فعالیت فیزیکی معمول، یک جزء اساسی برای داشتن یک زندگی سالم است. با این حال، اکثریت بزرگسالان آمریکایی زمان بیداری خود را به حالت نشسته سپری می‌کنند که به طیف متنوعی از مسائل سلامتی مانند چاقی، بیماری قلبی عروقی و سرطان منجر می‌شود.
اکنون یکی از محققان دانشگاه میسوری یک ژن خاص را که با عدم انجام فعالیت فیزیکی یا تنبلی در موشها مرتبط است، شناسایی کرده است. این ژن می‌تواند نقشی در رفتار کم تحرک انسانها نیز ایفا کند.
فرانک بوث، استاد کالج پزشکی میسوری گفت: “مطالعه اخیر نشان داده است ژنها در عدم انجام فعالیت فیزیکی، نقشهایی دارند. با توجه به اینکه عدم فعالیت به بیماری مزمن منجر می‌شود، ما تصمیم گرفتیم بررسی کنیم که کدام ژنها با این وضعیت مرتبط هستند. با اناجم بررسی‌ها ما به ژن مهارکننده‌ی پروتئین کیناز آلفا که دارای نقش قابل توجهی است، رسیدیم.”
بیشتر بخوانید: https://virtualdr.ir/2017/04/12/laziness-impatience-prudence-are-contagious/
در سال ۲۰۰۹، بوث ۸۰ موش نر را وادار به جفت گیری با ۸۰ موش ماده کرد. وی سپس موشها را در چرخهای دارای حرکتی که مشابه آنهایی هستند که در فروشگاه‌های حیوانات خانگی فروخته می‌شود، قرار داد؛ و بیشترین و کمترین میزان حرکت موشها را بررسی کرد. طی دهه اخیر، بوث بصورت انتخابی موشهای بسیار فعال را با یکدیگر و موشهای ” تنبل ” را با یکدیگر وادار به جفت گیری ساخت تا وجود یا عدم وجود تفاوت در ساختار ژنتیکی آنها را مشخص سازد. وی دریافت ژن مهارکننده‌ی پروتئین کیناز آلفا بصورت قابل توجهی در موشهای تنبل، به مقدار اندکی وجود دارد.
بوث اذعان داشت: “چیزی که ژن درمانی را دشوار می‌سازد، مزمن‌ترین بیماری‌ها تنها توسط یک ژن ایجاد نمی‌شوند. بعنوان مثال، بیش از ۱۵۰ واریاسیون ژنی در دیابت نوع ۲ دخیل هستند. با این حال، این مطالعه مسیر را برای مطالعات آینده بمنظور شناسایی دیگر ژنهایی که می‌توانند در عدم انجام فعالیت فیزیکی در انسان دخیل باشند، هموار می‌سازد.”
مطابق داده‌های دولتی، هزینه مرتبط با عدم انجام فعالیت فیزیکی ۱۳۸ میلیارد دلار بوده و نزدیک به ۱۱ درصد کل هزینه‌های سلامت را به خود اختصاص می‌دهد. بوث می‌گوید فهم بهتر از ساختار ژنتیکی، در کنار مزایای اقتصادی جامعه‌ای با فعالیت فیزیکی بیشتر، عوامل اجرایی سلامت عمومی را در درنظر گرفتن عدم انجام فعالیت فیزیکی بعنوان یک اولویت حیاتی، یاری می‌کند.”
“عدم انجام فعالیت فیزیکی به بیش از ۴۰ درصد بیماری‌های مزمن منجر می‌شود. فهم فاکتورهای دخیل در عدم انجام فعالیت فیزیکی، علاوه بر ایجاد امکان تمرکز بر درمان بیماری‌های مزمن پس از ایجاد آنها، می‌تواند در جلوگیری از این بیماری‌های مزمن نیز یاری رسان باشد.” این مطالعه در نشریه Molecular Neurobiology منتشر شده‌است.
