پدوفیلیا یا تمایل به کودکان چیست؟

پدوفیلیا به عنوان داشتن تمایل جنسی به کودکان نابالغ یا کودکانی که به بلوغ نرسیده‌اند، توصیف می‌شود.

تعریف

پدوفیلیا نوعی انحراف جنسی محسوب می‌شود، وضعیتی که در آن تحریک جنسی و رضایت جنسی فرد وابسته به تصور و شرکت در رفتار‌های جنسی غیرطبیعی شدید و داشتن رابطه‌ی جنسی با کودکانی که به طور کلی سن ۱۳ سال یا کمتر از آن است. پدوفیل‌ها معمولا مردان هستند و ممکن است به یک یا هر دو جنس تمایل داشته باشند. میزان تمایل این افراد به بزرگسالان جنس مخالف، متفاوت است.
اختلال پدوفیلیا را می‌توان در افرادی که مایل به افشای این انحراف جنسی هستند و همچنین در افرادی که هر گونه تمایل جنسی به کودکان را رد می‌کنند، با وجود شواهد علمی، تشخیص داد. برای اینکه این شرایط  تشخیص داده شود موارد زیر را در نظر بگیرید، فرد باید براساس تمایلات جنسی خود و برای رفع آن‌ها عمل کند در غیراین صورت در نتیجه خواسته یا فانتزی جنسی خود دچار آشفتگی و پریشانی شدید خواهد شد. بدون این دو معیار، فرد احتمالا گرایش جنسی پدوفیلایا دارد، اما مبتلا به اختلال پدوفیلیا نیست.
میزان شیوع اختلال پدوفیلیا مشخص نمی‌باشد اما بیشترین میزان شیوع در جمعیت مردان است و چهار تا پنچ درصد جمعیت مردان را شامل می‌شود. شیوع آن در زنان کمتر است و بخش کوچکی نسبت به شیوع آن در جمعیت مردان را شامل می‌شود.

تخمین زده می‌شود ۲۰ درصد از کودکان آمریکایی مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته‌اند به همین دلیل پدوفیلیا یک انحراف جنسی شایع است. متجاوزان معمولا اعضای خانواده یا دوستان کودک هستند. انواع فعالیت‌های جنسی متفاوت هستند و ممکن است فقط شامل نگاه جنسی به یک کودک یا در آوردن لباس کودک و دست زدن به او باشد. با این حال، این اعمال اغلب شامل رابطه‌ی جنسی دهانی و یا لمس اندام‌های تناسلی کودک یا متجاوز باشد. مطالعات نشان می‌دهد که کودکانی که احساس تنهایی می‌کنند با احتمال بیشتری در معرض خطر سوء استفاده جنسی قرار دارند.

نشانه‌ها

برای تشخیص پدوفیلیا معیار‌های زیر باید حضور داشته باشند:

تمایل جنسی شدید و مداوم، خواسته یا رفتار‌هایی که شامل رابطه و فعالیت جنسی با یک کودک نابالغ ( معمولا ۱۳ سال یا کمتر) به مدت بیشتر از شش ماه باشد.

این تمایلات جنسی بر روی اعمال فرد اثر داشته باشد و یا سبب اختلال بالینی در فعالیت‌های اجتماعی، حرفه‌ای و یا موارد اثر فرد شود.

فرد حداقل ۱۶ تا ۵ سال با کودک نابالغ اختلاف سنی داشته باشد. اگرچه این مورد شامل کودکانی که اواخر دوره بلوغ خود را سپری می‌کنند و با یک فرد ۱۲ یا ۱۳ ساله رابطه جنسی دارند را شامل نمی‌شود.

علاوه بر این، تشخیص باید مشخص کند که آیا فرد به طور خاص فقط به کودکان تمایل دارد یا نه ، جنسیتی که فرد به آن علاقه مند می‌باشد را مشخص کند و تعیین کند که آیا خواسته‌های جنسی فرد محدود به نزدیکان و اعضای خانواده‌اش می‌باشد.

مشکلات عدیده‌ای در تشخیص پدوفیلیا وچود دارد. مثلا این افراد به ندرت به طور داوطلبانه به دنبال کمک برای درمان وضعیت خود می‌روند- مشاوره و درمان اغلب بخاطر حکم دادگاه است. مصاحبه‌ها، نظارت و یا پرونده‌های اینترنتی که از طریق تحقیقات جنایی به دست آمده است می‌تواند شواهد مفید در تشخیص اختلال بدست بدهد. استفاده گسترده از پورنوگرافی کودکان یک شاخص تشخیصی مفید برای اختلال پدوفیلیا است. علاوه بر این، تحریک جنسی تناسلی را می‌توان در محدوده آزمایشگاهی از طریق محرک‌های جنسی بر اساس تغییر نسبی در آلت تناسلی اندازه گیری کرد.
انحرافات جنسی به عنوان یک گروه دارای میزان بالایی از چند ابتلایی است( یعنی احتمال حضور چند مورد از این انحرافات جنسی بطور همزمان در یک فرد بالا است.) و هم چنین میزان بالای همراهی با اضطراب، افسردگی عمده یا اختلالات خلقی و اختلالات سوء مصرف مواد وجود دارد.

علل

علت پدوفیلیک بودن( بطور کلی همه‌ی انواع انحرافات جنسی) نامعلوم است.شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ممکن است این مسئله میان نسل‌های خانواده تکرار شود، پس تشخیص اینکه آیا این مسئله ارثی است یا در نتیجه یادگیری رفتاری است مشکل می‌باشد.

اثر فاکتور‌های دیگر مثل اختلالات هورمون‌های جنسی مردانه و سروتونین مغزی، هنوز به عنوان فاکتور‌های اثر گذار در انحراف جنسی و پدوفیلیا اثبات نشده‌اند. پیشینه‌ی مورد سو استفاده قرار گرفتن در دوران کودکی می‌تواند یک عامل بالقوه در پدوفیلیک شدن فرد باشد که البته این مورد نیز هنوز به اثبات نرسیده است.

مدل‌های یادگیری رفتاری نشان می‌دهد کودکانی که قربانی یا ناظر رفتا‌ر‌های جنسی نامناسب هستند یاد می گیرند و تقلید می‌کنند و بعدها برای انجام همین رفتارها تقویت می‌شوند. این افراد از تماس‌های اجتماعی و جنسی عادی محروم شده اند و از این رو، بدنبال لذت بردن بواسطه‌ی رفتار‌های کمتر پذیرفته شده‌ی اجتماعی می‌باشند. مدل‌های فیزیولوژیک بر ارتباط هورمون‌ها، رفتار و سیستم عصبی مرکزی با توجه ویژه به عمل تجاوز و هورمون‌های جنسی مردانه تمرکز می‌کنند.

افراد ممکن است از علاقه جنسی خود به کودکان در دوران بلوغ مطلع شوند. پدوفیلیا ممکن است شرایطی مادام العمر باشد، اما اختلال پدوفیلیک شامل عناصری است که ممکن است در طول زمان تغییر کند (پریشانی، اختلال روانشناختی، تمایل به اعمال فشار).

درمان‌ها

داروها می‌توانند در کنار روان درمانی برای درمان اختلال پدوفیلیا مورد استفاده قرار گیرند. چنین داروهایی شامل آنتی آندروژن‌هایی هستند که باعث کاهش میل جنسی می‌شوند، مدروکسی پروژسترون استات  (Provera)و لوپرولید استات (لوپرون). مهار‌کننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) ممکن است برای درمان اختلالات جنسی اجباری تجویز شوند و/ یا از اثرات جانبی آن برای کاهش میل جنسی استفاده مفید کرد. به طور معمول از دوزهای بالاتر که اغلب برای درمان افسردگی استفاده می‌شود، می‌توان استفاده کرد. این داروها شامل سرترالین، فلوکستین، فلووکسامین، سیتالوپرام، پاروکستین می‌باشد.

شدت تحریک جنسی به طور پیوسته با رفتار پارافیلوسی ارتباط ندارد و سطح بالایی از تستوسترون در حال گردش، مردان را به  انحراف جنسی مستعد نمی‌کند. هورمون‌هایی مانند مدروکسی پروژسترون استات و سایپروترون استات باعث کاهش سطح تستوسترون می‌شود که باعث کاهش میل جنسی و تجاوز می‌شود. این هورمون‌ها فرکانس نعوظ، تخیلات جنسی و شروع رفتارهای جنسی، از جمله استمناء و مقاربت را کاهش می‌دهد. از هورمون‌ها به طور معمول در کنار روش‌های رفتاری و شناختی استفاده می‌شود. داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین همچنین موفق به کاهش میل جنسی شده‌اند، اما به طور موثر فانتزی‌های جنسی را هدف قرار نداده‌اند.

تحقیقات نشان می‌دهد که مدل‌های شناختی-رفتاری در درمان افراد مبتلا به اختلال پدیوفیلیا موثر هستند. چنین مدل‌هایی عبارتند از: تهدید ناگوار، مقابله با تحریفات شناختی، همدلی با قربانی (نشان دادن فیلم عواقب در انتظار قربانیان)، آموزش رفتار‌های اجتماعی (آموزش مهارت‌های اجتماعی، مدیریت زمان، ساختار)، پیشگیری از عود رفتار (شناسایی سوابق رفتار و چگونگی جلوگیری از پیش آگهی‌ها)، سیستم‌های نظارت (همکاری افراد خانواده که به نظارت بر رفتار بیمار کمک می‌کنند) و ثبات در طول زندگی.

تهدید ضدانسانی شامل استفاده از محرک‌های منفی برای کاهش یا از بین بردن رفتار است. یکی از این درمان‌ها ایجاد حساسیت پنهانی است که شامل بیمار درحال استراحت و تجسم صحنه‌های رفتار انحرافی است که به دنبال یک رویداد منفی مانند گیر کردن آلت تناسلی خود در زیپ شلوار خود است. خشونت همراه این است که هشیاری فرد را نسبت به  این رفتار منفی تحریک کنیم، مانند بوی نامطبوعی که توسط درمانگر پمپ می‌شود. هدف این است که بیمار رفتارهای انحرافی را با بوی نامطبوع مرتبط سازد. رفتار ضد انسانی رفتاری خشونت آمیز است که هدف از آن  تحقیر مجرم برای متوقف کردن رفتار انحرافی است. به عنوان مثال، متخلف ممکن است نوار ویدئویی از این دست جرایم را تماشا کند و هدف این است که این تجربه برای متخلف ناراحت کننده و توهین آمیز باشد.

روش‌های آماده سازی مثبت وجود دارد که بر آموزش مهارت‌های اجتماعی و جایگزین و رفتار مناسب‌تر تمرکز دارد. به عنوان مثال، بازسازی، دادن بازخورد فوری به بیمار است که ممکن است به تغییر رفتار او کمک کند. به عنوان مثال، فرد ممکن است به یک بیوفیدبک متصل شده به نور متصل شود، و به او آموزش داده می‌شود که باید نور دستگاه را در محدوده خاصی از رنگ زمانی که در معرض موارد تحریک کننده جنسی قرار می‌گیرد، نگه دارد.

درمان‌های شناختی عبارتند از: اصلاح شناختی و آموزش همدلی. تجدید ساختار تحریفات شناختی شامل اصلاح افکار پدوفیلیا است که فکر می‌کند که کودکی که می‌بیند تمایل فعالیت‌ و همکاری در چنین رفتار‌هایی را دارد. یک پدوفیل دختری جوان با شلوار کوتاه می‌بیند ممکن است به اشتباه فکر کند، “او به من تمایل دارد”. آموزش همدلی شامل کمک به متجاوز است که از زاویه دید قربانی به موضوع نگاه کند صدمه‌ای که به او می‌زند را درک کند.

پیش آگهی برای پدوفیلیا دشوار است. برای پدوفیل ها، این تمایل‌های طولانی مدت جنسی درباره کودکان می‌تواند بسیار دشوار و آزار دهنده  باشد. متخصصین تلاش می‌کنند تا شدت فانتزی‌های پدوفیلیا را کاهش دهند و استراتژی‌های مقابله‌ای را برای بیمار ایجاد کند، اما در ابتدا فرد باید بپذیرد که مشکلی وجود دارد و مایل باشد در درمان موفق آن شرکت کند. روان درمانی پویا، تکنیک‌های رفتاری، رویکردهای شیمیایی و مداخلات جراحی نتایج مختلفی دارند. ثبات در طول زندگی یک رویکرد عملی و واقع بینانه است.