آمیگدال، بخش کوچکی با ۱۳ ناحیه (هسته) در مغز است که به عنوان ردیاب خطر، به منظور تنطیم اضطراب و تعاملات اجتماعی، فعالیت میکند. اختلال امیگدال با بسیاری از اختلالات روانپزشکی و عصبی، از جمله (اختلال طیف اوتیسم) ASD، اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی و افسردگی، در ارتباط است.
سینتیا شامن، استاد دانشکده علوم روانپزشکی و رفتاری انیستیتو UC Davis MIND و نویشنده دوم این مقاله، اعتقاد دارد که:
آمیگدال ساختاری منحصر به فرد در مغز است که در دوره نوجوانی و هرچه ما از نظر اجتماعی و احساسی رشد میبابیم، رشد چشمگیری میکند. و البته هر انحراف از این مسیر تکاملی، عمیقا بر رفتار انسان تاثیر میگذارد.
به منظور درک اینکه آیا عوامل سلولی بر روی رشد و تکامل آمیگدال تاثیر گذار هستند یا خیر، این تیم تحقیقاتی، مغز ۵۲ انسان را پس از مرگ مورد آزمایش قرار دادند. این افراد که از دو گروه سالم و ASD بودند، در رده سنی ما بین ۲ تا ۴۸ سال قرار داشتند.
شامن میگوید:
شگفت انگیز بود! مطالعات ما نشان میداد که تعداد نورون های یکی از نواحی آمیگدال، در افراد سالم، تا بیش از ۳۰% از دوران کودکی تا بزرگسالی افزایش یافته بود.
نتایج در مورد افراد با اختلال اوتیسم، بسیار متفاوت بود. به این معنی که تعداد نورون‌ها در بخش آمیگدال با افزایش سن، کاهش یافته‌است. البته ما نمی‌دانیم که تعداد زیاد نورون‌های آمیگدال در اوایل پیشرفت ASD به کاهش تعداد آن‌ها مرتبط هست یا خیر.
ممکن است داشتن بیش از حد نورون ها باعث ایجاد اضراب و چالش در تعاملات اجتماعی این افراد شده‌باشد. با این حال، با گذشت زمان و فعالیت مداوم این ناحیه، میتواند منجر به از دست دادن نورون‌های آن شود.”
شامن و تیم او، بر این باورند که در صورت فهم و درک چگونگی تغییرات سلول ها به هنگام بلوغ و نوجوانی در آمیگدال، امکان مداخله و درمان علائمی هم‌چون اضطراب را در افراد مبتلا به اوتیسم و دیگر اختلالات عصبی، فراهم می‌شود.
