مطالعه‌ی UCLH و UCL نشان می‌دهد تغییر جراحی به سمت برداشت زود هنگام نوعی تومور مغزی با رشد آهسته ولی نهایتا مرگبار طی دهه اخیر، به ارتقای قابل توجهی در میزان بقا و کنترل تشنج در بیماران منجر شده‌است.
در مطالعه سال ۲۰۰۶، نزدیک به ۵۰ درصد بیماران مبتلا به گلیوم با درجه پایین (LGG) طی ۱۰ سال بعد از تشخیص، فوت می‌کردند ولی در داده‌های سال ۲۰۱۷، مطابق آنالیزی از دکتر جرمی ریس و تیمش در بیمارستان ملی نورولوژی و جراحی اعصاب و انستیتو نورولوژی Queen Square UCL که در نشریه Neuro-Oncology Practice منتشر شده‌است، این میزان به ۴ درصد کاهش یافته است.
تعداد بیمارانی که یک سال یا بیشتر پس از جراحی، تشنج نداشتند، از ۲۲ درصد در سال ۲۰۰۶ به ۴۲ درصد در سال ۲۰۱۷ افزایش یافته است. مطابق قوانین DVLA، این بیماران مجاز به رانندگی مستقل دوباره خواهند بود.
در سال ۲۰۱۷ در مقایسه با ۲۰۰۶، تعداد بیمارانی که تحت عمل جراحی برای خارج کردن تومور خود طی سال اول تشخیص قرار گرفتند، ۳ برابر بوده است.
بیشتر بخوانید: https://virtualdr.ir/39406-glioma/
دکتر ریس گفت: “پیشرفتهایی که ما در میزان بقا و کنترل تشنج مشاهده کردیم، شگفت آور بود. بنظر می‌رسد این تغییر در رویکرد –انجام عمل جراحی زودتر- به یک تغییر در میزان بقای بیماران منجر شده است. و پیشرفتها در کنترل تشنج برای بیماران مهم است؛ زیرا تشنجها تاثیر به خصوصی در کیفیت زندگی و رانندگی افراد دارند.”
گلیوماهای درجه پایین (درجه ۱ و ۲) نزدیک به ۳۰ درصد کل گلیوماها، شایع‌ترین نوع تومورهای اولیه مغزی، را تشکیل می‌دهند. آنها معمولا به درجه‌های بالا (درجه ۳ و ۴) پیشرفت می‌کنند که نهایتا به مرگ منجر می‌شود. LGGها، میزان بقای متوسطی در بازه ۵ تا ۱۵ سال، بسته به سن دارند.
زمان انجام مداخله بمنظور خارج کردن گلیوماهای درجه پایین، یک موضوع بحث در زمانهای طولانی بود. بدلیل خطرات مرتبط با جراحی و طبیعت رشد منتشر تومور، جراحان معمولا رویکرد “پایش آگاهانه” را تا زمان رشد کافی تومور اتخاذ می‌کردند. این رویکرد تا حوالی سال ۲۰۰۶ اتخاذ می‌شد.
از آن زمان، تیمهای چند زمینه‌ای نورو-انکولوژی بدلیل کسب فهم عمیق‌تر از خطرات مرتبط با LGGها، یک رویکرد فعالانه‌تر در جراحی اتخاذ کردند. بسیاری از بیماران مبتلا به LGG اکنون طی یک سال پس از تشخیص، کاندید جراحی می‌شوند.
در این مطالعه، محققان UCLH و انستیتو نورولوژی UCL Queen Square برای اولین بار پیامدهای بیماران مبتلا به LGG را بطور همزمان در یک کلینیک در طول ۱۱ سال پایش کردند.
مت سولومونس، دانشجوی پزشکی UCL، اطلاعات ۷۴ بیمار کلینیک دکتر ریس در سال ۲۰۱۷ را با اطلاعات ۷۹ بیمار همان کلینیک در سال ۲۰۰۶، که در آن زمان توسط دکتر ریمونا ویل مورد بررسی قرار گرفته بودند، مقایسه کرد. نمونه‌های تومور از گروه ۲۰۰۶، مجددا طبق طبقه بندی تومور مغزی جدید توسط دکتر زان جانموکتانه، تدانی الحسن و پروفسور سباستین براندنر مورد بررسی قرار گرفتند.
دو گروه تقریبا از نظر ویژگی‌هایی مانند سن، جنس، محل تومور و علایم موجود، یکسان بودند. ولی در گروه ۲۰۰۶، تنها ۲۱.۵ درصد افراد در مقایسه با ۶۰.۸ درصد افراد در گروه ۲۰۱۷ تحت جراحی زود هنگام قرار گرفته بودند.
بررسی نشان داد:
- میزان بقای ۵ ساله از ۸۱.۸ درصد در سال ۲۰۰۶ به ۱۰۰ درصد در سال ۲۰۱۷ افزایش یافت
- بقای ۱۰ ساله از ۵۱.۷ درصد در سال ۲۰۰۶ به ۹۵.۸ درصد در سال ۲۰۱۷ افزایش یافت
- میزان صرع مهار نشدنی –صرع غیر قابل کنترل با دارو- از ۵۷ درصد به ۳۲ درصد کاهش یافت
نسبتی از افراد که فاقد تشنج بودند، از ۲۲ درصد به ۴۲ درصد افزایش یافت.
نکته مهم اینکه تعداد افرادی که دچار عوارض جراحی زود هنگام شده بودند، افزایش نیافت (۱۱.۸ درصد در ۲۰۰۶ در مقایسه با ۱۱.۱ در ۲۰۱۷).
دکتر ریس اذعان داشت: “با توجه به تشابه‌های بیماران گروه‌ها، بنظر می‌رسد پیشرفتهایی که مشاهده کردیم، نتیجه‌ی یک رویکرد پیش فعالانه‌تر در جراحی است.”
جنبه‌ی منحصربفرد این مطالعه این بود که تشابه بیماران دو گروه و حقیقتی که تمامی آنها در یک کلینیک مورد درمان قرار گرفته بودند، یک فرصت کمیاب برای مقایسه پیامدها و نشان دادن یک افزایش قابل توجه در میزان بقا و فراغ از تشنج که با جراحی زود هنگام مرتبط است، فراهم آورد.
