یک تجزیه و تحلیل از گزارش‌های سیستم سلامت بیش از ۶۲ میلیون نفر در ایالات متحده، نشان داده است که ارتباطی بین خارج کردن آپاندیس و افزایش خطر پیشرفت بیماری پارکینسون وجود دارد.
محققان اطلاعات مربوط به افرادی را که تحت عمل خارج کردن آپاندیس قرار گرفته بودند، با افرادی که این جراحی را نداشتند، مقایسه کردند.
تجزیه و تحلیل نشان داد افرادی که عمل خارج کردن آپاندیس را انجام داده‌اند، مدت‌ها بعد، به احتمال بیش از ۳ برابر بیشتر دچار پیشرفت بیماری پارکینسون می‌شوند.
این یافته‌ها، شواهدی بیشتر مبنی بر ارتباط بین روده و مغز در بیماری پارکینسون است.
مطالعات قبلی که بر روی نقش آپاندیس تمرکز داشته است، نتایج گیج‌کننده‌ای را در این مورد به دست آورده است که خارج کردن آپاندیس خطر پیشرفت بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد یا برعکس؟
برای مثال، یک مطالعه در مورد اختلالات حرکتی در سال ۲۰۱۶ بر روی ۱.۵ میلیون نفر در دانمارک نشان داد خطر پیشرفت بیماری پارکینسون در آینده، در افرادی که جراحی خارج کردن آپاندیس را انجام داده‌اند کمی بیشتر است.
بر عکس، یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ بر روی بیش از ۱.۶ میلیون نفر در سوئد نشان داد که خارج کردن آپاندیس، مرتبط با خطر پایین و تاخیر در پیشرفت بیماری پارکینسون است.
این مباحثه باعث شد که محققان مطالعه‌ی جدید، تجزیه و تحلیل گسترده‌تری را بر روی گزارش‌های سلامت الکترونیکی ۶۲.۲ میلیون نفر از ۲۶ سیستم سلامت در ایالات متحده آغاز کنند.
در چکیده‌ای از یک مطالعه در زمینه‌ی دستگاه گوارش، نویسندگان گوشزد می‌کنند آن چه که در تحقیق در مورد خارج کردن آپاندیس و خطر بیماری پارکینسون کنار گذاشته شده است، “اطلاعات اپیدمولوژی در مقیاس بزرگ” است.
سرپرست نویسندگان مطالعه، دکتر محمد شریف، پزشک مرکز درمانی بیمارستان‌های دانشگاه Cleveland و Case Western Reserve، یافته‌های این مطالعه را در کنگره‌ی “هفته‌ی بیماری‌های گوارشی” San Diego ارائه خواهد داد. این کنگره در روزهای ۱۸ تا ۲۱ مه سال ۲۰۱۹ برگزار خواهد شد.
ارتباط پارکینسون، پروتئین آلفا سینوکلئین و روده!
پارکینسون یک بیماری است که به تدریج، سلول‌هایی را در بخشی از مغز که مسئول کنترل حرکت هستند، تخریب می‌کند. علائم پارکینسون شامل سختی حرکت، لرزش، کندی و مشکلات تعادلی است.
از آن جایی که این بیماری افراد مسن را بیشتر درگیر می‌کند، تعداد و سهم افرادی که با بیماری پارکینسون زندگی می‌کنند، در جمعیت‌های مسن در حال افزایش است. تا کنون هیچ درمانی برای آهسته کردن روند بیماری پارکینسون ایجاد نشده است.
راهی که دانشمندان برای درمان بیماری دنبال می‌کنند، مرتبط با آلفا سینوکلئین است؛ آلفا سینوکلئین پروتئینی است که در پیشرفت بیماری پارکینسون نقش مهمی دارد.
مشخص نیست که این پروتئین در افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون نیستند چه عملکردی دارد؛ ولی آلفا سینوکلئین در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، توده‌های سمی به نام اجسام Lewy ایجاد می‌کند.
دکتر شریف می‌گوید که مطالعات جدیدتر، توده‌هایی از آلفا سینوکلئین را در مجرای گوارشی افرادی که در مراحل ابتدایی بیماری پارکینسون هستند، یافته است.
او می‌گوید:
این همان دلیلی است که دانشمندان به خاطر آن در سراسر جهان دنبال پیدا کردن شواهدی از مجرای گوارشی (شامل آپاندیس) در مورد بیماری پارکینسون هستند.
خارج کردن آپاندیس و خطر بالای بیماری پارکینسون
از گزارش‌های ۶۲.۲ میلیون بیمار که محققان بررسی کردند، ۴۸۸۱۹۰ بیمار، جراحی خارج کردن آپاندیس را انجام داده بودند. از بین این افراد، ۴۴۷۰ نفر (%۰.۹۲) برای تشخیص بیماری پارکینسون مورد بررسی قرار گرفتند.
از باقی آن‌ها (۶۱.۷ میلیون نفر) ، تنها ۱۷۷۲۳۰ نفر (%۰.۲۹) تشخیص بیماری پارکینسون را دریافت کردند.
هم‌چنین تیم پژوهشی دریافت که احتمال بیش از سه برابر برای ابتلا به بیماری پارکینسون به دنبال خارج کردن آپاندیس، به سن، جنسیت و نژاد بستگی ندارد.
دکتر محمد شریف می‌گوید:
این مطالعه یک رابطه‌ی واضح را بین آپاندیس یا خارج کردن آپاندیس و بیماری پارکینسون نشان می‌دهد؛ ولی این تنها یک وابستگی است. تحقیقات بیشتری نیاز است تا این ارتباط را تایید کند تا ما نیز مکانیزم‌های درگیر در این فرآیند را بهتر بشناسیم.
