با ۲۰۰۰۰۰ کیلوگرم وزن و طولی به اندازه‌ی زمین بسکتبال، وال آبی بزرگ‌ترین جانور روی زمین نام گرفته است! اکنون دانشمندان ایده‌ای دارند درباره‌ی این که چرا این جانور تا این حد عظیم‌الجثه شده است.
Jakob Vinther، پالئوبیولوژیست تکاملی در دانشگاه بریستولِ بریتانیا بر این باور است که این مطالعه بسیار جالب بوده و قصد دارد آن را برای دانشجویانش بفرستد. از مدت‌ها پیش زیست‌شناسان روی این موضوع بسیار بحث کرده‌اند. برخی این گونه مطرح کرده‌اند که چون آب وزن وال را تحمل می‌کند، این جانوران می‌توانند به راحتی جابه‌جا شده و لقمه‌های بزرگی را برای تأمین اشتهای فراوان خود ببلعند. بعضی دیگر بر این باورند که جثه‌ی بزرگ وال‌ها برای دفع کوسه‌ها و دیگر درندگان عظیم‌الجثه است.
برای پی بردن به منشأ این بزرگی، زمانی که این اتفاق در آن رخ داده نیز مهم است. در سال ۲۰۱۰، Graham Slater، بیولوژیست تکاملی، ادعا کرد که آب‌بازسانان (وال و دولفین‌ها) در گذشته‌ای نزدیک به دو گروه بزرگ و کوچک جثه تقسیم شده‌اند؛ شاید ۳۰ میلیون سال پیش.
برای بررسی این موضوع چند سال پیش محققان تصمیم گرفتند برای پایان دادن به این نزاع کلکسیون فسیل‌های موزه‌ی ملی تاریخ طبیعی واشنگتن را جستجو کنند. اندازه‌ی استخوان گونه با اندازه‌ی بدن ارتباط دارد؛ به همین دلیل محققان جمجمه‌های ۶۳ گونه‌ی منقرض یافته و ۱۳ گونه‌ی امروزی را با هم مقایسه کرده و آن‌ها را در یک تایم‌لاین مرتب کردند تا شجره‌نامه‌شان را بدست آورند.
بر خلاف باورهای گذشته معلوم شده که این کار تدریجاً تا ۴.۵ میلیون سال پیش انجام یافته و با شروع اولین عصر یخبندان همزمان بوده است. با گسترش یخچال‌های طبیعی، رواناب‌های بهار و تابستان مواد غذایی را راهی سواحل اقیانوسی کردند و باعث فراوانی جانوارن کوچکی شدند که وال‌ها از آن‌ها تغذیه می‌کردند. این رواناب‌ها الگوهای جدیدی از دسترسی به غذا به وجود آوردند؛ تکه‌هایی از غذاها!
با توجه به این که هر چه جثه‌ی جانور بزرگ باشد می‌تواند با سرعت بیشتری حرکت کند، برتری با وال‌های بزرگ‌تر است و این شانس بقای آن‌ها را افزایش می‌دهد. بنابراین بزرگ‌ترها سهم بیشتری از سفره‌ی غذایی دارند و کوچک‌تر‌ها منقرض می‌شوند! این اولین باری نیست که شاهد شکل گرفتن تکامل با فراوانی غذا هستیم.
