لنفوگرانولوم ونروم یا LGV به واسطهی سروتیپهای L1 ، L2 و L3 باکتریهای کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد میشود. این سروتیپها با سروتیپهای کلامیدیایی که باعث تراکوم، التهاب ملتحمه و اورتریت کلامیدیال و سرویسیت میشوند متفاوت هستند زیرا قادر است به غدد لنفاوی منطقه نیز حمله کرده و تکثیر یابد.
وقوع لنفوگرانولوم ونروم به طور پراکنده در ایالات متحده مشاهده شده است اما در مناطقی از آفریقا، هند، آسیای جنوب شرقی، آمریکای جنوبی و کارائیب بومی است. این بیماری در مردان شیوع بیشتری نسبت به زنان دارد. لنفوگرانولوم ونروم به طور قابل توجهی در آمریکای شمالی، اروپا و استرالیا در میان مردان همجنسگرایی که با مردان رابطه جنسی دارند گزارش شده است.
علائم و نشانهها
لنفوگرانولوم ونروم در ۳ مرحله رخ می دهد.
مرحله اول پس از یک دوره نهفتگی حدودا ۳ روزه، با یک ضایعه پوستی کوچک در حوالی مقعد آغاز میشود. گاها سبب شکنندگی پوست در ناحیهی زخم میشود، اما اغلب آنقدر سریع بهبود مییابد که حتی جلب توجه نمیکند.
مرحله دوم در آقایان معمولاً حدود ۲ تا ۴ هفته بعد آغاز میشود که در این مرحله در غدد لنفاوی اینگوینال در یک یا هر دو طرف تودههای بزرگ، حساس به لمس و گاه منعطف (خیارک) ایجاد میشود. خیارکها به بافتهای عمیق تر چسبیده و باعث ملتهب شدن پوست پوشاننده میشود و گاهی اوقات با تب و ضعف همراهاست. در زنان کمردرد یا درد لگن نیز شایع است. ضایعات اولیه ممکن است در دهانه رحم یا مهبل فوقانی هم دیده شوند که در نتیجه باعث بزرگی و التهاب غدد لنفاوی اطراف رکتوم و لگن میشود. در این حالت چندین دستگاه تخلیهی سینوس برای تخلیهی چرک یا خون لازم است.
در مرحله ۳، ضایعات و زخمها بهبود مییابند، اما عفونت مجاری سینوس میتواند باقی مانده یا عود کند. التهاب مداوم به دلیل عفونت درمان نشده باعث انسداد رگهای لنفاوی و درنتیجه تورم و زخمهای پوستی میشود.
افرادی که درگیر رابطه جنسی مقعدی مکرر هستند، ممکن است در مرحله اول به پروکتیت شدید یا پروکتوکولیت که همراه با ترشحات خونین رکتال است، مبتلا شوند. در مراحل مزمن، کولیت شبیه به بیماری کرون به علت التهاب گره های لنفاوی لگن مشاهده میشود که باعث ایجاد تنش و تنگی در روده یا درد شود. پروکتوسکوپی ممکن است منشا التهاب منتشر، پولیپها و تودهها یا تودهای اگزودای چرکی در مخاط را کشف کند که شبیه بیماری التهابی روده است.
تشخیص
- تست تشخیص آنتی بادی
- آزمایش تقویت اسید نوکلئیک (NAAT)
بیمارانی که دچار زخم دستگاه تناسلی، تورم غدد لنفاوی یا پروکتیت هستند و در مناطق با شیوع بالا زندگی میکنند یا از این مناطق بازدید کردهاند و یا با اهالی این مناطق رابطه جنسی داشتهاند، مشکوک به لنفوگرانولوم ونروم شناخته میشوند.
همچنین بیماران مبتلا به خیارک نیز مشکوک به لنفوگرانولوم ونروم هستند که ممکن است با آبسههای ناشی از سایر باکتری ها اشتباه گرفته شوند.
تشخیص این بیماری معمولاً با شناسایی آنتی بادیهای ضد اندوتوکسین کلامیدیال یا با استفاده از ژنوتیپ در روش NAAT مبتنی بر واکنش زنجیره ای پلیمراز انجام میشود. سطح آنتیبادی معمولاً در زمان بروز یا اندکی پس از آن بالا میرود و مدتی بالا میماند. سایر آزمایشات مستقیم کشف آنتیژنهای کلامیدیایی با استفاده از روش های سنجش ایمنی(به عنوان مثال، سنجش ایمنی همراه با آنزیم [ELISA]) یا ایمونوفلورسانس با استفاده از آنتی بادیهای مونوکلونال برای رنگ آمیزی چرک یا NAAT نیز وجود دارند که در برخی آزمایشگاههای مرجع موجود است.
همه شرکای جنسی فرد مبتلا باید مورد ازمایش قرار بگیرند. پس از درمان به ظاهر موفق، بیماران باید به مدت ۶ ماه پیگیری شوند.
درمان
- تتراسایکلین خوراکی یا اریترومایسین
- تحلیهی خیارکها برای تسکین علائم
داکسی سایکلین ۱۰۰ میلی گرم خوراکی دو بار در روز، اریترومایسین ۵۰۰ میلی گرم به صورت خوراکی چهار بار در روز یا تتراسایکلین ۵۰۰ میلی گرم به صورت خوراکی چهار بار در روز، هر یک به مدت ۲۱ روز، برای مراحل اولیهی بیماری لنفوگرانولوم ونروم مؤثر است.
آزیترومایسین ۱ گرم خوراکی یک بار در هفته به مدت ۱ تا ۳ هفته نیز احتمالاً مؤثر است، اما نه آزیترومایسن و نه کلاریترومایسین هنوز به اندازه کافی ارزیابی نشده اند. تورم بافتهای آسیب دیده در مراحل بعدی با وجود از بین بردن باکتری ها برطرف نمیشود. در صورت لزوم برای تسکین علائم ممکن است خیارکها توسط سوزن تخلیه یا جراحی شوند، اما بیشتر بیماران به سرعت به آنتی بیوتیک ها پاسخ می دهند.
ممکن است خیارکها و مجاری سینوسی نیاز به عمل جراحی داشته باشند، اما معمولاً تنگی و انسداد رکتوم کاهش مییابد. اگر افراد دیگری در طول ۶۰ روز قبل از شروع علائم در شخص بیماری که لنفوگرانولوم ونیروم دارد، تماس جنسی داشتند، باید از نظر عفونت کلامیدیایی در مجرای ادراری، گردن رحم یا رکتوم معاینه و آزمایش شوند. آنها باید برای پیشگیری تحت درمان قرار گیرند (با یک دوز واحد آزیترومایسین ۱ گرم خوراکی یا داکسی سایکلین ۱۰۰ میلی گرم خوراکی دو بار در روز به مدت ۷ روز). این پیشگیری بدون در نظر گرفتن اینکه شواهد و علائم لنفوگرانولوم ونروم موجود است یا نه، صورت میگیرد.