انتشار این مقاله


تک فرزند بودن می‌تواند مغز شما را برای کل زندگی تغییر دهد

مغز تک فرزندها با بقیه بچه ها چه تفاوت هایی دارد؟

تک فرزندها همه این را شنیده‌اید؛ مردم فکر می‌کنند شما تنها و ناراحت هستید، یا حتی تک فرزند بودن یک سندروم است! در حالی که این رفتارها زیاد دیده می‌شود، دانشمندان یک نکته یافته‌اند. تک فرزند بودن می‌تواند ساختار مغز شما را اساسا تغییر بدهد.

خلاقیت بیشتر

در مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۶ که در Brain Imaging and Behavior منتشر شد، محققان از ۳۰۳ شرکت‌کننده استفاده کردند. آنها ترکیبی از تک فرزندها و آدم های با خواهر و برادر بودند. پس از آزمون شخصیت که ۵ ویژگی بزرگ شخصیتی را بررسی می‌کند و آزمون تفکر خلاقانه، شرکت‌کننده‌ها اسکن MRI انجام دادند تا محققان بتوانند از مغرهایشان تصویر دریافت کنند. آزمون‌ها نشان دادند که در حالی که هر دو گروه سطح هوش مشابهی داشتند، تک فرزندها تمایل بیشتری به انعطاف‌پذیری -عامل اصلی خلاقیت- داشتند. آنها هم‌چنین تمایل کمتری به موافقت داشتند. تحقیق اخیر نتایج مشابهی دریافت کرده‌است. به علاوه این تحقیق نتایج بیشتری با توجه به اختلافات نورولوژیکی دو گروه یافته است.

اسکن‌های MRI تفاوت بارزی در ماده خاکستری مغزهای تک فرزندان و افراد با خواهر و برادر نشان دادند. تک فرزندان ماده خاکستری بیشتری در بخش‌هایی از مغز خود داشتند که کنترل زبان و پردازش آنها را در دست دارد. محققان این تفاوت را به انعطاف‌پذیری بیشتر کودکان، مثل تفکر خلاقانه‌شان، ربط دادند.

از طرف دیگر، تک فرزندان حجم کمتری از قشر میانی جلو مغز را نشان دادند، که شخصیت و رفتارهای اجتماعی را کنترل می‌کند. محققان این یافته‌ها را به آن نمره‌هایی که نشان‌دهنده موافقت کمتر بود، ربط دادند.

قدرت طبیعت

این طور نیست که بگوییم تک فرزندها با مغزهای متفاوت به دنیا می‌آیند. به‌خصوص وقتی پای خلاقیت به‌میان می‌آید، مربوط به آینده‌شان می‌شود. محققان پیشنهاد می‌کنند که ممکن است والدین با یک فرزند زمان و تلاش بیشتری برای آنها بگذارند، سپس انتظارات بنیادی بیشتر و فرصت‌های بیشتر از حالت عادی در اختیار آنها بگذارند. هم‌چنین تک فرزندان احتمالا فرصت‌های بیشتری برای فعالیت مستقل دارند و فعالیت مستقل بسیار مرتبط است با تفکر خلاقانه.

برای نمره‌های کم در موافقت، زمان زیاد با والدین سپری کردن می‌تواند یک مانع باشد. موافقت و توافق‌پذیری کودکان می‌تواند ناشی از توجه بیش از حد اعضای خانواده به آنها باشد. در نتیجه آن مشارکت کمتر با گروه‌‌‌‌‌های اجتماعی بیرونی رخ می‌دهد و روی فعالیت‌های انفرادی تمرکز می‌شود.

گلناز بهرامی


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید