تحقیقات آنزیمی شکل جدیدی از افسردگی را ارائه می‌دهد

با وجود این واقعیت که بیش از چهار درصد از جمعیت جهان از افسردگی رنج می برند و حدود ۱۵۰۰ نفر در سوئد، هر سال اقدام به خودکشی می‌کنند؛ درک پاتوفیزیولوژی افسردگی همچنان نامشخص است و در سال های اخیر تنها چند اکتشافات جدید از مکانیسم‌های آن کشف شده است.

با وجود تحقیقات فشرده در مورد این موضوع، تایید مداخلات دارویی جدید وجود ندارد.

محققان در موسسه کارولینسکا نقش آنزیم CYP2C19 در افسردگی و تغییرات کارکردی و مورفولوژیکی در مغز را مشخص کرده اند.

این آنزیم مسئول متابولیسم بسیاری از ترکیبات از جمله داروهای ضد افسردگی است و در مغز جنین و کبد بزرگسالان واقع شده است.

مگنوس اینگلمن ساندبرگ که همراه با مارین جوکی مسئول این تحقیق هستند، میگوید:

“ما قبلا متوجه شده بودیم که ژن CYP2C19 نه تنها در کبد، بلکه در مغز جنین نیز بیان شده است. به دلیل وجود بیش از حد CYP2C19 در زندگی جنینی انسان، آن را به موش های ترانس تشبیه کردیم و در زندگی بزرگسالی به دلیل داشتن هیپوکامپ کوچکتر و تغییر ترکیب سلول های عصبی در هیپوکامپ که باعث سطح بالاتری از اضطراب و افسردگی در بزرگسالی میشود؛ به موش های وحشی مشابهت داده ایم.”

ساختار و عملکرد هیپوکامپ نقطه شروع بود

هیپوکامپ یک بخش مرکزی از مغز برای کنترل احساسات و استرس است و پیدا کردن ساختار و عملکرد هیپوکامپ در پی بیان بیش از حد CYP2C19 ، تغییر در نقطه شروع برای مطالعه جدید بود.

محققان اکنون بررسی کرده اند تا چه حد از این یافته ها در موش می تواند به انسان تعمیم داده شود.

چنین آنالیزهایی این نتیجه گیری را آسان کرد که بگوییم چهار درصد از جمعیت جهان فاقد آنزیم CYP2C19 شده اند در حالی که مشاهده شد سی درصد بیان آنزیم افزایش یافته است!

با تجزیه و تحلیل اندازه گیری بر اساس MRI از حجم هیپوکامپ و با تجزیه و تحلیل آمار اپیدمیولوژیک برای خودکشی و ارزیابی آزمون هایی از خلق و خوی افسردگی از هزاران نفر از مردم، محققان دریافتند که فقدان آنزیم با یک حجم بزرگتر از هیپوکامپ همراه بود!

مارین جوکی می گوید: “ما متوجه شدیم که افزایش فعالیت CYP2C19 با درصدخودکشی بالاتر در افراد افسرده متناسب است”

نتایج ارائه شده در نشریه بین المللی مولکولی روانپزشکی نشان می دهد که گرایش به افسردگی و عملکرد هیپوکامپ در بخشی از زندگی جنینی برنامه ریزی شده است!

جنین فاقد آنزیم CYP2C19 در معرض خطر پایین تری از افسردگی و داشتن هیپوکامپ بزرگتری در بزرگسالی است.

نتیجه گیری مگنوس اینگلمن – ساندبرگ

“این یافته ها پایه ای برای شناسایی نشانگرهای زیستی جدید برای فنوتیپ افسردگی و تشکیل و تقویت این واقعیت است که مدل ” افسردگی موش ” را می توان برای درک مکانیسم های جدید افسردگی و غربالگری بالینی داوطلبان داروی ضد افسردگی جدید مورد استفاده گرفت ، به ویژه روی کسانی که انتقال های عصبی سروتونرژیک تاثیر می گذارد.”