تمایل به قطع اندام‌های سالم در اسکن‌های مغزی آشکار می‌شود
این اختلال عجیب و غریب و نادر است، اما می‌تواند عواقب وحشتناکی داشته باشد. یک فرد مبتلا به اختلال هویت تمامیت بدن (BIID) پای خود را چندین ساعت در یخ خشک غرق کرد تا اینکه پزشکان مجبور به قطع کردن پا شدند. دیگران به ماشین‌های خرد کننده چوب یا اسلحه متوسل شده‌اند تا با آن از شر اندام‌های سالمی که هرگز نمی‌خواستند راحت شوند.
در حال حاضر مطالعه چهار مرد با اختلال BIID نشان می‌دهد که وضعیت آن‌ها با کاهش فعالیت در منطقه‌ای از مغز که یک نقشه ذهنی از بدن را تشکیل می‌دهد، مرتبط است.
پل مک گچ، دانشمند عصب شناسی در دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو معتقد است: “آن‌ها احساس می‌کنند که بدن‌شان لمس شده است، اما این حس لمس به احساس تمامیت تصویر بدنی شخص نمی‌پیوندد”. مطالعه در مورد این وضعیت در یک کنفرانس اخیر در شهر فرانکفورت آلمان مطرح شد.
او همچنین اضافه می‌کند:آ
آن‌ها می‌دانند این اندام بخشی از بدن آن‌ها است، اما این اندام” بیشتر ” از چیزی است که باید داشته باشند، پس باید از بین برود.
اختلال جنسی
این اختلال، همچنین به عنوان apotemnophilia شناخته می‌شود، نخستین بار در سال ۱۹۷۷ توسط جنسیت گرایی به نام جان مانی مورد توصیف قرار گرفت. او آن را از روی نام اصلی یونانی آن یعنی علاقه به قطع عضو به عنوان یک میل شدید جنسی به قطع عضو طبقه بندی کرده است.
مایکل فرست، روانپزشک دانشگاه کلمبیا در نیویورک، مصاحبه‌های گسترده‌ای را با ده‌ها بیمار انجام داده است، اما اکثر بیماران میل خود به قطع عضو را به صورت جنسی توصیف نمی‌کنند.
“این مورد بسیار، بسیار نادر است،” مایکل فرست در مورد تمام انواع اختلال توضیح می‌دهد، که: “من اکنون در حال کار بر روی این وضعیت هستم، و تقریبا ۸ سال بر روی آن تحقیق کرده‌ام، و تقریبا هرگز از پزشکان تماسی دریافت نکرده‌ام که “من بیماری با این مشکل دارم و نیاز به مشاوره دارم”.
سو عملکرد مغز
توضیحات برای اینکه چگونه BIID گسترش پیدا می‌کند، رده بندی کاملی را نشان می‌دهد، از گریه برای جلب توجه تا قرار گرفتن در معرض قطع عضو در دوران کودکی. او اشاره می‌کند که این توضیحات “برای ما بی‌معنی است”.
در عوض، او و همکاری نویسنده دیوید برنگ، مطرح می‌کنند که این اختلال ناشی از یک سوء عملکرد در مغز در ناحیه لوب پریتال راست است. مطالعات دیگر این ناحیه از مغز را به منطقه درک فرم بدن مربوط می‌کند: در بیماران سکته مغزی که به این منطقه آسیب میرسد گاهی اوقات نمی‌توانند اندامی را به عنوان اندام خودشان تشخیص دهند.
مک گچ می‌گوید، “ما پیشنهاد می‌کنیم که احتمالا apotemnophillia یا BIID یا هر چیزی که می‌خواهید آن را نام ببرید، ناپایداری شناختی است. چیزی که به طور معقولانه در ارتباط با لوب پریتال راست آن‌ها اشتباه کار می‌کند”.
برای آزمایش این فرضیه، تیم مک‌گچ چهار نفر از مردان مبتلا BIID را از طریق گروه‌های پشتیبانی اینترنتی استخدام کردند. اگرچه بدست آوردن تعداد دقیق دشوار است، اما اختلال در مردان حدود ۱۰ برابر بیشتر از زنان است.
اسکن شواهد
این تیم با استفاده از یک تکنولوژی تصویربرداری مغزی غیر مهاجم به نام مگنتوانسفالوگرافی (MEG)، مواد مغناطیسی کوچک را که هنگام فعالیت نورون ها ایجاد می‌شود را اندازه گیری می‌کنند.
هنگامی که محققان اندامی را که سوژه‌های BIID آن را نرمال می‌دانستند، لمس می‌کردند، لوب پریتال راست آن‌ها شروع به عمل می‌کرد. اما هنگامی که آن‌ها اندامی را که شخص می‌خواست از بین برود را لمس می‌کردند، فعالیت در لوب پریتال راست تغیری نمی‌کرد.
در یک بیمار که می‌خواست هر دو پای خود را قطع کند هیچ گونه افزایش فعالیتی ثبت نشد. در همین حال، در چهار داوطلب که تمایلی به از بین بردن اندام‌های خود نداشتند، لمس پا‌ها موجب تحریک لوب پریتال راست آن‌ها شد.
فرست می‌گوید: “این واقعیت که آن‌ها می‌توانند هر کسی را اسکن کرده و تشخیص دهند شگفت انگیز است”. او حدس می‌زند که فقط چند هزار نفر در سراسر جهان این اختلال را دارند.
تصویر تار شده‌ی بدن
با این حال، او هنوز مطمئن نیست که اشکال در لوب پریتال راست باعث BIID می‌شود. فرست همچنین می‌گوید، تمایل قوی برای قطع اندام، ممکن است مدارهای عصبی را در ناحیه‌ای از مغز که مسئول تصویر بدنی هستند، تغییر دهد. “در اینجا مسئله مرغ و تخم مرغ مطرح می‌شود.”
اندامی که بیماران می‌خواهند آن را قطع کنند، ممکن است در طول عمر تغییر کند، فرست اشاره می‌کند که این موضوع با تغییر شناختی نقشه ذهنی اندام‌ها قابل توضیح نیست.”
بینش عمیق‌تر به علل BIID می‌تواند آگاهی بیشتر در مورد نحوه درمان این بیماری ارائه دهد. فرست معتقد است: “مواد مخدر که نشانه‌های اختلالات وسواس فکری را کاهش می‌دهند یکی از احتمالاتی هستند که ارزش امتحان کردن را دارد”.
با این حال بسیاری از بیماران، قطع عضو واقعی را بهترین درمان می‌دانند. مک‌گچ می‌گوید: “من هرگز کسی از آن‌ها را ندیده‌ام که از این کار ابراز پشیمانی کنند.” آن‌ها همیشه از این تصمیم خوشحال هستند.
