آوریل ماه پذیرش اوتیسم است، پس زمان بهتری وجود ندارد که به یکی از بیماری‌‌های رشدی بپردازیم که بسیار بد درک شده‌است. بسیاری از افرادی که اوتیسم ندارند، فرض‌های بررسی‌نشده و تصورات اشتباهی درباره اوتیسم دارند. برای مثال آیا تا به حال شنیده‌اید که افراد اوتیستیک توانایی همدردی ندارند؟ اگر قبلا فکر نکرده‌اید که این تصور کاملا اشتباه است، تحقیق جدید این کلیشه را زیر سوال می‌برد.
مقاله مرتبط: تاریخچه اوتیسم
چشم‌ها آن را دارند (اضطراب، خودشه!)
یکی از کلیشه‌های مخرب درباره افراد اوتیستیک این است که آنها تقریبا حس همدردی ندارند، یا اینکه آنها یک نظریه ذهن ناقص یا تکامل‌نیافته دارند. این ایده به سال های ۱۹۸۰ برمی‌گردد، هنگامی که روان‌شناس انگلیسی، سایمون بارون-کوهن از چیزی که خودش “نابینایی ذهن” نامید، به عنوان نشانه ابتدایی اوتیسم دفاع کرد. برای وی، این را توجیه می‌کرد که چرا بسیاری از مردم از طیف اوتیسم، از ارتباط چشمی خودداری می‌کنند. بارون-کوهن پیشنهاد کرد که مردم اوتیستیک نیاز ارتباط چشمی را حس نکردند چون آنها فاقد توانایی تصور کردن افکار و احساسات دیگران هستند.
همان طور که می‌توانید تصور کنید، بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم یا درخودماندگی مشکلی طولانی مدت در تعبیر شرایط‌شان داشته‌اند، که موجب شده از نظر بیولوژیکی به عنوان افرادی که نمی‌توانند همدردی داشته باشند، خوانده شوند. افراد اوتیستیک این را سالها می‌گفتند که “این بی احترامی است که بگویند شما توانایی درک کردن آدم هایی که برای شما اهمیت دارند را ندارید”. در نهایت در سال ۲۰۱۷، یک مطالعه مخالفت‌های آن ها را با یک توضیح جایگزین برای مشکل ارتباط چشمی، توجیه کرد، چیزی که واقعا با تجربیات آنان سازگار بود.
آن طور که مشخص شد، مساله این نیست که افراد اوتیستیک نسبت به احساسات دیگران حساس نیستند. بیشتر مساله این است که مغز آن ها بسیار حساس است. وقتی که به داوطلبان اوتیستیک تصاویری محرک از چهره‌های آدم‌های دیگر داده شد، محققان فعالیتی اضافی را در آمیگدالا یافتند، بخشی از مغز که مسئول تشخیص چهره‌ها و بیان احساسات در چهره‌هاست. این نوع از برانگیختگی زیاد می‌تواند موجب اضطراب بسیار شدیدی بشود، که باعث می‌شود در هنگام دیدن یک غریبه (یا دوست) چشم‌ها از ترس به پایین نگاه کنند. این اضطراب را تشدید کرده‌است؟ در واقع این چیزی است که افراد اوتیستیک در تمام این مدت راجع به آن صحبت می‌کرده‌اند.
مقاله مرتبط: کودکان مبتلا به اوتیسم و ADHD ریسک بالاتری نسبت به ابتلا به نگرانی و استرس دارند
یک الگوی جدید
بسیاری از درمان‌هایی که برای افراد مبتلا به اوتیسم طراحی شده، تمرکز اصلی را روی غلبه بر این نزاع در ارتباط چشمی گذاشته‌اند. اما طبق گفته دکتر سو فلچر-واتسون از نمایندگان جامعه توسعه مطالعات اوتیسم:
یادگیری نگاه کردن به چشم دیگران می‌تواند مانند این باشد که یک فرد چپ دست با دست راستش بنویسد.
ممکن هست، اما شاید باعث ناراحتی‌شان بشود و غیرلازم است.
در حالی که راه‌هایی وجود دارد برای اینکه مردم عادی احساس راحتی بیشتری داشته باشند (مثل نگاه کردن به ابروهایشان به جای اینکه به چشم‌هایشان نگاه کنید)، شاید آن‌هایی از ما که ظاهرا در مشارکت‌های اجتماعی‌مان بسیار خوب هستیم بتوانند به راه‌های کمتر سنتی روی بیاورند. پس از همه این‌ها، اکثر هنجارهای اجتماعی ما بر اساس این فرض به ظاهر بدیهی ساخته شده‌اند که برای آدم‌هایی است که مبتلا به اوتیسم نیستند.
اگر می‌خواهید بیشتر بدانید که زندگی همراه با اوتیسم چگونه است، بهترین راه این است که از فردی بپرسید که با آن زندگی کرده‌است. می‌توانید کتاب “Loud Hands: Autistic People, Speaking“را بخوانید. افراد واقعی از گذشته تا امروز تجربیات زندگی‌شان را در آن بیان کرده‌اند.
