ممکن است دیگر فرصتی برای ایجاد تاثیر اولیه بدست نیاورید- اما مطالعات اخیر نشان می‌دهد که احتمالا دیگر نیازی به آن ندارید.
این تحقیق که در مجله Science Psychology منتشر شده است، بیان می‌کند که اغلب افراد پس از اولین ملاقات با دیگران تاثیری که می‌توانند بر دیگران بگذارند را دست کم می‌گیرند.
Gus Cooney ، روانشناس اجتماعی در دانشگاه هاروارد که با همکاری Erica Boothby این مقاله را منتشر کرده است، می‌گوید: “من همیشه این تصور و سوء ظن اشتباه را دارم که شاید کسی که من با او صحبت می‌کنم مرا دوست نداشته باشد یا به اندازه‌ای که من از صحبت کردن با او لذت می‌برم لذت نبرد. “آیا این فقط مشکل من است یا این همه این مشکل را دارند؟”
محققان مجموعه‌ای از آزمایش‌هایی را انجام دادند که در آن دو نفر برای اولین بار با یکدیگر ملاقات و صحبت می‌کردند، سپس عملکرد مکالمه خود و شخص دیگر را ارزیابی می‌کردند. محققان متوجه شدند که در تمام مکالمات با مدت زمان‌های مختلف، برخی با موضوعات از پیش تعیین شده و بعضی بدون موضوع از پیش تعیین شده، طرفین مکالمه هم‌صحبت خود را دوست داشتنی‌تر و لذت بخش‌تر از آنچه خودشان ارزیابی کرده بودند، توصیف کرده‌اند.
Cooney می‌گوید، بخصوص در افراد خجالتی این “شکاف ارتباطی” بزرگ‌تر است، اما این مسئله در مورد تمام انواع شخصیتی اتفاق می‌افتد. حتی شواهدی از طریق یک مطالعه که در یک سال تحصیلی برای دانشجویان تحصیلات تکمیلی مورد بررسی قرار گرفت، جمع آوری شده بود، که تصور اشتباه فراتر از تعاملات اولیه، می‌تواند ماه‌ها یا بیشتر ادامه یابد.
از آنجا که در یک مکالمه اینکه هر دو طرف مکالمه دوست داشتنی‌تر باشند غیر ممکن است، Cooney می‌گوید یافته‌های جدید نشان می‌دهد که ما با آشنایان جدید خود مهربان‌تر از آنچه با خود هستیم رفتار می‌کنیم و در نتیجه مردم ما را از آنچه فکر می‌کنیم بیشتر دوست دارند.
بعقیده‌ی Cooney ، عوامل متعددی در احتمال بروز شکاف ارتباطی دخیل است. مثلا به عنوان یک دلیل، مردم ممکن است بیش از حد به بخش مکالمه‌ی خود متمرکز باشند بطوریکه دیگر نتوانند تشخیص دهند که طرف مقابل چه حسی دارد. Cooney توضیح می‌دهد: “ما نمی‌دانیم که دیگران چه فکری می‌کنند و بنابراین ما فکر و احساس خودمان را در مورد خودمان با فکر آن‌ها جایگزین می‌کنیم.” “ما اساسا چیزی را که خود در مورد عملکرد خودمان فکر می‌کنیم، طرح ریزی می‌کنیم و فرض می‌کنیم که این چیزی است که دیگران درمورد ما فکر می‌کنند.”
مردم در رابطه با خود نسبت به آشنایان جدید سخت گیر‌تر هستند. پس از یک مکالمه، شما می‌توانید به عقب نگاه کرده و هرچه را که اشتباه کرده‌اید بطور ذهنی اصلاح کنید، یا مواردی را که جالب‌تر یا مهربان‌تر یا سلیس‌تر بودید را بخاطر بسپارید.شما ساختار ذهنی ثابتی برای ملاقات با افراد مختلف ندارید، بنابراین ممکن است “ارزش بیشتری به ظاهر آن‌ها بدهید و بسیار بخشنده‌تر باشید”.
این یک مشکل بالقوه است، زیرا کم دانستن ارزش خودتان ممکن است باعث ایجاد غمگینی و اضطراب یا موجب از دست دادن تعاملات ارزشمند شخصی شود. در حالی که در این مطالعه به استراتژی‌های غلبه بر شکاف ارتباطی توجهی نمی‌شود، Cooney معتقد است در جایگاه مناسبی برای اصلاح این امر قرار داریم.
“ما همیشه این عادت آنالیز پس از وقوع ماجرا را داریم. Cooney می‌گوید صدا‌های کوچکی که در سر شما روشن می‌شود و شما شروع به فکر کردن درباره گفتگوی خود می‌کنید. “به این صدا و میزان صحت آن مشکوک باشید.”
مطالعه‌ی جدید دیگر منتشر شده در طبیعت رفتار انسان، این نوع از سخنان انگیزشی را پشتیبانی می‌کند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که وقتی فردی تاثیر مثبت اولیه را ایجاد می‌کند، طرف مقابل آن را به یاد می‌آورد – اما وقتی اولین ملاقات به بدی پیش برود، طرف مقابل آماده و مایل است که ذهن خود را عوض کند و فرصتی دیگر به او بدهد.
این تحقیق براساس یک سناریوی فرضی بود که در آن یک غریبه برای گرفتن پول فردی را با شوک الکتریکی تهدید می‌کند – که این کار یک تصور کاملا منفی از فرد ایجاد می‌کند -محققان دریافتند که شرکت کنندگان در این مطالعه تمایل دارند حتی برای یک ثانیه هم شده فرصت دوباره به تهدید ککندگان با شوکر الکتریکی نیز بدهند، پس احتمالا بعد از یک مکالمه‌ی نرمال شما بدون شوکر الکتریکی نیز می‌توانید کار خود را به خوبی انجام دهید!
