آنفلوانزا یک تهدید سلامتی در حال وقوعی است که بر اساس اعلام سازمان جهانی بهداشت، مسبب ۵۰۰,۰۰۰ مرگ و میرسالیانه، پنومونی آنفلوانزایی یا پنومونی ویروسی می‌باشد. عفونت آنفلوانزا به طور معمول، بیشتر به نتایج محدودی چون سرفه‌ی خشک و تب منجر می‌شود و فهم چگونگی انتقال پنومونی می‌تواند به روشن‌سازی عوامل درگیر در مرگ و میر کمک کند. تحقیق انجام شده توسط دانشمندان دانشگاه سینسیناتی (UC) رویکرد دیگری را برای بررسی نحوه گسترش آنفلوانزا در سراسر ریه‌ها، با تمرکز بر چگونگی مقاومت و یا حساسیت سلول‌های ریه‌ی مسیر هوایی، نسبت به عفونت ویروسی در نظر گرفته است.
تحقیق منتشر شده‌ی امروز در مجموعه آکادمی ملی علوم (PNAS) نشان می‌دهد که چگونه محرک‌هایی که باعث ایجاد تقسیم سلولی در ریه می‌شوند، سبب گسترش آنفلوانزا از راه هوایی به واحدهای مبادله‌ی گاز ریه، که تحت عنوان آلوئول شناخته می‌شوند، شده‌اند. مطالعه UC نیز اثبات می‌کند، عوامل مداخله‌گری که از تقسیم سلول‌های آلوئولی جلوگیری می‌کند، سبب کاهش مرگ و میر ناشی از آنفلوانزا در مدل‌های حیوانی می‌شود؛ یک استراتژی پیشگیری و یا یک درمان بالقوه برای پنومونی آنفلوانزایی!
Nikolaos Nikolaidis، دکترای تخصصی و دانشمند تحقیقاتی در بخش مراقبت‌های ویژه‌ی ریوی و پزشکیِ خواب در بخش داخلی کالج پزشکی UC و سردبیر نویسنده‌ی مقاله می‌گوید:
تقریبا تمام تحقیقات انجام شده در مورد حساسیت یا مقاومت در برابر آنفلوانزا، بر روی پاسخ‌های ایمنی میزبان تمرکز دارند؛ اما رویکرد ما بررسی عوامل موثر بر آسیب‌پذیری سلول‌های آلوئولی نسبت به عفونت آنفلوانزا، جدا از بحث چگونگی مقابله‌ی سیستم ایمنی با ویروس می‌باشد.
Frank McCormack، دکترای پزشکی Gordon و Helen Hughes Taylor استاد پزشکی داخلی و مدیر بخش ریوی مراقبت‌های ویژه، پزشکیِ خواب و نویسنده ارشد مقاله نیز می‌گوید:
کمتر از ۱ درصد سلول‌های آلوئولی، در هر لحظه به طور فعالانه در ریه‌های سالم در حال تقسیم‌اند و به طور طبیعی به عفونت آنفلوانزا مقاوم هستند. بهبود جراحت‌های ریوی که در اثر اکسيژن‌تراپی مکمل، دود سيگار و یا بیماری‌های ایجادکننده‌ي زخم در ریه‌ها ایجاد می‌شوند، در ارتباط با بیان فاکتورهای رشدی بوده که منجر به تکثیر سلول‌های ریوی می‌شود.
محققان دریافتند زمانی که sirolimus به عنوان یک عامل ضد رشدِ تایید شده توسط FDA، برای بیماری نادر ریوی به اسم LAM) lymphangioleiomyomatosis)، به نمونه‌های حیوانی مبتلا به آنفلوانزا داده شود، سبب جلوگیری از تقسیم سلول‌های آلوئولی می‌شود و در نتیجه موش‌ها را از پنومونی ویروسی و مرگ محافظت می‌کند.
McCormack می‌گوید:
اگرچه sirolimus نیز از خواص مهارکننده‌ی ایمنی که به طور بالقوه می‌تواند خطر عوارض جانبی را در بیماران مبتلا به ویروس ایجاد کند جلوگیری می‌کند، آزمایش‌های sirolimus استنشاقی نیز می‌تواند به رویکردی بیانجامد که مانع در معرض قرارگیری سیستمیک شود.
آزمایشگاه McCormack ابراز خوش‌بینی کرد که این مشاهدات دارای توان بالقوه‌ای است که در نهایت به درک دیگر عوامل نامطلوبِ خطر ابتلا به آنفلوانزا از جمله سن بسیار جوان، حاملگی و حتی شاید تغییر مدیریت پزشکی، از قبیل استفاده اضافی از اکسیژن در بیماران بستری مشکوک به پنومونی ویروسی منجر شود. علاوه بر این، تیم امیدوار است که این تحقیق همچنین منجر به تغییر الگو، در رویکرد درمانی شود.
Nikolaidis می‌گوید:
گام بعدی در این تحقیق این است که بیشتر در مورد این که چرا سلول‌های اپیتلیال آلوئولیِ درحال تقسیم، هدف بهتری برای آنفلوآنزا هستند بیشتر کاوش کنیم؛ اینکه آیا ویروس به راحتی به سلول در حال تقسیم وارد می‌شود؟! چراکه محرک‌های تقسیم، مجموعه‌ای از دستگاه‌های سلولی مورد استفاده‌ی ویروس را برای گسترش و تکثیر آن در اختیارش قرار می‌دهند و یا به این علت که تکثیر با کاهش دفاع سلولی همراه است؟!
او همچنین به دیگر مکانیزم‌های بالقوه، از مقاومت ویروسی اشاره دارد.
کاوش‌های دیگر: تحقیقات نشان می‌دهد که داروهای آسم می‌توانند از فرم کشنده‌ی پنومونی جلوگیری کنند.
اطلاعات بیشتر: Nikolaos M. Nikolaidis el al اظهار می‌دارد:
تحریک میتوژن، باعث افزایش میزان مرگ و میر ناشی از آنفلوانزا با افزایش حساسیت سلول‌های نوع II آلوئولی نسبت به عفونت می‌شود.
منبع مجله: مقالات آکادمی ملی علوم
ارائه شده توسط: مرکز بهداشت دانشگاه Cincinnati
