مطالعه جدید نشان می‌دهد یک ترکیب طبیعی که در توت فرنگی و دیگر میوه‌ها و سبزیجات یافت می‌شود، می‌تواند از بروز بیماری آلزایمر و دیگری بیماری‌های تحلیل عصبی مرتبط با پیری جلوگیری کند.
محققان از انستیتو مطالعات زیستی Salk در La Jolla کالیفرنیا یافتند که درمان مدلهای پیری موش با فیستین (fisetin) منجر به کاهش اختلالات شناختی و التهاب مغزی گردید.
مولف ارشد مطالعه، پاملا ماهر از آزمایشگاه نوروبیولوژی سلولی Salk و همکارانش اخیرا یافته‌های خود را در نشریه‌ی Gerontology Series A منتشر کردند.
فیستین یک فلاوانول است که در انواع مختلف میوه و سبزیجات مانند توت فرنگی، خرمالو، سیب، انگور، پیاز و خیار وجود دارد.
علاوه بر اینکه فیستین بعنوان یک عامل رنگی در میوه‌ها و سبزیجات عمل می‌کند، مطالعات نشان داده‌اند که این ترکیب ویژگی‌های آنتی اکسیدانی دارد؛ بدین معنی که این ترکیب می‌تواند در محدود کردن آسیب سلولی ناشی از رادیکالهای آزاد یاری رسان باشد. همچنین مشاهده شده‌است که فیستین التهاب را کاهش می‌دهد.
طی ۱۰ سال اخیر، ماهر و همکارانش مطالعاتی را بمنظور بررسی ویژگی‌های آنتی اکسیدانی و ضد التهابی فیستین در کمک به سلولهای مغزی علیه اثرات سالخوردگی، ترتیب داد‌ه‌اندو
در یکی از این مطالعات که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد، یافت شد که فیستین از دست رفتن حافظه در مدلهای موش آلزایمر را کاهش می‌دهد. با این حال، آن مطالعه بر اثرات فیستین بر آلزایمر فامیلی موشها متمرکز بود که محققان بر این باورند تنها ۳ درصد کل موارد بیماری آلزایمر را شامل می‌شود.
در مطالعه جدید، ماهر و تیمش به بررسی اثرات فیستین در بیماری آلزایمر تک گیر، که معمول‌ترین نوع آلزایمر با افزایش سن است، پرداختند.
بررسی اثرات فیستین علیه آلزایمر تک گیر
بمنظور وصول به نتایج مطالعه، محققان فیستین را در موشهایی بررسی کردند که بصورت ژنتیکی، پیش از بلوغ به کهولت می‌رسیدند؛ این شرایط باعث ایجاد مدل موش آلزایمر تک گیر می‌شود.
زمانیکه موشهای مسن نابالغ، ۳ ماهه بودند، به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه بمدت ۷ ماه در غذای روزانه خود با یک دوز فیستین تغذیه می‌شد. گروه دیگر این ترکیب را دریافت نکرد.
تیم تحقیق اذعان دارد که در ۱۰ ماهگی، شرایط فیزیکی و شناختی موشها مانند موشهای ۲ ساله بود.
در این مطالعه تمامی موشها در بررسیهای شناختی و رفتاری بررسی شدند، و محققان همچنین موشها را از نظر سطوح مارکرهای مرتبط با استرس و التهاب آزمایش کردند.
محققان یافتند موشهای ۱۰ ماهه که فیستین دریافت نکرده بودند، در مارکرهای مرتبط با استرس و التهاب آنها افزایش دیده می‌شد، و همچنین این موشها نسبت به دسته دیگر، در تستهای شناختی بطور قابل توجهی، عملکرد بدتری داشتند.
ماهر خاطر نشان می‌کند: “در ۱۰ ماهگی، تفاوتها میان دو دسته بسیار برجسته بود.”
در مغز موشهایی که فیستین دریافت نکرده بودند، محققان دو نوع نورون یافتند که باعث التهاب می‌شدند در حالیکه معمولا بصورت ضد التهابی عمل می‌کنند: آستروسیتها و میکروگلیا. با این حال، این مورد در موشهای ۱۰ ماهه که فیستین دریافت کرده بودند، مشاهده نشد.
علاوه بر این، محققان دریافتند که عملکرد شناختی و رفتاری موشهایی که فیستین دریافت کرده بودند در مقایسه با موشهای دسته دیگر، متفاوت بود.
مطالعات بیشتر این نتایج را تضمین می‌کنند
محققان بر این باورند که یافته‌های آنها نشان می‌دهد فیستین می‌تواند استراتژی پیشگیری برای بیماری آلزایمر و همچنین دیگر بیماری‌های تحلیل عصبی مرتبط با پیری باشد.
ماهر می‌گوید: “طبق مطالعات در دست اقدام، ما بر این باوریم فیستین می‌تواند بعنوان یک عامل پیشگیری کننده از بسیاری از بیماری‌های تحلیل عصبی مرتبط با پیری، یاری رسان باشد؛ نه تنها آلزایمر. و ما تمایل داریم مطالعات دقیق‌تری انجام دهیم.”
با این حال، محققان خاطر نشان می‌کنند آزمایشات بالینی انسانی بمنظور تایید این نتایج مورد نیاز است. آنها بر این امیدند تا به دیگر محققان بمنظور نیل به این هدف، متحد شوند.
پاملا ماهر در نهایت می‌گوید: “البته که موشها، انسان نیستند. ولی شباهتهای کافی وجود دارد تا ما بر این باور باشیم که فیستین دید نزدیکتری برای درمانهای آتی نه تنها بیماری آلزایمر تک گیر، بلکه کاهش برخی اثرات شناختی مرتبط با پیری فراهم می‌آورد.”
مقاله مرتبط: درمان آلزایمر: دانش عمیق‌تر درباره بیماری آلزایمر می‌تواند به کاهش علائم کمک کند
