مطالعه جدیدی که توسط موسسه Sanford Burnham Prebys Medical Discovery (یا SBP) صورت گرفت منجر به شناسایی مسیر پیام رسانی شد که برای تولید رگ‌های خونی جدید ضروریست. یافته‌های این مطالعه ممکن است در توسعه استراتژی‌های موجود برای درمان مشکلات گردش خون در بافت‌های ایسکمیک (بافت‌هایی که به دلایل مختلف مانند انسداد عروق مربوطه از خون‌رسانی کافی برخوردار نیستند) مثمر ثمر واقع شود.
این مطالعه نشان داد برای تشکیل یک رگ خونی کارآمد و تشکیل مجرای رگ خونی، فعالسازی پروتئین کیناز Akt توسط پروتئینی به نام R-Ras ضروریست.
مقاله مرتبط: ساخت رگ‌های خونی مصنوعی، جايگزينی برای رگ‌های اهدايی!
مقایسه با مطالعات پیش از این
تلاش های قبلی برای درمان ایسکمی از طریق عروق خونی جدید، برپایه استفاده از فاکتورهای محرک رشد عروق مانند فاکنور رشد اندوتلیال عروقی (یا VEGF) استوار بود. اما هیچ‌کدام از آن‌ها، من جمله ۲۵ مطالعه که در فاز ۲ و ۳ کارآزمایی‌های بالینی قرار داشتند، نتوانستند فواید چشمگیری برای بیماران به دنبال داشته باشند.
محققان این پروژه از ترکیبی از کشت سلولی ۳ بعدی و بافت زنده استفاده کردند و نشان دادند که VEGF رگ‌سازی را افزایش می‌دهد، اما ساختار عروق ساخته شده بی‌نظم، ناپایدار و ناکارآمد است.
عروق اصولا باید دارای مجرایی باشند که خون و گلبول های قرمز بتوانند از آن عبور کرده و به تغذیه سلولهای بدن و اعمال دیگر مربوطه بپردازند اما VEGF به تنهایی برای تشکیل مجرا (lumen) عروق خونی جدید کافی نیست.
تشکیل عروق خونی جدید شبیه رشد درخت‌هاست. جوانه ها از عروقی که از قبل وجود دارند منشعب شده شده و سپس رفته‌رفته شاخه شاخه می‌شوند تا به فرم رگ خونی در بیایند. این مطالعه نشان داد که گام‌های مشخصی برای کنترل این فرآیند در بدن وجود دارد.
ابتدا VEGF پروتئین Akt را فعال می‌کند تا سلولهای پوششی عروق را برای جوانه زدن تحریک کند. سپس R-Ras پروتئین Akt را فعال می‌کند تا فرآیند تشکیل مجرای عروق را تحریک نماید. درگام بعدی فعالسازی Akt توسط R-Ras میکروتوبول‌های اسکلت سلولیِ سلولهای پوششی عروق را پایدار می‌کند که منجر به تشکیل ساختاری مناسب برای ایجاد مجرای رگ خونی می‌شود. بنابراین طبق این تحقیقات فعالسازی مسیر پیام رسانی Akt توسط R-Ras و VEGF به نوعی مکمل یکدیگرند و هر دو برای تشکیل عروق خونی کارا و درمان مشکلات بافت‌های ایسکمیک ضروری به نظر می‌رسند.
گام بعدی محققان این مطالعه به کارگیری آن در مطالعات بالینی است تا کارآیی آن بر روی بیماران مشخص شود.
