروس نقص ایمنی اکتسابی انسان (HIV) از صدر عناوین خبری از سال ۱۹۹۰ خارج شد، تا پایان سال ۲۰۱۶ نزدیک به ۳۶.۷ میلیون نفر مبتلا به این بیماری بودند، و تنها ۵۳ درصد آنها به اقدامات درمانی دسترسی داشتند. مطالعه جدیدی، پیامدهای عصبی مواجهه با HIV بدون درمان رتروویروسی را برجسته می‌سازد.
مدتهاست دانشمندان دریافته‌اند عفونت با HIV باعث کاهش حجم و ضخامت قشر در برخی نقاط مغز می‌شود، ولی زمان آغاز این تغییرات و نقش درمان ترکیبی رتروویروسی (cART) در متوقف ساختن یا کندتر کردن پیشرفت آن، آشکار نبود. بمنظور پاسخ به پرسشها، محققان انستیتو نورولوژیکی Montreal و بیمارستان (The Neuro) دانشگاه McGill با همکاری محققان دانشگاه St. Louis واشنگتن و دانشگاه Yale، داده‌های تصویر برداری تشدید مغناطیسی (MRI) 65 بیمار دانشگاه سان فرانسیسکو کالیفرنیا را که کمتر از یک سال بود به این ویروس آلوده شده بودند، مورد بررسی قرار دادند.
آنها داده‌های MRI مربوط به ۱۹ مراجعه کننده را که به HIV آلوده نبودند با داده‌های ۱۶ بیمار آلوده به HIV که در عرض سه سال اخیر آلوده شده بودند، مقایسه کردند و حاصل این مقایسه این بود که در این بیماران، در نقاط مختلف مغز، حجم بیشتری از دست رفته بود و کاهش ضخامت قشر بیشتر رخ داده بود. زمانیکه درمان این بیماران با cART آغاز گردید، تغییرات حجم این نقاط متوقف شد، و ضخامت قشر اندکی در لوبهای فرونتال و تمپورال افزایش یافت.
این نتایج، نیاز به تشخیص زود هنگام HIV و انجام cART در سریعترین زمان ممکن را بمنظور جلوگیری از آسیبهای عصبی، تقویت می‌کند. عفونت با HIV می‌تواند منجر به از دست رفتن حافظه، زوال عقل در سنین بالا و مشکلات تعادل و بینایی شود. غربالگری زود هنگام و درمان ضد رتروویروسی می‌تواند وقوع این علائم را متوقف سازد، یا موجب جلوگیری از پیشرفت آنها در بیمارانی که درمان را سریعا دریافت نکرده‌اند، شود.
رایان سنفورد از آزمایشگاه Louis Collins و مولف اول این مطالعه می‌گوید: “مطالعات طولی ساختاری با تصویر برداری عصبی اندکی در مراحل اولیه عفونت HIV انجام شده است، و هیچ یک از آنها روشهای آنالیز حساس را در نمونه‌های نسبتا وسیع استفاده نکرده‌اند. نتایج (این مطالعه) باعث می‌شود تا درمان در موارد عصبی زودتر آغاز شود، و همچنین پیامی امیدوارکننده در خصوص جلوگیری از آسیبهای بالقوه مغزی برای افراد مبتلا به عفونت HIV است که cART را آغاز کرده و در حال دریافت آن هستند”.
وی همچنین اذعان دارد: “این مطالعه همچنین بررسی‌ها را بر روی مکانیسمهای احتمالی آسیب مغزی در چنین شرایطی متمرکز می‌سازد، آسیب‌هایی که ممکن است اساسا در عفونتهای درمان نشده اتفاق بیافتند. این مطالعه درها را بر روی درمانهای جدیدی که این تغییرات ساختاری مشاهده شده را معکوس می‌سازند، باز می‌کند”.
