ویتامین‌های A و C همیشه فقط برای سلامتی مفید نیستند، آن‌ها می‌توانند روی DNAهای شما نیز تأثیر بگذارند! محققانی از کشور‌های مختلف در مؤسسه‌ی Babraham کشف کرده‌اند که چگونه این ویتامین‌ها می‌توانند حافظه‌ی اپی‌ژنتیکی را که در سلول‌ها نگه‌داری می‌شود، تغییر دهند. این مکانیسم را می‌توان در پزشکی احیاکننده و توانایی برای برنامه‌ریزی دوباره‌ی سلول‌ها برای تغییر مشخصات آن‌ها به کار برد.
هدف پزشکی احیاکننده ایجاد توانایی در سلول‌ها برای تبدیل به انواع دیگری از آن‌هاست؛ مثل سلول‌های عصبی، قلبی و یا ریوی. این سلول‌ها در اوایل دوران جنینی یافت می‌شوند (سلول‌های بنیادی جنینی) و عامل تشکیل انواع مختلفی سلول در بدن هستند. به این منظور ما نیاز داریم تا سلول‌های بالغ یک بیمار را مجبور کنیم تا به حالت جنینی برگردند و در حقیقت ویژگی‌های گذشته‌ی خود را فراموش کنند!
هویت سلول با تغییرات اپی‌ژنتیک در سطح DNA اعمال می‌شود. این تغییرات ترتیب حروف DNA را تغییر نمی‌دهند ولی تعیین می‌کنند که قدام قسمت در دسترس بوده و خوانده شود. بنابراین هر نوع خاصی از سلول تغییرات اپی‌ژنتیک مخصوص خود را دارد که مانند اثرانگشت برای آن سلول منحصر به فرد است. برای پاک کردن این حافظه از سلول باید لایه‌ای اپی‌ژنتیکی از اطلاعات از کل ژنوم پاک شود.
محققان به صورت ویژه به تغییرات اپی‌ژنتیکی توجه کردند، جایی که تگ شیمیایی متیل به نوکلئوتیدهای C در توالی DNA اضافه می‌شود. سلول‌های بنیادی جنینی سطوح پایین‌تری از این ضمایم را نشان می‌دهند که متیلاسیون سیتوزین نام دارد ولی در سلول‌های بالغ این متیلاسیون بسیار بیشتر اتفاق می‌افتد. جدا کردن تگ‌های متیل از DNA بخش مهمی از تلاش‌ها برای پاک کردن حافظه‌ی اپی‌ژنتیک سلول‌هاست.
خانواده‌ای از آنزیم‌ها که مسئول جدا کردن متیل‌ها هستند TET نام دارند. محققان سیگنال‌هایی مولکولی را بررسی کردند که فعالیت این آنزیم‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند تا بفهمند که چگونه می‌توانند از آن‌ها برای دستیابی به هدف خود، یعنی پاک کردن حافظه‌ی مورد نظر استفاده کنند.
آن‌ها به این نتیجه رسیدند که ویتامین A پاک کردن حافظه‌ی مذکور را در سلول‌های بنیادی جنینی با افزایش مقدار آنزیم‌های TET بهتر می‌کند؛ یعنی حذف گروه‌های متیل از نوکلئوتیدهای C در حضور این ویتامین با کارایی بیشتری صورت می‌گیرد. ویتامین C نیز فعالیت این آنزیم‌ها را بالا می‌برد.
درک کنونی که از اثر ویتامین A روی آنزیم TET2 به وجود آمده است به صورت بالقوه توضیح می‌دهد که چرا نسبتی از بیمارنی که مبتلا به سرطان خون پرومیلوسیت هستند نسبت به درمان‌های ترکیبی مؤثر با ویتامین A مقاومت نشان می‌دهند. با توضیح این مسأله برای حساسیت نسبت به این ویتامین می‌توان کیس‌های مقاومت نسبت به ویتامین A را بهتر مدیریت کرد. با تحقیقات بیشتر در این زمینه می‌توان برنامه‌ی مؤثرتری برای سرطان خون پرومیلوسیت و سایر سرطا‌ن‌ها ترتیب داد.
