نگاه کلی
تاندونیت التهاب یا آزار یک تاندون(طناب‌های فیبری ضخیم که عضله را به استخوان متصل می‌کند) می‌باشد. این عارضه سبب درد و تندرنس(حساس شدن)درست در بیرون مفصل می‌شود.
گرچه تاندونیت می‌تواند در هر تاندونی از بدن ایجاد شود، اما شایع‌ترین محل‌های آن اطراف شانه، آرنج، مچ، زانو و پاشنه است.
برخی اسامی شایع برای تاندونیت‌های مختلف عبارتنداز:
- آرنج تنیس بازان
- آرنج گلف بازان
- شانه چوگان بازان
- شانه شناگران
- زانوی پرش کنندگان
اغلب موارد تاندونیت می‌توانند با استراحت، فیزیوتراپی و درمان دارویی برای کاهش درد به طور موفقیت آمیزی درمان شوند. اگر تاندونیت شدید بوده و منجر به پارگی تاندون شود باید جراحی گردد.
علائم
علائم و نشانههای تاندونیت در محل اتصال تاندون به استخوان ایجاد می‌شود و اغلب شامل موارد زیر است:
- دردی که اغلب مبهم است، به خصوص هنگام حرکات دادن اندام یا مفصل
- تندرنس
- تورم خفیف
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم
اغلب موارد تاندونیت به روش‌های خود درمانی پاسخ می‌دهند. اگر علائم شدید و ادامه دار باشند و کارهای روزانه فرد را دچار تداخل کنند باید به پزشک مراجعه شود.
دلایل
گرچه تاندونیت می‌تواند ناشی از یک آسیب ناگهانی باشد، اما بیشتر احتمال دارد این عارضه ناشی از حرکات تکراری در طول زمان باشد. اغلب افرادی که شغل و سرگرمی آنان شامل حرکات تکراری است و به تاندون استرس وارد می‌کند، دچار تاندونیت می‌شوند.
استفاده از تکنیک‌های مناسب هنگام انجام ورزش‌ها و مشاغلی که شامل حرکات تکراری است بسیار مهم می‌باشد. تکنیک نامناسب می‌تواند فشار اضافی به تاندون وارد کرده و با گذشت زمان سبب تاندونیت شود.
عوامل خطرزا
عواملی که خطر ابتلا به تاندونیت را افزایش می‌دهند شامل سن، مشاغل خاص یا ورزش‌های خاص هستند.
سن
با افزایش سن، انعطاف تاندونها کاهش می‌یابد و بیشتر در معرض آسیب قرار می‌گیرند.
شغل
تاندونیت در افرادی که شغل آنان شامل موارد زیر باشد بیشتر است:
- حرکات تکراری
- پوزیشن‌های نامناسب
- ویبرشن یا لرزش
- دست بالای سر بردن‌های مکرر
- تقلای زیاد
ورزش
اگر فرد به ورزش‌های خاصی که شامل حرکات تکراری به خصوص با تکنیک‌های نامناسب است اشتغال داشته باشد، احتمال تاندونیت در وی بیشتر است. این ورزش‌ها عبارتنداز:
- بیس بال
- بسکتبال
- بولینگ
- تنیس
- گلف
- دو
- شنا
عوارض
بدون درمان مناسب تاندونیت می‌تواند خطر پارگی تاندون را افزایش دهد که ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد.
اگر آزار در تاندون برای چندین هفته یا ماه ادامه داشته باشد، عارضه‌ای به نام تاندینوز ایجاد می‌شود. این عارضه شامل تغییرات مخرب تاندون همراه با تشکیل رشد عروق خونی جدید غیرطبیعی می‌باشد.
تشخیص
پزشک در اغلب موارد می‌تواند تاندونیت را تنها با معاینه تشخیص دهد. در صورت نیاز ممکن است تصویربرداری با اشعه ایکس یا دیگر تصویربرداری‌ها را برای افتراق دیگر بیماری‌ها که علائم مشابهی دارند درخواست نماید.
درمان
هدف از درمان تاندونیت تسکین درد و کاهش التهاب است. اغلب مواظبت و نگه داری توسط خود فرد شامل استراحت، کیسه یخ و داروهای مسکن می‌تواند بیماری وی را برطرف کند.
دارو درمانی
برای تاندونیت پزشک داروهای زیر را تجویز می‌کند:
مسکن: استفاده از داروهای آسپرین، ناپروکسن یا ایبوپروفن می‌تواند درد ناشی از تاندونیت را تسکین دهد. استفاده از کرم‌های موضعی ضدالتهاب نیز می‌تواند مؤثر باشد.
کورتیکواستروئید: در برخی موارد ممکن است پزشک دارویی استروئیدی را اطراف تاندون تزریق کند تا تاندونیت را تسکین دهد. داروهای استروئیدی برای تاندونیت‌هایی که بیش از ۳ ماه طول کشیده‌اند(تاندونیت مزمن)تجویز نمی‌شود، چرا که می‌تواند سبب تضعیف تاندون و پارگی آن شود.
پلاسمای پلاکتی(PRP): در این روش نمونه‌ای از خون خود فرد گرفته شده و پلاکت و عوامل بهبود دهنده جدا می‌شوند. سپس این محلول به محل تاندونیت مزمن تزریق می‌شود. گرچه هنوز تحقیقات در مورد اثرات این روش ادامه دارد، اما تزریق PRP در محل تاندونیت مزمن نتایج موفقیت آمیزی دارد.
فیزیوتراپی
فرد می‌تواند از برنامه فیزیوتراپی برای افزایش انعطاف و قدرت واحد تاندونی عضلانی آسیب دیده بهره جوید.
جراحی و شیوه‌های درمانی دیگر
در مواردی که فیزیوتراپی نتواند علائم را از بین ببرد، پزشک موارد زیر را پیشنهاد خواهد کرد:
درای نیدلینگ(سوزنکاری خشک): این روش شامل ایجاد سوراخ‌هایی کوچک در تاندون با استفاده از سوزنی نازک است تا عوامل بهبود دهنده در تاندون را تحریک کنند.
درمان اولتراسونیک: در این روش نسبتاً تهاجمی برشی کوچک ایجاد کرده و دستگاهی را وارد می‌کنند تا بافت اسکار در تاندون را بردارد. در این روش از گاید سونوگرافی استفاده می‌شود.
جراحی: بسته به شدت آسیب وارده به تاندون، اصلاح با جراحی ممکن است نیاز باشد، به خصوص در مواردی که تاندون از محل اتصال به استخوان جدا شده باشد.
شیوه زندگی و درمان خانگی
با استفاده از روش‌های خانگی زیر می‌تواند بهبودی را سرعت بخشیده و به جلوگیری از عوارض دیگر کمک کرد.
استراحت: از فعالیت‌هایی که سبب افزایش درد تاندون می‌شود باید خودداری کرد. استراخت برای ترمیم بافت آسیب دیده ضروریست.
یخ: برای کاهش درد، اسپاسم عضلانی و التهاب روزانه چندین مرتبه یخ روی محل آسیب دیده گذاشته شود.
فشار دادن: تورم می‌تواند سبب سلب حرکت مفصل شود، پس باید ناحیه متورم را فشرد تا تورم رفع شود. بانداژهای الاستیک می‌توانند به این امر کمک کنند.
بالابردن: اگر تاندونیت زانو را درگیر کند، پای درگیر را باید بالاتر از سطح قلب برد تا تورم کاهش یابد.
